Ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι και η αλλαγή στις ΗΠΑ ήταν πλέον ιστορική αναγκαιότητα. Οι "μουτζαχεντίν" της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας κατάφεραν να "στεγνώσουν" την τσέπη και συνεπώς την ψυχή της μεγάλης πλειοψηφίας των Αμερικανών και έτσι άνοιξαν το δρόμο για την ιστορική αλλαγή.

Ανεξάρτητα από το εύρος και το βάθος των ανατροπών που θα επιφέρει στις δομές της αμερικανικής κοινωνίας, η εκλογή του αφροαμερικανού Μπαράκ Ομπάμα στο αξίωμα του 44ου προέδρου των ΗΠΑ, είναι μια νέα σελίδα που σίγουρα θα βελτιώσει το καταρρακωμένο προφίλ της υπερδύναμης.

Ο Ομπάμα, δίνει πάλι στους Αμερικανούς το ανθρώπινο δικαίωμα να αισθάνονται και να ονειρεύονται. Ένα δικαίωμα που υπονομεύεται με αναλγησία από το πουριτανικό οικονομίστικο σύστημα των γκάνγκστερ της κερδοσκοπίας.

Ένα δικαίωμα που για την ελίτ της πλουτοκρατίας θεωρείται δευτερεύον και πολυτέλεια για το λαό, αφού ο λαός πρέπει να δουλεύει πολύ για να αυξάνονται τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών και να ονειρεύεται λίγο (τόσο όσο χρειάζεται για να μην πέφτει στην κατάθλιψη).

Μέσα σ' ένα εξοντωτικό και άδικο κερδοσκοπικό σύστημα που γιγαντώνει τα προνόμια μιας ελίτ και έχει ανάγκη το αίμα και τους πολέμους, ο Ομπάμα υπήρξε η όαση, το οξυγόνο, η λυτρωτική διέξοδος.

Παρά τα έντονα συναισθηματικά στοιχεία του λόγου του και παρά την επιφύλαξη αφού "η συγκίνηση μπορεί να είναι γόησσα αλλά δεν παύει να είναι και ρουφιάνα", ο πρώτος μαύρος πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ, δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση να είναι χειρότερος από τον "σκράπα" προκάτοχό του.

Με τον Ομπάμα στον Λευκό Οίκο, η αυριανή εικόνα των ΗΠΑ στον έξω κόσμο, δεν μπορεί να είναι χειρότερη από την αποκρουστική εικόνα που πρόβαλε το καθεστώς του οπισθοδρομικού Τζορτζ Μπους Τζούνιορ.

Ο Ομπάμα είναι μια νέα μεγάλη ευκαιρία για την Αμερική και τον κόσμο, είναι αυτή τη στιγμή ο αναγκαίος "κρίκος" για την επικίνδυνα διαταραγμένη κοινωνική συνοχή στις ΗΠΑ η οποία πρέπει οπωσδήποτε να αποκατασταθεί.

Το αύριο θα δείξει, πόσο έξυπνα, πόσο δημοκρατικά και πόσο θαραλλέα, θα έχει διαχειριστεί αυτή την ευκαιρία που του έδωσε η ιστορία ο 47χρονος αφροαμερικανός νέος πρόεδρος των ΗΠΑ.

Ας είναι καλορίζικος και μακάρι να μην αποδειχτεί, απλώς λίγο καλύτερος από τον χειρότερο προκάτοχό του.

Μακάρι, με τον Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος θεωρείται συνεχιστής του "I have a dream" αγωνιστή Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, "τα όνειρα" εκατομμυρίων μη προνομιούχων Αμερικανών, αλλά και άλλων τόσων ανθρώπων, όπου γης, που επηρεάζονται αρνητικά από την πολιτική των ΗΠΑ, "να λάβουν εκδίκηση".

ΥΓ) Η εκλογή του Ομπάμα είναι και η ρεβάνς της πολιτικής για τους Αμερικανούς, αφού ο μαύρος γερουσιαστής ενεργοποίησε το "απαθές" εκλογικό σώμα των ΗΠΑ με αποτέλεσμα να αυξηθεί κατακόρυφα το ποσοστό συμμετοχής των ψηφισάντων.

Ήταν ένας καλοζωϊσμένος δεξιός, όπως και αρκετοί άλλοι βουλευτές και παράγοντες του κυβερνώντος κόμματος και εξέπεμπε την άνεση του ανθρώπου που δεν έχει στερηθεί στη ζωή του και που ξέρει να το απολαμβάνει.
Κατά βάθος ο "άνετος" Γιώργος Βουλγαράκης, λειτουργούσε με περισσή αυτοπεποίθηση, όπως το φαβορί που υποτιμάει τις διαθέσεις και τις δυνατότητες των αντιπάλων του.
Ο κινητήριος μοχλός της συμπεριφοράς του ήταν σε τελική ανάλυση αυτό που χαρακτηρίζει το σκληρό πυρήνα της ιδεολογίας του κόμματός του: ο τυχοδιωκτικός αμοραλισμός.
Με απλά λόγια, τώρα που έχουμε το πλεονέκτημα, να φορτσάρουμε να εξασφαλίσουμε μια άνετη ζωή για μας και για τα παιδιά μας με κάθε "νόμιμον" τρόπο που δεν θα απειλήσει την ελευθερία μας.
Όμως, το "νόμιμον" διαβάζεται και ανάποδα, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς.
Κι έτσι άρχισαν τα συμβόλαια και οι μπίζνες...
Κι έτσι μπήκε στο χορό και όλο το σόι: σύζυγος, πεθερός, πεθερά, κουνιάδος κ.ο.κ.
Τι σημασία έχει αν είσαι υπουργός; Τόσο το καλύτερο για να πετύχεις τους σκοπούς σου, αφού έχεις και το πλεονέκτημα της εξουσίας.
Η ηθική είναι για τους "εγκλωβισμένους" και πάντα θα χάνει στο γήπεδο της συναλλαγής. Το είπε, εξάλλου, και ο μεγάλος Μαρκήσιος, στη "Φιλοσοφία στο μπουντουάρ" που διαβάζουν και οι Δεξιοί, έστω από περιέργεια.
Με αυτή τη λογική, λοιπόν, που όχι μόνο ασπάζονται οι απανταχού ταπεινόφρονες συντηρητικοί, αλλά την προβάλλουν ενίοτε περήφανα και ως σημαία τους, πορεύτηκε ο Γιώργος Βουλγαράκης.
Οικείος, κοινωνικός, χιουμορίστας (γιατί όχι, αφού περνάμε καλά!)ο τέως υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, απολάμβανε την τύχη του και ίσως δεν περίμενε ότι, οι οικείοι του θα τον πετούσαν στη λαοθάλλασα της χλεύης προκειμένου να σώσουν το βυθιζόμενο σκάφος της Νέας Δημοπρασίας!
Τώρα πληρώνει το τίμημα του μέτρου και αναλογιζόμενος τις αμμουδιές της Μυκόνου, τα χλιδάτα σκάφη, τις ιδιωτικές πισίνες και τις χάι σουϊτες, θα έχει την ευκαιρία να αντιληφθεί καλύτερα και την άλλη πλευρά του φεγγαριού...

ΥΓ) Πολλά χαιρετίσματα από τη παραμορφωμένη, προνομιούχο και φοροαπαλλαγμένη γενιά των 700 ευρώ.
Όχι μόνο στον Γ.Β. αλλά και σε πολλούς άλλους που τώρα κρύβονται για να αποφύγουν τη στόχευση των κάθε είδους εξαγριωμένων.

Το μόνο που μπόρεσαν να σώσουν οι Αμερικανοί φονταμενταλιστές του φιλελευθερισμού ήταν ο ατομικός πλουτισμός τους, αφού τόσο τα δημόσια οικονομικά τους σχέδια όσο και η γενικότερη βιτρίνα του αλαζονικού καθεστώτος τους, έχει πλέον καταρρεύσει και δεν πρόκειται να σωθεί ούτε με τις πιο δαπανηρές προσπάθειες αναστήλωσης.
Με ηγέτη έναν σκράπα πολιτικό κατώτερο του μετρίου ο οποίος εξελέγη αφού, - στη χώρα της υψηλής τεχνολογίας- , χρειάστηκε να μετρηθούν επί μήνες με το χέρι (!) κάποιες δεκάδες χιλιάδες ψήφοι, το σκάφος της υπερδύναμης ταξίδευε χωρίς ξεκάθαρη πορεία σε παρακινδυνευμένες κατευθύνσεις.
Ο εγωκεντρικός επαρχιωτισμός του πλανητάρχη Μπους τζούνιορ και η ανόητη υπεραισιοδοξία του ότι τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει την αμερικανική κυριαρχία, έσπασαν τα μούτρα τους στον τοίχο της σκληρής παγκόσμιας πραγματικότητας.
Ο καουμπόι του Τέξας και οι παρατρεχάμενοί του άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι υπάρχουν και Αλλοι παίκτες στο παγκόσμιο γήπεδο, στους οποίους όφειλαν και οφείλουν, τουλάχιστον, τον στοιχειώδη σεβασμό.
Τώρα πια ταπεινωμένοι βουλιάζουν μες τη μαύρη τρύπα της πολιτικής τους, εξοργίζοντας ακόμη και τους οπαδούς τους.
Το μόνο θετικό που αποκομίζει η ανθρωπότητα από αυτούς τους αντιπαθέστατους μιλιταριστές, τους φορτικούς πλασιέ των πιο χυδαίων συναλλαγών εν ονόματι της κυριαρχίας τους, είναι η ευκαιρία για το δικαίωμα της άλλης άποψης.
Η ευκαιρία για να ακουστούν και οι άλλες φωνές οι οποίες κέρδισαν ξαφνικά την ελκυστικότητα που τους άξιζε.
Δεν είναι τυχαίο ότι «Το Κεφάλαιο» άρχισε απρόσμενα να πουλάει εκεί που κανείς δεν το περίμενε.


ΥΓ.) Η χρηματοπιστωτική κρίση είναι μια νομοτέλεια των καθεστώτων της αισχροκέρδειας, αποτέλεσμα της καταλήστευσης της εργασίας της πλειονότητας των πολιτών από τις συντεχνίες των golden boys και των γραφειοκρατών που τους προστατεύουν.