Αν, οι σχέσεις είναι κατά βάθος ένα «παιχνίδι εκβιασμών», οι πολιτικές σχέσεις είναι το κατ' εξοχήν «παιχνίδι των εκβιασμών»: ένα «παιχνίδι» που ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης έχει αποδείξει ότι δεν το φοβάται και ότι ξέρει να το παίζει πολύ αποτελεσματικά.
Όλοι θυμούνται πόσο αποτελεσματικά καθήλωσε την εξέδρα των χουλιγκάνων που τον γιουχάιζε, στο, μετά Ανδρέα, Συνέδριο του 1996 με το «εκβιαστικό δίλλημα»: αν δεν με θέλετε για αρχηγό στο κόμμα, παραιτούμαι και από πρωθυπουργός και βρείτε τόν άλλον που εσείς θεωρείτε πιο κατάλληλο. Τότε οι διάφοροι ...μαγκούφηδες της μικροπολιτικής, που τον αποκαλούσαν πολιτικό νάνο κ.λπ., κατάπιαν τη γλώσσα τους, έβαλαν την ουρά κάτω από τα σκέλια και αποδέχτηκαν τη μοίρα τους. Ο Κώστας Σημίτης είχε νικήσει κατά κράτος και είχε εκλεγεί αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.
Σε εκείνο το Συνέδριο, ο Κώστας Λαλιώτης, είχε πάρει το λόγο πριν από την εκλογή Σημίτη και προσπαθούσε με μεσοβέζικο τρόπο να μοιράσει την εξουσία, δίνοντας το κόμμα στον Ακη Τσοχατζόπουλο και την κυβέρνηση στον σημερινό πρωθυπουργό.
Ίσως να το έκανε από φόβο για την ενότητα του ΠΑΣΟΚ, ίσως δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ο Σημίτης θα αναπλήρωνε πλήρως τον πολιτικό του πατέρα, τον «μεγάλο» Ανδρέα Παπανδρέου, ίσως είχε κάνει τη συνωμοτική μοιρασιά με τον Ακη την προηγουμένη, ίσως κάτι άλλο.
Πάντως, όποιος και να ήταν ο λόγος, είναι γεγονός ότι είχε ταχθεί έστω και με διερευνητικά μισόλογα υπέρ της διαρχίας: άλλος στο κόμμα και άλλος στην κυβέρνηση.
Είχε προκαλέσει μάλιστα την μήνιν του Βαγγέλη Γιαννόπουλου ο οποίος τον είχε «καταχεριάσει» από την πρώτη σειρά των καθισμάτων λεγοντάς του: τι είναι αυτά που λες, κάτσε κάτω και άσε τις βλακείες!
Τότε ο Κ. Λαλιώτης, είχε αιφνιδιαστεί και αποκαλώντας τον συμπατριώτη του υπουργό, «αρχηγέ μου», "Αρκαδάρχη μου", «τοπάρχη» μου και με ένα σωρό άλλες λεκτικές θωπείες, προσπάθησε να μπαλώσει την κατάσταση και να τον κατευνάσει για να μην εκτεθεί περισσότερο.
Από τότε, φαίνεται ότι ο παραιτηθείς γραμματέας του Κινήματος δεν είχε αποδεχτεί πλήρως την αρχηγική εξουσία Σημίτη στο ΠΑΣΟΚ.
Εκείνο το απωθημένο, φαίνεται ότι άρχισε σιγά- σιγά να ζητάει ικανοποίηση και μάλλον αποθρασύνθηκε μετά την εκλογή του πάλαι ποτέ «θείου βρέφους», στη θέση του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ.
Ο Κ. Λαλιώτης, ως γραμματέας της ΚΕ, ένοιωθε ότι είναι επί της ουσίας ο άρχων του ΠΑΣΟΚ ακόμη πιο πάνω και από τον τυπικά εκλεγμένο αρχηγό, Κώστα Σημίτη.
Αυτή η αλαζονική θεώρηση των πραγμάτων από τον παραιτηθέντα γραμματέα, συνεπικουρούμενη από την ικανότητά του στο παιχνίδι των παρασκηνίων, αλλά και τη λογική φιλοδοξία του να γίνει κάποτε αρχηγός ενός Κινήματος που υπηρετεί από την ίδρυσή του, αφού σήμερα είναι μόλις 52 ετών, οδήγησαν τα πράγματα στη ρήξη, με νικητή μέχρι στιγμής, -τουλάχιστον στα σημεία-, τον πρωθυπουργό της χώρας.
Αν πράγματι ο κ. Λαλιώτης κατηύθυνε ή έστω επέτρεπε την «αυριανική επίθεση» εναντίον του «εκσυγχρονιστικού μπλοκ», όπως λέγεται, θεωρώντας ότι πρέπει από τώρα να καθορίσει τις μελλοντικές εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, πήρε ένα μεγάλο ρίσκο και θα έπρεπε να είναι έτοιμος για τις συνέπειες.
Έκανε ένα σοβαρό πολιτικό λάθος αφού η συγκυρία δεν ήταν η κατάλληλη για να επιτεθεί στον αρχηγό του κόμματός του και να ανοίξει με τους δικούς του όρους το παιχνίδι της διαδοχής.
Ο Κώστας Σημίτης δεν φοβάται τους εκβιασμούς, ενώ τη συγκεκριμένη στιγμή δεν ήταν δυνατόν να επιτρέψει σε κανέναν να του χαλάσει τη μεγάλη γιορτή που είχε ετοιμάσει ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία ομολογουμένως ενίσχυσε σημαντικά το προφίλ του μέσα και έξω από τα σύνορα της χώρας.
Τώρα, από εδώ και στο εξής, μετά την παραίτησή του από γραμματέας της ΚΕ και το ύφος του λόγου που εκφώνησε, ο Κ. Λαλιώτης, είναι αναγκασμένος να ακολουθήσει δύο δρόμους για λόγους τιμής: ο ένας είναι η διεκδίκηση της αρχηγίας του κόμματος -τουλάχιστον αυτής- και ο άλλος της οριστικής και όχι της προσωρινής "θυσίας της Ιφιγένειας".
Για λόγους τιμής, δεν μπορεί να βολευτεί με τίποτα λιγότερο.
Αν και ποτέ δεν ξέρει κανείς...

ΥΓ) Είπε ο Κ. Λαλιώτης στην ομιλία της παραίτησής του από τη θέση του γραμματέα της Κ.Ε. πως δεν αισθάνεται ότι αποτελεί εμπόδιο στην ανανέωση του ΠΑΣΟΚ και κατά συνέπεια δεν καταλαβαίνει γιατί ο πρωθυπουργός του ζήτησε να παραιτηθεί για να τον διευκολύνει στις κινήσεις του. Ωστόσο, επέλεξε το ρόλο του θύματος γιατί ήθελε πάντα να μην προκαλεί αδιέξοδα στο κόμμα του. Επέλεξε τη θυσία ως άλλη Ιφιγένεια για να φυσήξει ούριος άνεμος και αλλάξουν όλα προς το καλύτερο στο κόμμα ενόψει των εκλογών (δημοσκοπήσεις κ.λπ.).
Δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς ότι ο Κ. Λαλιώτης, ένα στέλεχος που έχει ανατραφεί και έχει βιώσει όλες τις φάσεις του κυβερνώντος κόμματος που έχει αναλάβει κορυφαία αξιώματα, επιλέγει το ρόλο του εξιλαστήριου θύματος, μόνο και μόνο από αγάπη για το κόμμα του.
Η σελίδα της ομιλίας του που απέκρυψε και δεν διάβασε, όπως ανέφεραν τα ρεπορτάζ, η οποία αναφερόταν στον Γιώργο Παπανδρέου με απαξιωτικές αιχμές ("δυσανάλογα σε σχέση με την προσφορά του προβεβλημένο στέλεχος"), αποκαλύπτει ότι θα επανέλθει δριμύτερος όταν θα τεθεί το ζήτημα της διαδοχής. Ισως και πολύ νωρίτερα...

Την τελευταία στιγμή, με τη γνωστή εδώ και πολλά χρόνια προεκλογική προχειρότητα, χωρίς ουσιαστική ενημέρωση για τα φλέγοντα προβλήματα του κλάδου, οι εκλογικές παρεϊστικες παρατάξεις, καλούν τους επαγγελματίες δημοσιογράφους μέλη της ΕΣΗΕΑ να τις προτιμήσουν με την ψήφο τους για ένα καλύτερο αύριο...

Στο μεταξύ, γίνονται Γενικές Συνελεύσεις έτσι για το ''θεαθήναι'', όπου υποτίθεται ότι συζητούνται τα φλέγοντα ζητήματα με μόλις 200 άτομα από τα 3500 και πλέον μέλη της ΕΣΗΕΑ, σε μία αίθουσα που δεν χωράει παραπάνω από διακόσιους πενήντα και κανείς δεν συγκινείται γι' αυτό, εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων (π.χ. Λυκούργος Κομίνης)

Το δημοσιογραφικό επάγγελμα υφίσταται ανελέητη επίθεση και απορρύθμιση τα τελευταία χρόνια (εξοντωτικά ωράρια, χαμηλοί μισθοί, απειλές απόλυσης, ανεργία κ.λπ.)από την εργοδοσία και οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ αναλώνονται, σε ανέξοδες κορώνες, χωρίς να αγγίζουν τις πραγματικές αιτίες του κακού και χωρίς, βέβαια, να προτείνουν ουσιαστικές και βιώσιμες λύσεις για τα μεγάλα προβλήματα του κλάδου.

ΞΕΦΡΑΓΟ ΑΜΠΕΛΙ

Το επάγγελμα του δημοσιογράφου είναι το μοναδικό (ή τέλος πάντων, ένα από τα ελάχιστα, αν υπάρχουν άλλα), ακατοχύρωτο επάγγελμα. Ο καθένας μπορεί να κάνει το δημοσιογράφο, αρκεί να το θελήσει ο εργοδότης, είτε είναι ιδιώτης είτε είναι το κράτος.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας που ζούμε σήμερα και για την οποία τόσα κροκοδείλια δάκρυα χύνονται από μερικούς βολεμένους του κλάδου.

Αν και υπάρχουν πανεπιστημιακές δημοσιογραφικές σχολές, δεν απαιτείται πτυχίο δημοσιογραφίας ούτε καμμία δεξιότητα για να ασκήσει κανείς αυτό το επάγγελμα. Αρκεί να ξέρει να γράφει και να μιλάει. Και αυτό, βέβαια, συζητιέται αν κρίνουμε από τα όσα ακούμε και διαβάζουμε από τα ''ταλέντα'' του χώρου.

Οι εργοδότες στην πρόσφατη συνάντησή τους με την ΕΣΗΕΑ, ενώ μίλησαν για διάφορα θεσμικά όπως π.χ. τα πνευματικά δικαιώματα, τα φίλτρα προστασίας και οι οθόνες TFT, δεν θέλησαν να συζητήσουν το επίδομα πτυχίου καθόλου και το απέρριψαν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Είπαν μάλιστα κάποιοι, ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τους αγράμματους δημοσιογράφους και ότι αφού αυτοί δεν απαιτούν πτυχίο από κάποιον που προσλαμβάνουν για να κάνει το δημοσιογράφο, γιατί η ΕΣΗΕΑ τους ζητάει επίδομα πτυχίου. Απλά πράγματα...

Έτσι, βέβαια, είναι λογικό να απαξιώνεται το επάγγελμα του δημοσιογράφου, να κουρελιάζεται η δημοσιογραφική αξιοπρέπεια και να μην τολμάει κανένας να μιλήσει, αφού σύμφωνα με τους παντοδύναμους εργοδότες και το αδύναμο κράτος, όλοι μπορούν να το εξασκήσουν χωρίς ιδιαίτερες δεξιότητες.

Τα πρώτα άσχημα ''νομοθετικά αποτελέσματα'' του παραπάνω προβλήματος εμφανίστηκαν πρόσφατα με το υπό συζήτηση νομοσχέδιο που έφερε η κυβέρνηση στη Βουλή, σύμφωνα με το οποίο σκοπεύει να αντικαταστήσει τους επαγγελματίες δημοσιογράφους από τα Γραφεία Τύπου των ελληνικών πρεσβειών στο εξωτερικό, με μόνιμους δημόσιους υπάλληλους (ακόλουθους Τύπου, σύμβουλους επικοινωνίας κ.α.).

Το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ αντέδρασε άμεσα με συντεχνιακά αντανακλαστικά χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα. Εχει μάλιστα κηρύξει στάσεις εργασίας στο Υπουργείο Τύπου και ΜΜΕ, αλλά θα έπρεπε να περιμένει μια τέτοια εξέλιξη αφού οι δημόσιοι υπάλληλοι που επιχειρείται να ''δημοσιογραφοποιηθούν'', είναι οι ακόλουθοι Τύπου υποχρεωτικής πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με πιστοποιημένη γνώση δύο ξένων γλωσσών, πολλοί δε από αυτούς - οι νεότεροι- έχουν αποφοιτήσει και από τη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και διαθέτουν μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών. Με απλά λόγια υπερέχουν συντριπτικά σε μορφωτικό επίπεδο -όχι από όλους- αλλά από τους περισσότερους δημοσιογράφους με τους οποίους συναγωνίζονται για τις παραπάνω θέσεις.

Για ποια ''υποβάθμιση της δημοσιογραφικής λειτουργίας και της ανεξαρτησίας της ενημέρωσης με τη μετονομασία διοικητικού προσωπικού σε δημοσιογράφους'' μιλάει το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, όταν δεν δέχεται να δεσμευτεί ότι οι δημοσιογράφοι τους οποίους υπερασπίζεται, πρέπει τουλάχιστον να γνωρίζουν σε επίπεδο lower την αγγλική γλώσσα για να εργαστούν σε γραφεία Τύπου των ελληνικών πρεσβειών στο εξωτερικό;

Πώς θα δουλέψει ένας δημοσιογράφος και μάλιστα ως υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου όπως πολλοί αλεξιπτωτιστές διορίζονταν στο παρελθόν με κομματικές πλάτες , αν δεν έχει ιδέα και δεν γνωρίζει, όχι μόνο τη γλώσσα της χώρας στην οποία πάει για να εργαστεί, αλλά ούτε στοιχειώδη αγγλικά;

Σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντήσει το σημερινό αλλά και το αυριανό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, για να εντοπίσει ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα του επαγγελματία δημοσιογράφου που έχει οδηγήσει στη χαμένη αξιοπρέπεια.

Ο αμόρφωτος δημοσιογράφος είναι χειραγωγημένος δημοσιογράφος. Ο δημοσιογράφος που έχει αφήσει τη μοίρα του στο έλεος της αγοράς εργασίας, που δεν χρειάζεται καμμία κατοχυρωμένη δεξιότητα για να ασκήσει το επάγγελμά του, έχει a priori παραχωρήσει τη μισή του αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία στους εργοδότες του.

Από εδώ πρέπει να αρχίσει η συζήτηση, ώστε να μην μπορεί η εργοδοσία να εγκαθιστά όποτε θέλει τον κάθε τυχάρπαστο για να απορρυθμίζει το επάγγελμα και να ακυρώνει τις κατακτήσεις του κλάδου.

Αύριο Τετάρτη 21 Μαϊου ανοίγουν οι κάλπες στην ΕΣΗΕΑ. Περισσότερα από 3500 μέλη καλούνται να ψηφίσουν για νέο ΔΣ, Πειθαρχικά Συμβούλια, Εξελεγκτική Επιτροπή, καθώς και εκπροσώπους στο Μικτό Συμβούλιο.

Η ενημέρωσή των περισσοτέρων είναι ελλιπής. Οι περισσότεροι θα ψηφίσουν με κομματικά ή παρεϊστικα κριτήρια αφού συζήτηση σε βάθος για τα προβλήματα του κλάδου κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να κάνει. Ούτε οι συνδικαλιστές ούτε οι ψηφοφόροι, οι οποίοι είναι και αυτοί συνένοχοι και φέρουν σοβαρό μερίδιο ευθύνης για την κατάντια του επαγγέλματος.

Προσκλήσεις σε μπαράκια και πάρτι έγιναν αρκετά για "ανταλλαγή απόψεων" πριν από τις εκλογές από τις παρατάξεις. Οι επί της ουσίας συζητήσεις μάλλον ανεβλήθησαν για μιαν άλλη φορά. Το αποτέλεσμα θα δείξει...

ΥΓ) Πρόσφατα έγινε στο Ρέθυμνο το 2ο Διεθνές Συνέδριο με θέμα "Πανεπιστήμιο και Πολιτική" όπου συζητήθηκαν διάφορα θέματα και ιδιαίτερα το αν είναι καλύτερα να ανοίξει η ανώτατη εκπαίδευση στον ιδιωτικό τομέα.

Ο δημοσιογράφος Χρήστος Μιχαηλίδης βρέθηκε εκεί και αναφέρει στη στήλη του "Πρόσωπα & Προσωπεία" στην "Ελευθεροτυπία" της Δευτέρας 19/5/2003: "Στον καθρέφτη, το δικό μας πρόσωπο.Των μίντια. "Εμείς σπουδάζουμε για να γίνουμε αυτό που θέλουμε.Εσείς γιατί δεν σπουδάζετε για να γίνετε δημοσιογράφοι;"μας ρώτησαν πολλά παιδιά από το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και άλλα, του Πανεπιστημίου στο Ρέθυμνο. Η απάντησή μας ήταν ότι έχουν δίκιο, ό,τι πρέπει, τουλάχιστον από εδώ και πέρα, να γίνει αυτό. Να μη γίνεται δημοσιογράφος όποιος λάχει.Να κάνει συγκεκριμένες σπουδές. Αλλά αυτό δεν θ' αρέσει σε όλους..."

Τα σχόλια είναι περιττά...

Η μεγάλη ιδεολογική παγίδα του δικομματισμού είναι ότι, αναγκάζει με κάθε τρόπο τους πολίτες ψηφοφόρους, να επιλέγουν υποχρεωτικά, τους καλύτερους μεταξύ των χειρότερων.
Τους παγιδεύει πάντα με ένα εκβιαστικό δίλλημα και επί της ουσίας τούς απαγορεύει να ανανεώσουν τη σκέψη τους με κάτι άλλο, έξω από το καταθλιπτικό πλαίσιο μιας προκαθορισμένης μαυρόασπρης επιλογής.
Πέραν "ημών" και των "τρομοκρατών" δεν υπάρχουν άλλοι...
Η μοιρολατρία του ασπρόμαυρου σε όλο της το μεγαλείο.
Τα δεινά του δικομματισμού πληρώνει κάμποσα χρόνια τώρα, η πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών (80%-85%,) αφού κάθε που προκηρύσσονται εκλογές την αναγκάζουν να επιλέξει έναν από τους δύο μονομάχους διαχειριστές, ενός στρεβλού -ούτε καν ικανοποιητικής λειτουργίας- καπιταλιστικού συστήματος.
Ο έλληνας πολίτης δεν πρέπει να έχει την πολυτέλεια να ελπίζει σε κάτι πέραν του μέτριου και του επιεικώς αποδεκτού. Πρέπει να επιλέγει πάντα τον "μονόφθαλμο" που βασιλεύει στους "τυφλούς". Πρέπει να αποδεχθεί μοιρολατρικά τη μετριότητα και να ταυτιστεί μαζί της, για να μην έχει απαιτήσεις ούτε την ικανότητα για να υπερασπιστεί μία άλλη ποιότητα ζωής. Μια πραγματική συνωμοσία των μετρίων πίσω από την πλάτη της κοινωνίας!
Δεν έχει σημασία αν το ΠΑΣΟΚ "τα έκανε θάλασσα", αρκεί να πείσει την πλειοψηφία ότι η ΝΔ είναι χειρότερη και θα τα θαλασσώσει περισσότερο. Έτσι το ΠΑΣΟΚ θα είναι καλύτερο από τον χειρότερο ανταγωνιστή του, άρα θα δικαιούται να κυβερνάει αενάως αφού υπάρχουν μόνο δύο "κυβερνητικά κόμματα". Τρομερός συλλογισμός εξουσίας από ένα κόμμα που με αυτή την ιδεολογική λαβή γονάτισε την Αριστερά, έβαλε πλάτη τη Δεξιά και έγινε καθεστώς.
Δυστυχώς, μέχρι στιγμής το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα κινείται μεταξύ των δύο "κακών", οπότε η βέλτιστη επιλογή είναι το μη χείρον. Στις προηγούμενες εκλογές το μη χείρον -για λίγες χιλιάδες ψήφους- ήταν το ΠΑΣΟΚ. Στις επόμενες, το ρόλο αυτό διεκδικεί η ΝΔ περιμένοντας, την ως ώριμο φρούτο, πτώση του αντιπάλου της.
Ας ελπίσουμε όμως ότι, στις επόμενες εκλογές που δεν θα αργήσουν να προκηρυχθούν απότι φαίνεται, ένα μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων θα απεγκλωβιστεί από την παγίδα της ασπρόμαυρης επιλογής και θα δώσει επιτέλους ένα γερό μάθημα στη συνωμοσία των "καλυτερο-χειρότερων"!

ΥΓ) Για να επιτευχθεί βέβαια ο σκοπός και να πληγεί ο δικομματισμός χρειάζεται και η αποτελεσματική συμβολή της Αριστεράς η οποία έχει τις δικές της σημαντικές ευθύνες για την επί πολλά χρόνια άνετη επικράτηση των μαυρόασπρων εκβιαστικών διλλημάτων.
Η Αριστερά πρέπει να ανανεώσει την παρέμβασή της, διαφορετικά, θα αποτελεί γραφικό διακοσμητικό στοιχείο του πολιτικού μας συστήματος και θα παίζει το ρόλο του κομπάρσου στο γκρίζο πολιτικό σκηνικό των πρωταγωνιστών του δικομματισμού.
Δεν αρκούν από μόνες τους οι καταγγελίες για την ανεργία, την ακρίβεια, τη διαφθορά, την αποβιομηχάνηση, τις απολύσεις κ.ο.κ. Χρειάζονται προληπτικές πολιτικές παρεμβάσεις και συγκεκριμένες προτάσεις για τα κοινωνικά προβλήματα και όχι γενικόλογοι ιδεολογικοί αφορισμοί.
Η Αριστερά έχει τεράστια πείρα των κοινωνικών προβλημάτων στη χώρα μας και δεν νοείται να τρέχει πίσω από τα γεγονότα με την προσδοκία να συλλέξει ψήφους αναθεματίζοντας τους κρατούντες.