"Χωρίς φτερά δεν ανεβαίνεις, χωρίς αλεξίπτωτο πέφτεις στο κενό και δεν ξαναπετάς":
αυτό θα μπορούσε να είναι το συμπέρασμα από τη τραγική πτώση του αντιπροέδρου της Minoan Flying Dolphins, Παντελή Σφηνιά, από το ρετιρέ των γραφείων της εταιρίας στο οδόστρωμα της οδού Κονδύλη στον Πειραιά. Της τελευταίας "ελεύθερης" και αυτοκαταστροφικής πτώσης στο κενό, ενός αυτοδημιούργητου επιχειρηματία που συντάραξε το Πανελλήνιο και έγινε βασική είδηση στα διεθνή μέσα ενημέρωσης.
Ο αυτόχειρας εφοπλιστής είχε σίγουρα το όραμα, τα "φτερά" για να πετάξει, αφού κατάφερε μέσα σε δύο χρόνια να μετατρέψει τις "Μινωϊκές Γραμμές" στον ισχυρότερο ακτοπλοϊκό στόλο του Αιγαίου. Όμως, ο ενθουσιασμός του για τον "εκσυγχρονισμό" της ακτοπλοϊας και η φιλοτιμία του να αναλαμβάνει συχνά και τις ευθύνες των άλλων, δεν του επέτρεψαν να υπολογίσει τις συνέπειες μιας απρόβλεπτης μοιραίας στιγμής που για τον ίδιο έμελλε να είναι το ναυάγιο του "Εξπρές Σάμινα".
Της μοιραίας στιγμής που θα έπρεπε να κατέβει, από το ρετιρέ των "ημίθεων της ακτοπλοϊας" στο ισόγειο των "κοινών θνητών" και να λογοδοτήσει για τις συνέπειες μιας "ύβρης", η οποία στην προκειμένη περίπτωση ήταν το φιλόδοξο όραμά του.
Τη μοιραία αυτή στιγμή που είχε ανάγκη από ένα "αλεξίπτωτο", αυτοί που είχαν καθήκον να του το προσφέρουν (μεγαλομέτοχοι, συνέταιροι εφοπλιστές, πολιτικοί φίλοι) δεν του εξασφάλισαν ούτε μία "ανεμόσκαλα" από τις τόσες που διέθεταν τα καράβια τους.
Τη δύσκολη στιγμή, προτίμησαν να κρυφτούν στη σκιά του, να τον βάλουν μόνο του μπροστά, κυματοθραύστη της λαϊκής οργής που ξεσήκωσε το ναυάγιο του "Εξπρές Σάμινα" με τους 80 νεκρούς.
Όλοι αυτοί οι αξιότιμοι, συνέταιροι και "φίλοι", είναι πολύ πιθανόν να του ζητούσαν και τα ρέστα τις δύσκολες μέρες που ακολούθησαν μετά το πολύνεκρο ναυάγιο. Γιατί, όπως φάνηκε από τη στάση τους, αυτοί δεν είχαν κανένα ιδιαίτερο "όραμα" για την ακτοπλοϊα. Αυτοί, είχαν καταθέσει με υψηλό επιτόκιο το μερίδιο της δόξας που τους αναλογούσε από την επιτυχία των "Μινωϊκών Γραμμών" στο ρομαντικό Παντελή Σφηνιά και το μόνο που απαιτούσαν ήταν να αυξάνονται οι υπεραξίες τους. Τώρα, μετά το τραγικό τέλος του, θα μπορούν να αισθάνονται ακόμη πιο "πλούσιοι", αφού ο αυτόχειρας φρόντισε, εκτός από τα δισεκατομμύρια, να καταθέσει στους λογαριασμούς τους και αμέτρητες υπεραξίες τύψεων...

Σημ.: ο εφοπλιστής Γούτος είχε τουλάχιστον την ευαισθησία και την τόλμη να δηλώσει: "πλήρωσε αυτός για όλους μας. Αν δεν ήταν αυτός πολλοί από εμάς θα ήταν στη φυλακή".

Είναι άνθρωποι οι βασιλιάδες; Πόσο άνθρωπος μπορεί να είναι κάποιος που a priori έχει θέσει εαυτόν υπεράνω ανθρώπων; Κάποιος που ακόμη και τον Θεό μπορεί να προσαρμόσει στα μέτρα του για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του; Κάποιος "ελέω Θεού και ανθρώπων;" Σε αυτά τα ερωτήματα θα έπρεπε να απαντήσει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων πριν από την εκδίκαση της προσφυγής του κυρίου τέως, Κωνσταντίνου Γκλίξμπουργκ ή όπως αλλιώς επιθυμεί να λέγεται ο έκπτωτος μονάρχης. Τι σχέση μπορεί να έχουν τα δικαιώματα των ανθρώπων, οι οποίοι ακριβώς για να ξεχωρίζουν αποκαλούνται "κοινοί θνητοί", με τα δικαιώματα των "γαλαζοαίματων"; Κανονικά το Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θα έπρεπε να δηλώσει αναρμόδιο και να απορρίψει την προσφυγή του κυρίου "όπως κι αν τον λένε". Τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν κατοχυρωθεί με θυσίες και αίμα ενώ τα "γαλαζοαίματα" με το έτσι θέλω.

Όμως, με το "έτσι θέλω" δεν υπάρχει δικαίωμα. Το δικαίωμα κατοχυρώνεται με κοινή συναίνεση και αποδοχή.

Ο κύριος "όπως κι αν τον λένε" θα έπρεπε να προσφύγει εναντίον του ελληνικού λαού στο "Δικαστήριο των Γαλαζοαίματων Δικαιωμάτων", αλλά τέτοιο δικαστήριο δεν τόλμησε ποτέ να υπάρξει στην ιστορία...

Σημ.: με το δημοψήφισμα του 1974, ο ελληνικός λαός έδωσε την ευκαιρία στον μονάρχη Κωνσταντίνο ΙΙ, να αποδεχτεί το ρόλο του έλληνα πολίτη (να πληρώνει φόρους, να έχει αστυνομική ταυτότητα κ.λπ.) αλλά αυτός ψάχνει ακόμη να βρει ονοματεπώνυμο. Όμως, και μονάρχης και πολίτης ταυτόχρονα δεν γίνεται, απέχουν 600 δισ. παρασάγγες...

Τώρα, γιατί το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε ότι η αμφισβητούμενη βασιλική περιουσία ανήκει στους ενάγοντες "ως ιδιώτες" και όχι ως μέλη της βασιλικής οικογένειας, είναι μια άλλη περίεργη ιστορία. Πάντως, με την απόφαση αυτή, ο πρώην μονάρχης καλείται επισήμως, για άλλη μία φορά, να αποδεχτεί ότι είναι έκπτωτος, αν σκοπεύει να πάρει κάποια από τα δισεκατομμύρια που διεκδικεί. Με απλά λόγια, να ξεπουλήσει μια για πάντα, ό,τι απέμεινε από το στέμμα του, το οποίο όταν χρειάστηκε, αντί να το υπερασπιστεί το παζάρευε με τους πραξικοπηματίες.