Ο πόλεμος (σωστότερα, η εισβολή) στο Ιράκ, έχει καθηλώσει, την τελευταία εβδομάδα, την παγκόσμια κοινή γνώμη, η οποία μέσω των δημοσιογράφων που βρίσκονται στην περιοχή, αναζητεί έγκυρες πληροφορίες και απαντήσεις στα «πως» και τα «γιατί» αυτής της σύρραξης.

Προσώρας, η έκβαση του πολέμου παραμένει ασαφής, έχει, όμως, ήδη αναδειχθεί ο πρώτος «νικητής». Ανάμεσα στους χιλιάδες δημοσιογράφους, οι Έλληνες πολεμικοί ανταποκριτές (δημοσιογράφοι, εικονολήπτες, τεχνικοί κ.α.), που βρίσκονται στη Βαγδάτη και στα άλλα σημεία της περιοχής (Βόρειο Ιράκ, Κουβέιτ, Κατάρ, Ισραήλ, Ιορδανία, Νοτιοανατολική Τουρκία κ.α.), παρά τις προφανείς δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, κάνουν με εξαιρετικό τρόπο τη δουλειά τους, παρέχοντας σοβαρή, νηφάλια και αμφίπλευρη ενημέρωση στον ελληνικό λαό. Οι ελάχιστες υπερβολές που ενδεχομένως εμφιλοχωρούν στα ρεπορτάζ τους, προϊόν οι περισσότερες της έντασης των στιγμών, δεν αρκούν για να ακυρώσουν τη συνολικώς θετικότατη εικόνα. Αντιθέτως, τονίζουν με μεγαλύτερη έμφαση το γεγονός πως, παρά τις αντίξοες συνθήκες, τον «πόλεμο» προπαγάνδας και παραπληροφόρησης, τον ανταγωνισμό των Μέσων, αλλά και γενικότερα τις εγγενείς αδυναμίες της ελληνικής ενημέρωσης, οι Έλληνες δημοσιογράφοι που βρίσκονται στην εμπόλεμη περιοχή υπηρετούν το επάγγελμα με σεβασμό στις αρχές και τις αξίες του, αποδεικνύοντας πως δεν «είναι όλοι ίδιοι».

Το γεγονός αυτό επισημαίνεται και στην κοινή ανακοίνωση που εξέδωσαν στις 22 Μαρτίου 2003 οι ελληνικές δημοσιογραφικές Ενώσεις (Π.Ο.Ε.ΣΥ., Ε.Σ.Η.Ε.Α., Ε.Σ.Η.Ε.Μ.-Θ., Ε.Σ.Η.Ε.Θ.-Στ.Ε.-Ε., Ε.Σ.Η.Ε.Π.-Η.-Ν. και Ε.Σ.Π.Η.Τ), όπου μεταξύ άλλων τονίζεται πως «με αίσθημα υπερηφάνειας, οι εκπρόσωποι όλων των δημοσιογραφικών οργανώσεων, συγχαίρουν τους Έλληνες πολεμικούς ανταποκριτές, οι οποίοι με υψηλό αίσθημα ευθύνης για τη δημοσιογραφική αποστολή και με άμεσο κίνδυνο της ζωής τους, παρέμειναν στη φλεγόμενη και ρημαγμένη Βαγδάτη και σε όλες τις άλλες περιοχές των συγκρούσεων, για να πληροφορούν ελεύθερα και αντικειμενικά το λαό μας. Μια στάση ηρωική, που τιμά την ελληνική δημοσιογραφία, παρά τις πιέσεις και απειλές των Αμερικανών εναντίον τους, για να απομακρυνθούν από τις περιοχές των βομβαρδισμών και των συγκρούσεων».

Αξίζει, επίσης, να εξαρθεί η στάση τόσο των δημοσιογραφικών Ενώσεων όσο και των (έκπληξη!) εργοδοτών (ιδιοκτήτες ραδιοτηλεοπτικών σταθμών, εφημερίδων κ.λπ.), που ζήτησαν από τους δημοσιογράφους να επιστρέψουν στην Ελλάδα, για την προστασία τους, κάτι που οι ίδιοι αρνήθηκαν, παρά τους εμφανείς κινδύνους που εγκυμονεί αυτή η απόφαση.

Το ήθος και η επαγγελματική συμπεριφορά των συναδέλφων στο πολεμικό μέτωπο, διασώζει την τιμή της ελληνικής δημοσιογραφίας, σε μία εποχή κατά την οποία αυτή (σε πολλές περιπτώσεις, όχι αδίκως) δέχεται σφοδρή κριτική για τον τρόπο άσκησής της.

Γιάννης Ράγκος