Η Ντόρα υποψήφια αρχηγός της ΝΔ

Η άνετη Ντόρα με το μόνιμο χαμόγελο, η "πιστή" νεοδημοκράτισα, η πρώτη γυναίκα δήμαρχος Αθηναίων, η πρώτη γυναίκα υπουργός Εξωτερικών, βρίσκεται απέναντι σε μία ακόμη πρόκληση: να γίνει η πρώτη γυναίκα αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας σπάζοντας τα στεγανά του αντρικού κατεστημένου στο μεγάλο κόμμα της συντηρητικής παράταξης.

Για να πετύχει το στόχο της πρέπει να κερδίσει τον Σαμαρά και τον Αβραμόπουλο, το "δίδυμο", όπως τους αποκαλεί απαξιωτικά, των πρώην "διασπαστών", τους οποίους -τι ειρωνία!- ξαναπροσκάλεσαν στο κόμμα οι "μεγαλόψυχοι" φίλοι της (Κασσίμης, Μεϊμαράκης κ.λπ.), αλλά δεν τους εμπιστεύονται για την αρχηγία.

Η Ντόρα και η φίλοι της, έχουν μια ψυχρή αθροιστική αντίληψη για τη ζωή που δεν τους απαγορεύει να κάνουν συχνά "την ανάγκην φιλοτιμίαν", να συνεργάζονται δηλαδή, ακόμη και με όσους αντιπαθούν, αρκεί αυτό να αποβαίνει προς τα καλά και τα συμφέροντα της καριέρας  και  κατ' επέκτασιν του κόμματος.

Διότι, έτσι είναι σε τελική ανάλυση η πολιτική:επικύψεις, κυβιστήσεις και χειροφιλήματα χεριών που δεν μπορείς να δαγκώσεις, αρκεί στο τέλος να έχεις κάποιο κέρδος και να ενισχύεις την επίτευξη του στόχου σου.

Στην προσπάθειά της για την αρχηγία της ΝΔ, η Ντόρα βρήκε υποστηρικτή,  τον φίλο, όπως δήλωσε ο ίδιος,  των αντιπάλων της πρώην "διασπαστών". Τον Αριστόβουλο (Αρη) Σπηλιωτόπουλο, ο οποίος μπορεί συναισθηματικά να βρίσκεται πιο κοντά στους αντιπάλους της, -τι ειρωνία πάλι!-, αλλά αποφάσισε πολιτικά για το καλό της παράταξης και έτσι πήγε με την ανοιχτή και πολυτασική Ντόρα.

Διότι, το κόμμα πρέπει να είναι ανοιχτό και πολυτασικό, αν θέλει να μεγαλώσει και να ξαναπάρει την εξουσία. Πρέπει να έχει αθροιστική αντίληψη του στιλ "περάστε κόσμε", να είναι σαν ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ όπου μπαίνει όποιος θέλει με την προσδοκία ότι θα βρει κάπου αυτό που ψάχνει. Ή έστω κάτι από αυτό που ψάχνει.

Δεν χρειάζεται να έχει απολύτως ξεκαθαρισμένη ταυτότητα γιατί αυτό δημιουργεί σύνορα, και τα σύνορα σήμερα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι αχνά σημεία αναφοράς για να συνεννοούμαστε, μέχρι να καταργηθούν εντελώς.

Η ιδεολογική "καθαρότητα" που προβάλλουν οι αντίπαλοί της είναι ξεπερασμένη ιστορία,  όπως ,εξάλλου, είναι ξεπερασμένη κατά βάθος και η ίδια η ιστορία, αφού, όσο σημαντική κι αν είναι,  χάνεται και ξεχνιέται στο βυθό της λήθης ή αν χρειαστεί παραμορφώνεται ή ωραιοποιείται στο χειρουργείο της παραχάραξης.

Το περίεργο με την Ντόρα είναι ότι, ενώ ως στιλ είναι μια χάι γυναίκα με επιμελώς περιχαρακωμένο ελιτίστικο προφίλ, ως πολιτικός κάνει μεγάλο άνοιγμα στο λαό που δεν συνάδει με το στιλ της, δημιουργώντας αυτόματα μιαν έντονη αντίφαση που δεν πείθει.

Επιδιώκει -και ενίοτε τα καταφέρνει- να αποσπάσει τον θαυμασμό με το χαϊλίκι της και τις ικανότητές της,   αλλά δεν έχει την άνεση να μιλήσει βαθειά στην καρδιά του λαϊκού ακροατηρίου. 
Όσο κι αν προσπαθήσει, μάλλον,  δεν μπορεί να γίνει αυθεντική λαϊκή ηγέτης, γιατί πολύ απλά δεν έχει τέτοια στόφα.

Η Ντόρα είναι καρφούρ δεν είναι λαϊκή αγορά...

 Βίος & Πολιτεία

Η Ντόρα είναι γεννημένη στις 6 ΜαΪου του 1954, ανήκει στο ζώδιο του Ταύρου και έχει ευρωπαϊκό "αέρα", αφού κατά τη διάρκεια της χούντας βρέθηκε στο Παρίσι όπου τελείωσε τη γερμανική σχολή και στη συνέχεια σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Μόναχο.

Η πολιτική της καριέρα συνδέεται με την καριέρα του πατέρα της Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αφού υπήρξε γραμματέας του στο υπουργείο Συντονισμού (1978-1980), στο υπουργείο Εξωτερικών (1980-1981) και υπεύθυνη του γραφείου του το 1984 όταν εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ.

Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Ευρυτανίας (έδρα του δολοφονημένου συζύγου της Παύλου Μπακογιάννη) το 1989 και το επόμενο έτος ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητικό αξίωμα ως υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ πατέρα της, Κ. Μητσοτάκη.

Συνολικά, έχει εκλεγεί επτά φορές (τρεις στην Ευρυτανία και τέσσερις στην Α΄ Αθήνας) και  έχει εξαετή κυβερνητική θητεία, αφού διετέλεσε και υπουργός Πολιτισμού (1992-1993), αλλά και υπουργός Εξωτερικών (2006-2009).

Στις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου του 2002, εξελέγη με την υποστήριξη της ΝΔ δήμαρχος Αθηναίων στο 2ο γύρο. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα δήμαρχος Αθηναίων και κατά τη διάρκεια της θητείας της, τελέσθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 στην Αθήνα.

Το Δεκέμβριο του 2005, με την αίγλη της δημάρχου των Ολυμπιακών Αγώνων, αναδείχθηκε "Παγκόσμια δήμαρχος 2005"  στην ετήσια ψηφοφορία του οργανισμού "City Mayors"  στην οποία συμμετείχαν 550 δήμαρχοι από όλο τον κόσμο.

Είναι κορυφαίο στέλεχος της ΝΔ με επιρροή στον κομματικό μηχανισμό (έχει εκλεγεί με πρωτιές μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματος) και πρέπει να λειτουργεί με ιδιαίτερη ανασφάλεια αφού στο επιτελείο της έχει εντάξει και εμπιστεύεταιι ανθρώπους του στενού οικογενειακού της περιβάλλοντος (γιος, κόρη γαμπρός κ.ο.κ.).

Στη ΝΔ δεν θα μπορέσει, ίσως ποτέ, να πάρει με το μέρος της το καραμανλικό μπλοκ, λόγω του ιστορικά "στιγματισμένου" πατέρα της. Απέναντί της υπάρχει καχυποψία ότι ενδιαφέρεται  πρωτίστως για την καριέρα της και όπως ο πατέρας της κάνει "προσωπική" πολιτική.

 ΥΓ) Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας αν η Ντόρα εκλεγεί αρχηγός τις επόμενες μέρες. Αν δηλαδή θα μπορέσει να "συνθέσει" την αναγκαία ενότητα, αν θα έχει τη απαιτούμενη συμπαράσταση και αν θα καθιερώσει νέα ήθη και έθιμα που θα αναβαθμίσουν τη λειτουργία του κόμματος.

Ο ρόλος της θα είναι δύσκολος, γιατί άλλο είναι να είσαι αρχηγός σέχτας και άλλο ηγέτης μεγάλου και μάλιστα πολυτασικού κόμματος.

Πάντως, ακόμη και αν χάσει θα έχει κι άλλη ευκαιρία να ξαναδιεκδικήσει την αρχηγία, αφού είναι 55 ετών. Το ζήτημα είναι αν θα προλάβει ο πατέρας της να τη δει αρχηγό στην ηγεσία ενός μεγάλου κόμματος εξουσίας και γιατί όχι πρωθυπουργό, αφού είναι 91 ετών.

http://www.dorabak.gr

ΥΓ) Στα υπέρ της Ντόρας Μπακογιάννη μπορεί να συμπεριλάβει κάποιος την πολιτική προίκα  στην οποία στηρίζεται και από την οποία ξεκινάει (πολιτική εμπειρία σε επίπεδο κορυφής πλάι στον πατέρα της) και την "άνεση" με την οποία προσεγγίζει και τοποθετείται απέναντι στα γεγονότα.

Ένα από τα προσόντα της είναι η "ευκολία στις συναλλαγές, αφού η Ντόρα, αντίθετα από τον Αντώνη Σαμαρά, είναι σχεδόν πάντα "υπεράνω" από τα γεγονότα ως "υπερδιαχειρίστρια της ιστορίας", χωρίς να εκτείθεται με ξεκάθαρες θέσεις.

Στα μείον της θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε, τον αυξημένο βαθμό αλαζονικής αυταρέσκειας και ταυτόχρονης -στα όρια του ανφέρ- μείωσης των αντιπάλων της, κάτι που χαρακτήριζε και τον πατέρα της Κ. Μητσοτάκη.

Όπως ο Κ. Μητσοτάκης, το 1990, δήλωνε αυτάρεσκα "έχουμε την καλλίτερη κυβέρνηση των τελευταίων πενήντα χρόνων", έτσι και η Ντόρα δηλώνει κατ' εξακολούθηση ότι, με την ίδια, η Νέα Δημοκρατία θα γίνει μεγάλη και τρανή ενώ με τον αντίπαλό της θα είναι ένα περιχαρακωμένο κόμμα χωρίς προοπτική.

Αυτή η τοποθέτησή της δεν τεκμηριώνεται με σοβαρές και προπαντός ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις, αλλά στηρίζεται περισσότερο στην κινδυνολογία πάνω στις θέσεις του αντιπάλου της.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι τη γνωστή "κόκκινη γραμμή" του Βουκουρεστίου, όσον αφορά στο "Μακεδονικό", την παρουσιάζει τελευταία ως δικό της επίτευγμα και βγάζοντας από το κάδρο τον Κ. Καραμανλή,  αποκαλεί τον εαυτό της "αρχιτέκτονα" ενώ ταυτόχρονα, ψέγει τον Αντώνη Σαμαρά όταν αναφέρεται στο Βουκουρέστι, αποκαλώντας τον "θρασύ" που θέλει να της κλέψει τη δόξα.

Όμως, ο Σαμαράς δεν αναφέρεται στην "επιτυχία του Βουκουρεστίου" για να πει ότι ήταν δική του. Απλά θέλει να θυμίσει ότι δεν είχε άδικο όταν επέμενε στη σκληρή στάση απέναντι στα Σκόπια και ότι από μια τέτοια στάση, η χώρα μας δεν θα απομονωνόταν, όπως έλεγαν κάποιοι με πρώτο απ' όλους τον πατέρα της  Κ. Μητσοτάκη που κάποτε τον απέπεμπψε από ΥΠΕΞ.

Η τελευταία ντρίπλα της Ντόρας είναι το άδειασμα του Κ. Καραμανλή, όσον αφορά στις εκλογές.

Έβαλε τον εκπρόσωπό της να πει ότι διαφωνούσε και αυτή με τη διενέργεια εκλογών τον περασμένο Οκτώβριο, αλλά δεν το είπε δημόσια γιατί δεν ήθελε να αποδυναμώσει την επιλογή του πρωθυπουργού, τον οποίο στήριξε με όλες της τις δυνάμεις χωρίς να κρυφτεί...

Να την πιστέψουμε;

 ΥΓ2) Δεν πέρασαν παρά λίγες ημέρες από τις εκλογές για την αρχηγία στη ΝΔ και η εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ" έφερε στη δημοσιότητα τη μυστική διπλωματία της Ντόρας με τον πρωθυπουργό της ΠΓΔΜ Ν. Γκρούεφσκι σχετικά με το ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας.

Έχει ενδιαφέρον  η δράση της "αρχιτεκτόνισσας" του Βουκουρεστίου όπως αναλύεται από την εφημερίδα:

"ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ

• Η κυρία Μπακογιάννη, έξι μήνες μετά το Βουκουρέστι, δεν αναφέρει καν στις συζητήσεις της το «erga omnes», δηλαδή έναντι όλων.
• Χρήση ονόματος. Η κυρία Μπακογιάννη διαβεβαιώνει τα Σκόπια ότι «η ελληνική πλευρά δεν ασχολείται με το Σκοπιανό Σύνταγμα» (σ.σ. ενώ αποτελεί απαράβατη εγγύηση για εφαρμογή της λύσης «erga omnes» η συνταγματική αναθεώρηση)
• Ταυτότητα και γλώσσα. Η κυρία Μπακογιάννη, προτείνοντας η ίδια τον «όρο Μακεντόνσκι στην Κυριλλική, ως προσδιοριστικό στοιχείο της γλώσσας και της εθνότητας του λαού των Σκοπίων» ουσιαστικά όχι μόνο έχει αποδεχτεί την ύπαρξη «Μακεδονικής ταυτότητας, εθνότητας και γλώσσας», αλλά πρακτικά πρότεινε την αναγνώριση αυτής της «οντότητας» και από την ίδια την Ελλάδα.
• Ιστορία. Προβληματική είναι και η αναφορά της κυρίας Μπακογιάννη, απαντώντας στον κύριο Μιλοσόσκι, ότι «η Ιστορία της Μακεδονίας είναι θέμα που ανήκει στο παρελθόν».