- Λεπτομέρειες
- Γράφτηκε από τον/την Δ.Τ.
- Κατηγορία: Επικαιρότητα
Με ένα συγκλονιστικό άρθρο στη γερμανική εφημερίδα Die Welt ο Μανόλης Γλέζος εξηγεί στους Γερμανούς αναγνώστες της εφημερίδας, γιατί είναι δίκαιο να καταβληθούν οι αποζημιώσεις που οφείλει το γερμανικό κράτος στην Ελλάδα, αλλά και πώς αυτή η πράξη εξυπηρετεί «την Ευρώπη της αλληλεγγύης»:
"Τον προσεχή Σεπτέμβριο κλείνω τα 91.
Αρχίζω να γράφω αυτό το κείμενο 72 χρόνια ακριβώς από τη μέρα που είδα τους Γερμανούς, πάνοπλους, με μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα, να μπαίνουν στην Αθήνα.
Ήταν 27 Απριλίου του 1941. Οι περισσότεροι από τους αναγνώστες της εφημερίδας ήταν τότε αγέννητοι. Όμως εγώ ήμουν ήδη 19 χρόνων.
Δεν έχω καιρό, λοιπόν, ούτε για ψέματα ούτε για μισές αλήθειες.
Θα ήθελα να σας είχα κοντά μου, έναν-έναν, να σας μιλήσω γι’ αυτά που έζησα, που άκουσα, που είδα. Θα αρκεστώ, ωστόσο, να μοιραστώ από εδώ, μαζί σας, μόνο κάποια από αυτά. Μετά, ίσως μπορούμε να κοιταχτούμε αναμεταξύ μας με διαφορετικό βλέμμα…
Α. Η Μάχη της Κρήτης.
Για τη Μάχη της Κρήτης έχουν γράψει πολλοί. Είναι εύκολο να βρείτε σε βιβλία Ιστορίας τι έγινε. Θα διαβάσετε για άντρες, γυναίκες και παιδιά που, με τσουγκράνες και ραβδιά για όπλα, υπερασπίστηκαν τη γη τους και τη γη των προγόνων τους.
Απέναντί τους είχαν τον καλύτερο στρατό του κόσμου, τη Βέρμαχτ. Και ο ουρανός έβρεχε αδιάκοπα αλεξιπτωτιστές...
Όταν η Μάχη τέλειωσε, ο στρατός είχε νικήσει. Μα οι γυναίκες των ηττημένων, που είχαν χάσει παιδιά, αδέρφια, πατεράδες ή συζύγους, κατέβηκαν στο γιαλό, σκαρφάλωσαν στα βουνά και, όπου βρήκαν νεκρό σώμα εχθρού, το τίμησαν:
το έπλυναν και το έθαψαν, όπως του έπρεπε. Ο νεκρός δεν ήταν πια εχθρός.
Ήταν ο άταφος αδελφός.
Κι αυτές ήταν οι εγγονές της Αντιγόνης, που έκαναν το χρέος τους απέναντι στους νεκρούς.
Την ίδια ώρα, οι νικητές έμπαιναν στην Κάνδανο. Στην περιοχή γύρω από το χωριό είχαν χάσει 27 άντρες. Και τότε, ΩΣ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ, πήραν μια πρωτοφανή ‒ακόμα και για καιρό πολέμου‒ απόφαση:
σκότωσαν όσους από τους κατοίκους βρήκαν και ξεθεμελίωσαν το χωριό.
Φεύγοντας, περήφανοι για το έργο τους, άφησαν και σχετικές πινακίδες!
Αναζητήστε τις στο διαδίκτυο…
Β. Καισαριανή, 10 Μάη 1944.
Οι Ναζί εκτελούν τον 19χρονο αδελφό μου.
Αν είχε ζήσει, θα γινόταν δάσκαλος. Μαζί του εκτελούν άλλους ογδόντα έναν άντρες και δέκα γυναίκες.
Στον ίδιο τόπο, εννιά μέρες νωρίτερα, τη μέρα της Πρωτομαγιάς, είχαν εκτελέσει διακόσιους ακόμα Έλληνες πατριώτες.
Γ. Αμέσως μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, ξεκίνησα αγώνα για να επιστρέψει
η Γερμανία στην Ελλάδα όσα της όφειλε.
Τα γνωρίζετε. Πρόκειται για το αναγκαστικό δάνειο, τις αποζημιώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές της χώρας και τους αρχαιολογικούς θησαυρούς. Μάλιστα, το 1995, είχα την ευκαιρία να εκθέσω το όλο ζήτημα στο γερμανικό λαό, τόσο μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας DieZeit, όσο και σε μια αλησμόνητη εκδήλωση στο Ανόβερο.
Αν το πέρασμα των χρόνων ακύρωνε αρχές και αξίες, αν μετέβαλε το ΗΘΟΣ των ανθρώπων, τότε οι τραγωδίες του Σοφοκλή, του Αισχύλου ή του Ευριπίδη δεν θα έλεγαν σήμερα τίποτα σε κανέναν.
Υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που δεν μπαγιατεύουν, που δεν παραγράφονται, που δεν γερνούν καν. Και το δίκαιο είναι ένα από αυτά.
Αν σήμερα, με όλο το βάρος των 90 χρόνων μου, συνεχίζω αυτόν τον αγώνα, είναι γιατί θεωρώ δίκαιο και για τη Γερμανία και για την Ελλάδα να επιστρέψει η πρώτη όσα οφείλει στη δεύτερη.
Και προσέξτε κάτι. Δεν θα με ακούσετε ποτέ να μιλάω για ΕΚΔΙΚΗΣΗ.
Εμείς, που χάσαμε αγαπημένους ανθρώπους, δεν νιώθουμε μίσος για τον γερμανικό λαό και δεν επιζητούμε εκδίκηση.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να το κάνουμε.
Όσοι βγήκαμε ζωντανοί από τον πόλεμο, είχαμε χρέος να ζήσουμε και για λογαριασμό των νεκρών μας. Να αγαπήσουμε για κείνους, να χορέψουμε για κείνους, να κολυμπήσουμε στη θάλασσα για κείνους.
Μάθαμε, έτσι, να εκτιμάμε και να αγαπάμε τη ζωή.
Και το μίσος σε εμποδίζει να αγαπήσεις τη ζωή.
Στα χρόνια μετά τον πόλεμο, γνώρισα πολλούς Γερμανούς. Χαίρομαι βαθιά όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να τους συναντήσω και οι συζητήσεις μαζί τους είναι πάντα καλή τροφή για σκέψη. Όλοι αυτοί, αφού άκουσαν με προσοχή τα επιχειρήματά μου, συμφώνησαν για το δίκαιο των αιτημάτων της Ελλάδας.
Έτσι, στάθηκαν επανειλημμένα στο πλευρό μου, βοηθώντας με να επικοινωνήσω με τον γερμανικό λαό. Αλλά δεν αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τη στάση τους. Αισθάνομαι φιλία για τους ίδιους. Κι αυτό είναι πολύ πιο πολύτιμο, πολύ πιο ακατάλυτο, πολύ πιο ανθρώπινο, πολύ πιο ισότιμο.
Κάθε σπιθαμή ευρωπαϊκού εδάφους είναι ποτισμένη με αίμα. Πληρώσαμε πολύ ακριβά τις θεωρίες των ανωτέρων φυλών και των εθνικών κρατών. Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της αλληλοκατανόησης. Και η αναγνώριση των όσων η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα εξυπηρετεί απολύτως αυτήν την Ευρώπη.
Αυτή η Ευρώπη, άλλωστε, θα άρεσε και στον Σίλλερ και στον Γκαίτε και στον Μπρεχτ".
ΠΗΓΗ: kinisienergoipolites.blogspot.gr
- Λεπτομέρειες
- Γράφτηκε από τον/την Ρεπόρτερ
- Κατηγορία: Επικαιρότητα
"Οι μαθητές είχαν στηρίξει κάθε ελπίδα στον Ιησού Χριστό κι όταν τον είδαν να σταυρώνεται έκλαιγαν λέγοντας, γιατί χάσαμε την ελπίδα μας; Κι εμείς απόψε αναρωτιόμαστε γιατί χάσαμε τις ελπίδες μας και ποιοι μας τις έκλεψαν;
Για την Ορθόδοξη πίστη όμως, για την Ορθοδοξία, αυτό το πνεύμα της απόγνωσης δε μπορεί να κρατήσει πολύ. Η πίστη στον Κύριο μας, μας δίνει το θάρρος και μας λέει ότι πρέπει να προχωρήσουμε.
Άλλωστε αυτό το γένος έχει γνωρίσει πολλές προδοσίες, αλλά πάντα κερδίζει τον αγώνα.
Εξάλλου, ο λαός μας πολύ σωστά λέει, για να έρθει η Ανάσταση πρέπει να περάσουμε τον Γολγοθά".
Σημ.: από την ομιλία του αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, κ. Ιερώνυμου.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
- Λεπτομέρειες
- Γράφτηκε από τον/την Δ.Τ.
- Κατηγορία: Επικαιρότητα
Ξεχωριστή σημασία στην ελληνική ιστορία έχουν τρεις επέτειοι Πρωτομαγιάς λόγω των γεγονότων που τις σημάδεψαν. Τις αναφέρουμε παρακάτω γιατί ο ηρωϊσμός όσων αγωνίστηκαν για Δικαιοσύνη και Ελευθερία πρέπει να καθοδηγεί τους επόμενους και δεν πρέπει να σβήνεται στη λήθη:
Θεσσαλονίκη 1936
Περίπου σαράντα χιλιάδες καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας, του Βόλου, της Ξάνθης και της Δράμας συμμετείχαν σε απεργία την Πρωτομαγιά ζητώντας την εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης. Σε απεργία αλληλεγγύης είχαν κατέβει και οι αυτοκινητιστές οι οποίοι είχαν στήσει στην Εγνατία οδοφράγματα για να προστατευτούν.
Στις 9 Μαΐου οι χωροφύλακες άρχισαν επιθέσεις στις συγκεντρώσεις των απεργών χτυπώντας «στο ψαχνό». Πρώτος έπεσε νεκρός ο Τάσος Τούσης και ακολούθησαν άλλοι τέσσερις. Αντί για σημαίες υψώνονταν μαντίλια βουτηγμένα στο αίμα. Οι διαδηλωτές φώναζαν: «Κάτω οι δολοφόνοι, να φύγει η κυβέρνηση Μεταξά». Λίγο πιο πέρα οι χωροφύλακες πυροβολούν άοπλο πλήθος. «Απολογισμός»: 20 νεκροί, 300 τραυματίες. Το απόγευμα γίνεται νέα διαδήλωση, τη νύχτα η κυβέρνηση Μεταξά στέλνει στρατιωτικές δυνάμεις από τη Λάρισα και τέσσερα αντιτορπιλικά.
Την επόμενη ημέρα η κηδεία των θυμάτων είναι πραγματικός παλλαϊκός ξεσηκωμός αφού στο νεκροταφείο συγκεντρώθηκαν 150.000 άνθρωποι. Στις 11 Μαΐου κηρύσσονται απεργίες διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις της χώρας και στις 13 Μαΐου πανελλαδική απεργία.
Οι καπνέμποροι υποχωρούν στις περισσότερες οικονομικές διεκδικήσεις, ενώ η κυβέρνηση Μεταξά αρνείται να ικανοποιήσει τα πολιτικά αιτήματα.
Ο Γιάννης Ρίτσος, ο οποίος είχε γεννηθεί την Πρωτομαγιά του 1909, συγκλονισμένος απ' τα γεγονότα, και ιδιαίτερα από το μοιρολόι της μάνας του πρώτου νεκρού πάνω από το πτώμα του γιου της, έγραψε τον «Επιτάφιο».
Καισαριανή 1944
Την Πρωτομαγιά του 1944 οι Γερμανοί κατακτητές εκτέλεσαν 200 Έλληνες πατριώτες στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής σε αντίποινα για το θάνατο ενός Γερμανού στρατηγού και των τριών συνοδών του στους Μολάους.
Δέκα φορτηγά χρειάστηκαν, να μεταφέρουν τους διακόσιους, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής έξω από το οποίο μαζεύτηκε πλήθος κόσμου ψάχνοντας να βρει αν είναι κάποιος δικός του στα καμιόνια του θανάτου.
Έγιναν δέκα φορές εκτελέσεις ανά εικοσάδες βάφοντας κόκκινο τον τοίχο από το ζεστό αίμα που οι υπάλληλοι του δήμου προσπαθούσαν να μαζέψουν.
Οι μελλοθάνατοι έβαζαν τους νεκρούς στα φορτηγά, ενώ αρκετοί που δεν πέθαναν αμέσως, ξεψύχησαν στο δρόμο. Ηρωικές και οι τελευταίες τους λέξεις που ζητωκραύγαζαν για τη λευτεριά και το ΕΑΜ.
Κάθε χρόνο, στο Σκοπευτήριο, τον ιερό εκείνο τόπο της θυσίας των αγωνιστών της πατρίδας, γίνεται προσκλητήριο νεκρών, φόρος τιμής σ' εκείνους, που δέχτηκαν περήφανα το θάνατο, για να μας θυμίζει το καθήκον μας, για να μην ξεχνάμε τις υποχρεώσεις μας.
Γι αυτούς που πέθαναν με το κεφάλι ψηλά, τόσο ψηλά όσο είναι τα ιδανικά που υπερασπίστηκαν.
«...Μόνο θυμηθείτε το αν η ελευθερία δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γεια σας.» (Γιάννης Ρίτσος - Σκοπευτήριο Καισαριανής...).
Πρωτομαγιά 1976
Ένα άλλο γεγονός που συνδέεται με την Πρωτομαγιά και έχει ιστορικές και πολιτικές προεκτάσεις είναι ο χαμός του Αλέκου Παναγούλη, ενός από τους κορυφαίους αγωνιστές ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου 1967.
Την Πρωτομαγιά του 1976, ο Αλέκος Παναγούλης, ο οποίος συνέδεσε το όνομά του με την ηρωική πράξη της απόπειρας δολοφονίας του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, βρήκε τον θάνατο σε ένα περίεργο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, τα αίτια του οποίου παραμένουν μέχρι σήμερα αδιευκρίνιστα.
- Λεπτομέρειες
- Γράφτηκε από τον/την Δ.Τ.
- Κατηγορία: Επικαιρότητα
Η 3η Μαϊου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου για να θυμίζει τη σημασια της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και των απόψεων και τον αγώνα που πρέπει να στηρίζει το αγαθό της ελευθεροτυπίας. Την προηγούμενη χρονιά κατά την ώρα της εργασίας τους πάνω από 121 εργαζόμενοι στα ΜΜΕ σκοτώθηκαν σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Για να τιμήσει τη μνήμη τους η Κομισιόν, προκήρυξε το βραβείο "Λορέντζο Νατάλι", με στόχο να προβάλλει τη συμβολή του Τύπου στην ανάπτυξη, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η «Εν μέρει Ελευθερία του Τύπου» στην Ελλάδα
Στις χώρες με «Εν μέρει Ελευθερία του Τύπου» κατατάσσεται πλέον η χώρα μας, σύμφωνα με έκθεση του μη κερδοσκοπικού ερευνητικού οργανισμού που εδρεύει στις ΗΠΑ.
Η χώρα μας βαθμολογήθηκε με 11 βαθμούς παραπάνω σε σχέση με την περσινή χρονιά. Συγκεκριμένα από 30 βαθμούς που έλαβε πέρυσι φέτος πήρε 40, με αποτέλεσμα να καταταχθεί στης 85 η θέση μεταξύ των 197 χωρών που εξετάστηκαν.
Αναφορά στην έκθεση γίνεται και στην υπόθεση του δημοσιογράφου και εκδότη του HOTDOC, Κώστα Βαξεβάνη, αναφορικά με την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Η έκθεση περιγράφει τη σύλληψη του Βαξεβάνη μετά τη δημοσιοποίηση της λίστας, με την κατηγορία της παραβίασης προσωπικών δεδομένων. Παράλληλα, γίνεται λόγος για υποκινούμενες απολύσεις και διακοπές συμβολαίων σε κρατικά και ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης, καθώς και για σωματικές επιθέσεις εναντίον δημοσιογράφων από τη Χρυσή Αυγή.
«Εξαιτίας της οικονομικής κρίσης τα ελληνικά ΜΜΕ υπέστησαν ευρύτατες περικοπές προσωπικού, ενώ ορισμένα αναγκάστηκαν να διακόψουν τη λειτουργία τους», υπογραμμίζεται χαρακτηριστικά από το «Freedom House», το οποίο συμπληρώνει: «Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μια γενικότερη εντύπωση ότι τα ΜΜΕ στην Ελλάδα δεν μπορούν πλέον να φέρουν σε πέρας τον ρόλο τους ως ανεξάρτητοι παρατηρητές και να συνεχίσουν να ενημερώνουν επαρκώς τους έλληνες πολίτες για κρίσιμης σημασίας θέματα που τους απασχολούν, όπως τα μέτρα λιτότητας και η διαφθορά», αναφέρει χαρακτηριστικά το “Freedom House”.
Σε ότι αφορά την Ευρώπη, η έκθεση αναφέρει ότι η ελευθεροτυπία αδυνάτισε λόγω της οικονομικής κρίσης, ενώ ο αριθμός ανθρώπων με πρόσβαση σε ελεύθερα μέσα ενημέρωσης μειώθηκε στα χαμηλότερα επίπεδα εδώ και μια δεκαετία. Εκτός απ’ την Ελλάδα στην κατηγορία χωρών με «Εν μέρει Ελευθερία του Τύπου» παραμένει και η Ιταλία στην 69η θέση, ενώ η Κύπρος βρίσκεται στην 45η θέση.
Σελίδα 198 από 289