"ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ", δηλαδή στο όνομα κάποιου "στόχου",  κάποιας ιδέας κ.λπ., έγιναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία.

"Εν ονόματι", της "επανάστασης", της "πατρίδας", της "θρησκείας", του "βασιλέα", της "Δημοκρατίας", του "σοσιαλισμού" και πάει λέγοντας...

Κάθε φορά που ένα καθεστώς αναζητά τη συνοχή της κοινωνίας,  προβάλει και επιβάλλει ένα μεγάλο "θέατρο" μια "Μεγάλη Ιδέα" που λειτουργεί ως μέσο χειραγώγησής της.

Υπάρχουν επιθετικά μοντέλα "εν ονόματι", όπως ήταν π.χ η Μικρασιατική εκστρατεία , λιγότερο επιθετικά, όπως το όραμα των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και αμυντικά-παθητικά μοντέλα, όπως είναι σήμερα η εθνική προσπάθεια για να αποφύγουμε τη χρεοκωπία.

Μια προσπάθεια που την έχουν χρεωθεί κυρίως οι εργαζόμενοι, οι οποίοι αγκομαχούν για να ξεπληρώσει το ελληνικό κράτος τα χρέη που δημιούργησαν οι απαιτήσεις και η κερδοσκοπική βουλημία των εργοδοτών και των κάθε λογής αεριτζήδων του πολιτικού συστήματος.

Μια καταναγκαστική προσπάθεια για την πλειονότητα της κοινωνίας, η οποία είναι επιμελώς κατακερματισμένη από ένα καθεστώς ασύδοτων κερδοσκόπων που έχουν ασελγήσει και ασελγούν καθημερινά και ατιμώρητα πάνω στο σώμα της δημοκρατικής νομιμότητας.

Με προπομπούς και χειραγωγούς τα ιδιόκτητα Μέσα ενημέρωσης και ένα στρατό από συνεργαζόμενα "παπαγαλάκια", οι δημιουργοί της κρίσης, παίζουν, όποτε χρειαστεί, το παιχνίδι  της παραπληροφόρησης, σχεδόν χωρίς αντίπαλο.

Ασκώντας τον απαραίτητο έλεγχο στην ενημέρωση, οι καθεστωτικές δυνάμεις εξασφαλίζουν την ηγεμονία τους ως "αόρατοι δικτάτορες" στο συλλογικό ασυνείδητο της κοινωνίας,  μπλοκάροντας κάθε ουσιαστική απόπειρα οργανωμένης αντίδρασης στα σχέδιά τους.

Με εγκλωβισμένα τα αριστερά πολιτικά κόμματα σε έναν φαύλο κύκλο εσωστρέφειας, το καθεστώς του δικομματισμού προελαύνει ακάθεκτο, απορροφώντας χωρίς ιδιαίτερη πίεση τις όποιες αντιδράσεις στη βάρβαρη πολιτική του.

Ωθώντας τα πράγματα στα άκρα, έχει καταφέρει να εξουδετερώσει κάθε δυνατότητα ουσιαστικής ζύμωσης στο στρατόπεδο της αριστερής αντιπολίτευσης και της κοινωνίας, γενικότερα.

Το πολιτικό σύστημα έχει εγκλωβιστεί σεί μια συγκυρία δογματικού ιδεολογικού αδιεξόδου,  το οποίο συμφέρει τους κρατούντες, αφού  δεν μπορεί ,σε καμία περίπτωση, να οδηγήσει σε βελτίωση του δημοκρατικού πλαισίου αντιπαράθεσης.

Με τέτοιες συνθήκες, τι μέλλει γενέσθαι; Ως πότε θα πληρώνουμε για να αποφύγουμε την πτώχευση;

Πόσο ακόμη θα πληρώσουμε "εν ονόματι" της χρεοκωπίας;

Τι νόημα έχουν οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης;

Τι νόημα έχει ο πρόσφατος ανασχηματισμός που προσέδωσε "όγκο" στην κυβέρνηση και από 36 άτομα έφτασε τα 49;

Γι' αυτά και για πολλά παρόμοια ερωτήματα πρέπει άμεσα να δωθούν απαντήσεις.

Πρέπει να ακουστεί δυνατά και με κάθε τρόπο η φωνή των ανυποψίαστων χρεωμένων.

Όμως, πρέπει να φροντίσουν και αυτοί να βρουν τους συμμάχους και τους εκπροσώπους τους αρχίζοντας από τα "μικρά", αλλά καθόλου ασήμαντα, καθημερινά προβλήματα.

ΥΓ) Το Σάβαβτο το πρωϊ, στις 11 Σεπτέμβρη (ιστορική ημερομηνία της πτώσης των Δίδυμων Πύργων το 2001), ο πρωθυπουργός Γιώργος Α. Παπανδρέου θα εγκαινιάσει την 75η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Την Κυριακή, το μεσημέρι θα δώσει την καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου. Τι θα πει; Εκτός από το ότι οι θυσίες για το λαό είναι ιστορική αναγκαιότητα και οφείλονται στην λάθος πολιτική και στην ανικανότητα της Νέας Δημοκρατίας;