- Κατηγορία: Επικαιρότητα
- Γράφτηκε από τον/την Δ.Τ.
Οι αδυναμίες των ισχυρών
"Οι άνθρωποι πολύ συχνά θεοποιούν την εξουσία: πιστεύουν λίγο πολύ ότι οι αρχηγοί έχουν απεριόριστη δύναμη να αλλάξουν την ιστορία του κόσμου.
Φαντάζονται ότι οι κυβερνήτες έχουν πλήρη έλεγχο πάνω στην πολιτική, στην οικονομία, στη γραφειοκρατία, στις στρατιωτικές υποδομές. Κι όμως αυταπατώνται."
Ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ - ο Μπους και ο κάθε Μπους προσθέτουμε εμείς- είναι τα πιο χτυπητά παραδείγματα του πως οι ισχυροί είναι στην πραγματικότητα περιορισμένοι από την άγνοια της πραγματικότητας, μπλοκαρισμένοι από τη γραφειοκρατεία, εξαρτημένοι από τις τάσεις των μαζών, υποχείριοι των συμβούλων τους και πως τελικά καταλήγουν να είναι έντρομοι δεσμώτες του ρόλου που ερμηνεύουν.
Η απομυθοποίηση των ισχυρών και η άρνηση των παιδικών φαντασιώσεων από τις μάζες, είναι οι προϋποθέσεις για μία μελλοντική κοινωνία που θα ζητάει λιγότερα από τους κυβερνήτες και θα αποκτάει περισσότερα από τον ίδιο της τον εαυτό.
Υ/Γ: το ίδιο ισχύει και για τις "αρχηγικές" χώρες όπως απέδειξε η τραγική εμπειρία που έζησε η ανθρωπότητα μετά τις δολοφονικές επιθέσεις στις ΗΠΑ.
Το παραπάνω κείμενο είναι ένα απόσπασμα από το εξαιρετικό "Δοκίμιο για τους ισχυρούς" του Πιέρο Μελογκράνι, καθηγητή της Σύγχρονης Ιστορίας στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του πανεπιστημίου της Περούτζια.
Piero Melograni, "Saggio sui potenti", Laterza, 1977.
Φαντάζονται ότι οι κυβερνήτες έχουν πλήρη έλεγχο πάνω στην πολιτική, στην οικονομία, στη γραφειοκρατία, στις στρατιωτικές υποδομές. Κι όμως αυταπατώνται."
Ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ - ο Μπους και ο κάθε Μπους προσθέτουμε εμείς- είναι τα πιο χτυπητά παραδείγματα του πως οι ισχυροί είναι στην πραγματικότητα περιορισμένοι από την άγνοια της πραγματικότητας, μπλοκαρισμένοι από τη γραφειοκρατεία, εξαρτημένοι από τις τάσεις των μαζών, υποχείριοι των συμβούλων τους και πως τελικά καταλήγουν να είναι έντρομοι δεσμώτες του ρόλου που ερμηνεύουν.
Η απομυθοποίηση των ισχυρών και η άρνηση των παιδικών φαντασιώσεων από τις μάζες, είναι οι προϋποθέσεις για μία μελλοντική κοινωνία που θα ζητάει λιγότερα από τους κυβερνήτες και θα αποκτάει περισσότερα από τον ίδιο της τον εαυτό.
Υ/Γ: το ίδιο ισχύει και για τις "αρχηγικές" χώρες όπως απέδειξε η τραγική εμπειρία που έζησε η ανθρωπότητα μετά τις δολοφονικές επιθέσεις στις ΗΠΑ.
Το παραπάνω κείμενο είναι ένα απόσπασμα από το εξαιρετικό "Δοκίμιο για τους ισχυρούς" του Πιέρο Μελογκράνι, καθηγητή της Σύγχρονης Ιστορίας στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του πανεπιστημίου της Περούτζια.
Piero Melograni, "Saggio sui potenti", Laterza, 1977.