"Οι άνθρωποι πολύ συχνά θεοποιούν την εξουσία: πιστεύουν λίγο πολύ ότι οι αρχηγοί έχουν απεριόριστη δύναμη να αλλάξουν την ιστορία του κόσμου.
Φαντάζονται ότι οι κυβερνήτες έχουν πλήρη έλεγχο πάνω στην πολιτική, στην οικονομία, στη γραφειοκρατία, στις στρατιωτικές υποδομές. Κι όμως αυταπατώνται."
Ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ - ο Μπους και ο κάθε Μπους προσθέτουμε εμείς- είναι τα πιο χτυπητά παραδείγματα του πως οι ισχυροί είναι στην πραγματικότητα περιορισμένοι από την άγνοια της πραγματικότητας, μπλοκαρισμένοι από τη γραφειοκρατεία, εξαρτημένοι από τις τάσεις των μαζών, υποχείριοι των συμβούλων τους και πως τελικά καταλήγουν να είναι έντρομοι δεσμώτες του ρόλου που ερμηνεύουν.
Η απομυθοποίηση των ισχυρών και η άρνηση των παιδικών φαντασιώσεων από τις μάζες, είναι οι προϋποθέσεις για μία μελλοντική κοινωνία που θα ζητάει λιγότερα από τους κυβερνήτες και θα αποκτάει περισσότερα από τον ίδιο της τον εαυτό.
Υ/Γ: το ίδιο ισχύει και για τις "αρχηγικές" χώρες όπως απέδειξε η τραγική εμπειρία που έζησε η ανθρωπότητα μετά τις δολοφονικές επιθέσεις στις ΗΠΑ.
Το παραπάνω κείμενο είναι ένα απόσπασμα από το εξαιρετικό "Δοκίμιο για τους ισχυρούς" του Πιέρο Μελογκράνι, καθηγητή της Σύγχρονης Ιστορίας στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του πανεπιστημίου της Περούτζια.
Piero Melograni, "Saggio sui potenti", Laterza, 1977.
Ένα απίστευτο σενάριο "σουρεαλιστικής τρομοκρατίας", ασύλληπτο και από την πιο καλπάζουσα φαντασία έγινε δυστυχώς πραγματικότητα στην επικράτεια της Υπερδύναμης (ή μήπως ΥπερΑδύναμης;)...
Μέσα σε λίγη ώρα κατέρρευσαν οι δίδυμοι πύργοι της Νέας Υόρκης, "η καρδιά της παγκόσμιας οικονομίας", αχρηστεύτηκαν τα πολυσυζητημένα συστήματα ασφαλείας των ΗΠΑ , ταπεινώθηκε η παντοδυναμία του Πενταγώνου και βέβαια η εικόνα της άτρωτης μοναδικής υπερδύναμης υπέστη ένα ανεπανόρθωτο πλήγμα.
Ανεπανόρθωτο γιατί ό,τι και να γίνει, ό,τι μέτρα ή αντίποινα κι αν παρθούν, δεν πρόκειται από εδώ και πέρα, τουλάχιστον στο κοντινό μέλλον, να πείσουν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ για την αποτελεσματικότητα των συστημάτων τους ούτε και τους πιο ευκολόπιστους αμερικανούς πολίτες.
Ο τρόμος, δυστυχώς θα βασιλεύει, αφού κατάφερε να χαραχτεί στη μνήμη της Αμερικής και δεν θα αφήνει στο εξής ήσυχο το συλλογικό υποσυνείδητο των υπηκόων της...
Εκείνο,μάλλον, που έχει μεγάλη σημασία στο εξής είναι η λειτουργία του "συστήματος περισυλλογής" της αμερικανικής κυβέρνησης και του οικονομικού κατεστημένου των ΗΠΑ, οι οποίοι θα πρέπει να αφήσουν κατά μέρος την αλαζονεία και το ναρκισισμό τους και να συμβιβαστούν με τις "αδυναμίες" τους.
Πρέπει επιτέλους να καταλάβουν και αυτοί τα όρια της παγκόσμιας κυριαρχίας τους, γιατί υπάρχουν όρια και πρέπει να υπάρχουν όρια.
Πολλές αυτοκρατορίες κατέρρευσαν γιατί δεν διαχειρίστηκαν με τον κατάλληλο τρόπο τη δύναμή τους...
ΥΓ/ το τελευταίο διάστημα η εικόνα υπεροχής που έχει περάσει το κατεστημένο των ΗΠΑ στον υπόλοιπο κόσμο είχε ήδη αρχίσει να "θολώνει" με αποκορύφωμα τον τραγέλαφο των προεδρικών εκλογών και την καταμέτρηση των ψήφων για την ανάδειξη του κ. Μπους στο ανώτατο αξίωμα.
Όσο εύκολο είναι να διογκώνεις την εικόνα σου προς τα έξω όταν κατέχεις τα Μέσα Ενημέρωσης, άλλο τόσο εύκολο είναι η εικόνα αυτή -όταν γίνεται ύβρις- να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη.
Θέλει πολύ μεγάλη αυτοσυγκέντρωση, αλλά πρώτα απ' όλα πολύ μεγάλη πίστη στη νίκη για να μπορέσεις να εκμεταλλευτείς 4 δευτερόλεπτα και να μετατρέψεις την ήττα σου σε περήφανη νίκη.
Θέλει να είσαι αποφασισμένος να δώσεις τον υπέρ πάντων αγώνα, όπως ήταν τελικά οι παίκτες της Εθνικής μας Ομάδας μπάσκετ των ανδρών που "έκλεψαν" τη νίκη από τους Ιταλούς τα τελευταία 4 και κάτι δευτερόλεπτα στην πρώτη αναμέτρηση του 32ου Ευρωμπάσκετ.
Αυτή την ήττα με τρίποντο του τελευταίου δευτερόλεπτου δεν θα την ξεχάσουν ποτέ οι γείτονές μας οι Ιταλοί, γιατί είναι μαέστροι στην άμυνα και μαθαίνουν από τα γεννοφάσκια τους να υπερασπίζονται το υπέρ τους αποτέλεσμα με νύχια και με δόντια!
Πολύ δύσκολα ιταλικές ομάδες χάνουν τη νίκη μέσα από τα χέρια τους! Μόνο όταν μοιάζει απίθανο μπορεί να χαλαρώσουν.
Γι' αυτό η νίκη της Εθνικής μας Ομάδας μπάσκετ απέναντι στους εν ενεργεία πρωταθλητές Ευρώπης που υπερασπίζονται τον τίτλο τους έχει ιδιαίτερη σημασία.
Πέρα από την κλάση και το ταλέντο των παικτών μας πιστοποίησε την αξία που έχει η καρδιά του πρωταθλητή όταν όλα μοιάζουν ακατόρθωτα ενώ παράλληλα επιβεβαίωσε ότι το φονικό τρίποντο του Φραγκίσκου Αλβέρτη μπορεί να "σκοτώσει" οποιονδήποτε στο άψε σβήσε.
Είναι σίγουρο ότι αν οι Ιταλοί το υποψιάζονταν θα του είχαν περάσει χειροπέδες...
Για την ιστορία...
32ο Ευρωμπάσκετ (Ατάλεια-Τουρκία)
31/8/2001
Ελλάδα-Ιταλία 83-82
Όσοι έχουν παίξει πόκερ γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν έχει τόση σημασία να κερδίζεις κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού όση να μπορέσεις να διατηρήσεις τα κέρδη σου μέχρι τη λήξη του.
Δυστυχώς, ο Κώστας Πετρόπουλος, προπονητής της Εθνικής μας Ομάδας μπάσκετ των ανδρών, ο αποκαλούμενος και "Νουρέγιεφ", δεν έχει παίξει πόκερ...
Επιπλέον, όπως φάνηκε από τον τρόπο που κατηύθυνε την ομάδα μας στο μοιραίο ματς με τη Γερμανία, κουβαλάει μέσα του και μια ηττοπάθεια που τον ακολουθεί από το φιάσκο της Ντιζόν στο περασμένο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, όταν ως χεντ κόουτς της Εθνικής μας δεν σταύρωσε νίκη και τερματίσαμε τελευταίοι.
Με απλά λόγια, ο "Νουρέγιεφ" είναι looser!
Όταν έχεις πάρει μια διαφορά ακόμη και 22 πόντους δεν χάνεις εύκολα το παιχνίδι. Όταν οι παίκτες σου τρώνε σίδερα και έχουν κατατροπώσει τους αντιπάλους τους με εναρκτήριο σκορ 15-0, δεν τους εξοντώνεις στη συνέχεια. Με τέτοια διαφορά έχεις λυμένα τα χέρια σου να παίξεις με πολλές επιλογές. Μπορείς να ροκανίσεις το χρόνο με αργές και πιο σίγουρες επιθέσεις για να αγχώσεις τον αντίπαλο αλλά το κυριότερο πρέπει να χρησιμοποιήσεις πολλούς παίκτες για να ξεκουράσεις αυτούς που με το πάθος τους και την καρδιά του πρωταθλητή πήραν κεφάλι με τόση μεγάλη διαφορά. Κι αυτό για να τους έχεις ακμαίους στο τελευταίο κρίσιμο δεκάλεπτο όταν οι αντίπαλοι θα τα παίξουν όλα για όλα.
Ο κ. Πετρόπουλος δυστυχώς άφησε στον πάγκο π.χ. τον ψηλό μας Λάζαρο Παπαδόπουλο, ενώ έβλεπε ότι οι Γερμανοί μείωναν τη διαφορά και ενώ η υπεροχή τους απέναντί μας ήταν βασικά τα ριμπάουντ και ο Νοβίτσκι! Αντί να ενισχύσει τη ρακέτα μας και να δυσκολέψει το εύκολο ριμπάουντ των Γερμανών, τους άφησε να αλωνίζουν και να καλύψουν μια τεράστια διαφορά 22 πόντων, κάτι που δεν πίστευαν ούτε και οι ίδιοι!
Στην ουσία χάρισε το ματς στους αντιπάλους μας λόγω ατολμίας.
Όμως το κυριότερο είναι ότι μείωσε την αξία της Εθνικής μας Ομάδας η οποία όπως φάνηκε άξιζε καλύτερης τύχης.
Τα ίδια λάθη έκανε και στο ματς με τη Ρωσία όταν παρακολουθούσε ανήμπορος να αντιδράσει το διασυρμό μας.
Όλα αυτά βέβαια θα έπρεπε να τα έχουν εντοπίσει οι αρμόδιοι της ομοσπονδίας όταν του εμπιστεύτηκαν την ομάδα.
Τώρα είναι αργά, το ελληνικό μπάσκετ είχε την ευκαιρία και τους παίκτες για να ανακάμψει, αλλά την άφησε να πάει χαμένη.
Και όταν πετάς τις ευκαιρίες, η προσπάθεια ανάκαμψης γίνεται ακόμη πιο δύσκολη στο μέλλον.
Η παραίτηση του κ. Πετρόπουλου ήρθε αναγκαστικά αφού δεν υπήρχε πλέον κανένα περιθώριο ανοχής στην ηττοπάθειά του από κανέναν.
Αποδείχτηκε looser σε μια κρίσιμη στιγμή για το ελληνικό μπάσκετ και έπρεπε να πάρει τις ευθύνες του.
Σημ.: Είναι γνωστό ότι πολύ συχνά μετά τις ήττες ψάχνουμε ένα εξιλαστήριο θύμα. Όμως ο κ. Πετρόπουλος δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τον μεταχειριζόμαστε ως εξιλαστήριο θύμα. Τα λάθη του υπήρξαν ολέθρια τη στιγμή που οι παίκτες μας τα έδωσαν όλα και έκαναν το καθήκον τους.
