Πριν από δέκα χρόνια, το καλοκαίρι του 1994, η Εθνική μας Ομάδα ποδοσφαίρου είχε ταπεινωθεί στο Μουντιάλ των ΗΠΑ.
Είχε αποκλειστεί με τρεις ήττες στα τρία ματς που έδωσε και είχε δεχτεί δέκα γκολ χωρίς να σημειώσει ούτε ένα! Ήταν η χειρότερη Εθνική Ομάδα του Μουντιάλ και μία από τις χειρότερες όλων των εποχών!
Τότε, οι κάθε λογής «ειδικοί» ( προπονητές, παράγοντες, αλλά κυρίως κάποιοι μετά Χριστόν προφήτες δημοσιογράφοι) , έβαλαν κατά πάντων, με πρώτο θύμα τους έλληνες ποδοσφαιριστές των οποίων την αξία όχι μόνο δεν μπορούσαν να διακρίνουν, αλλά με την κοντόφθαλμη «κριτική» τους τη μείωναν ακόμη περισσότερο, συντηρώντας την ηττοπάθεια και ένα αυτοκαταστροφικό σύμπλεγμα κατωτερότητας.
Ήταν τότε που σχεδόν όλοι μιλούσαν για «έλλειψη υποδομής» αγνοώντας ότι χώρες με εξαιρετική ποδοσφαιρική υποδομή και πολύ δυνατό πρωτάθλημα όπως π.χ. η Αγγλία, δεν είχαν καταφέρει για δεκαετίες τίποτα σημαντικό σε επίπεδο Εθνικής Ομάδας, ενώ αντιθέτως κάποιες άλλες υποανάπτυκτες ποδοσφαιρικά, όπως η Νιγηρία ή το Καμερούν διακρινόντουσαν στις μεγάλες διοργανώσεις.
Όλοι αυτοί οι «ειδικοί» οι οποίοι -αλίμονό μας!- προβάλλονται ως διαμορφωτές της Κοινής Γνώμης και οι οποίοι συνήθως αναμασούν την επικαιρότητα χωρίς σχεδόν ποτέ να διακρίνουν τι συμβαίνει πίσω από τα φαινόμενα, δεν «μέτραγαν» και δεν εκτιμούσαν όπως έπρεπε τις εξαιρετικές επιτυχίες π.χ. της Εθνικής μας Ομάδας ποδοσφαίρου των Ελπίδων που έπαιξε και αυτή στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος!
Αντί να προβληματιστούν για τις μεγάλες επιτυχίες των ποδοσφαιριστών μας στις μικρές ηλικίες και να συμβάλλουν στην αναβάθμιση του ποδοσφαίρου μας, τις περνούσαν στο «ντούκου» λες και ήταν δεύτερης διαλογής!
Δεν μπορούσαν να διακρίνουν τις αρετές των Ελλήνων ποδοσφαιριστών και να συμβάλλουν ώστε να μην χάνονται τα ταλέντα όταν διάβαιναν την ηλικία της ωριμότητας και τα κατασπάραζαν οι «νόμοι της αγοράς». Δεν μπορούσαν να θίξουν το ποδοσφαιρικό κατεστημένο και τις κλίκες που υποστήριζε. Πως είναι δυνατόν να μην παίζει στην Εθνική Ομάδα ο τάδε παίκτης της τάδε ομάδας και να παίζει ο άλλος της άλλης;
Τι σημασία έχει αν ο άλλος ήταν καλύτερος; Οι «ειδικοί» θα τον έθαβαν, είτε από άγνοια είτε γιατί δεν ήταν αρεστός στην κλίκα με την οποία είχαν συνδέσει το επαγγελματικό τους μέλλον.
Υπήρξαν στο παρελθόν πολύ σπουδαίοι παίκτες, όπως π.χ. ο Χάρης Γραμμός που συνέβαλε στην ένδοξη πορεία του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ που όμως δεν κλήθηκαν ούτε μία φορά στην Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου!
Ακόμη περισσότερο οι «ειδικοί», για να μη θίξουν πρόσωπα και πράγματα, δεν μπορούσαν ή δεν τολμούσαν να διακρίνουν ότι το ήμισυ του παντός στην Εθνική Ομάδα είναι ο προπονητής, ο επονομαζόμενος, όχι τυχαία, και εκλέκτορας.
Εκλέκτορας, αφού έχει το πλεονέκτημα να μπορεί να διαλέγει παίκτες από όλες τις ομάδες και να μην περιορίζεται στις αγορές του ιδιοκτήτη μιας εταιρείας.
Αρκεί βέβαια να μπορεί να εκμεταλλευτεί αυτό το πλεονέκτημα, όπως τώρα ο Ότο Ρεχάγκελ, και να μην «παίρνει εντολές» για τη σύνθεση της ομάδας.
Ο «μάγος» Ρεχάγκελ, λοιπόν, ο προπονητής που δήλωσε ότι πιστεύει στα θαύματα, ακριβώς γιατί διέβλεπε τις ικανότητες των Ελλήνων ποδοσφαιριστών, είναι ο ένας πολύ βασικός παράγοντας της απίστευτης πορείας της Εθνικής μας μέχρι τον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.
Ο άλλος είναι η αποτίναξη της «επαρχιώτικης» νοοτροπίας, πολλών ποδοσφαιριστών μας που αποτελούν τον κορμό της Εθνικής μας Ομάδας, μετά την έξοδό τους στην Ευρώπη και τη συμμετοχή τους στα ξένα πρωταθλήματα.
Αυτή η «έξοδος» και οι μεταγραφές σε γνωστές ευρωπαϊκές ομάδες –παρόλο που οι περισσότεροι δεν έπαιζαν βασικοί- υπήρξε μεγάλο σχολείο που έδωσε και το κίνητρο στους νέους που παίζουν ακόμη εντός των συνόρων να υπολογίζουν σε μία μελλοντική μετακίνησή τους για ένα καλύτερο επαγγελματικό περιβάλλον.
Αυτό που κατάλαβαν οι Έλληνες ποδοσφαιριστές βοηθούμενοι σημαντικά και από τον Ότο Ρεχάγκελ, είναι ότι το καλύτερο μέσον για την προβολή τους στο εξωτερικό και την ενίσχυση του επαγγελματικού τους προφίλ, είναι η Εθνική Ομάδα.
Κάτι τέτοιο ήταν ταμπού πριν από τον ερχομό του Γερμανού εκλέκτορα και το εθνικό συγκρότημα θεωρείτο για πολλούς ένα είδος αγγαρείας.
Σήμερα, όλοι έχουν καταλάβει το θετικό αντίκτυπο που έχει η επιτυχία της Εθνικής Ομάδας σε κάθε τομέα (αθλητικό, οικονομικό, κοινωνικό, τουριστικό κ.α.) και ελπίζουμε ότι αύριο δεν θα επαναληφθούν τα τραγικά λάθη του παρελθόντος. Πρέπει οπωσδήποτε να έχει συνέχεια η συλλογική προσπάθεια που οδήγησε την Εθνική μας Ομάδα ποδοσφαίρου στην κορυφή της Ευρώπης.
Οι κάθε λογής παράγκες πρέπει να κατεδαφιστούν...
Σημ.: Στις 4 Ιουλίου, στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, η Εθνική Ελλάδας, νίκησε την Πορτογαλία στη Λισαβόνα στο στάδιο Ντα Λουζ 1-0 (για δεύτερη φορά μετά τη νίκη της πρεμιέρας με 2-1 στο Ντραγκάο του Οπόρτο)και αναδείχτηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης!
"Η Ελλάδα μύθος της Ευρώπης!", έγραψε η μεγάλη ιταλική αθλητική εφημερίδα Gazzetta dello Sport και δεν έχει άδικο. Κανένας, ούτε οι ίδιοι οι "ήρωες" ποδοσφαιριστές μας, δεν πίστευε πριν από την έναρξη του EURO2004, ότι η Εθνική Ελλάδας θα κατακτούσε το Κύπελλο! Αλλά και κανένας μετά την κατάκτηση δεν τόλμησε να πει, παρά τα σχόλια πως έπαιζε κατενάτσιο αλά ιταλιάνα, ότι δεν αναδείχτηκε δίκαια "βασίλισσα" της Ευρώπης!
Σημ.(2): Αμέσως μετά την κατάκτηση του τροπαίου, οι "ειδικοί" δεν έχασαν χρόνο:άρχισαν πάλι να αναμασούν τα λάθη του παρελθόντος! Υπερέβαλλαν αμέσως και μιλούσαν λες και η ομάδα μας ήταν η Βραζιλία του Πελέ ή η Αργεντινή του Ντιέγκο Μαραντόνα!
Όμως, οι απαντήσεις των "ηρώων" ποδοσφαιριστών, ήταν αποστομωτικές και έδειξαν ότι δεν ήταν τυχαία η ανάδειξή τους στην κορυφή της Ευρώπης!
"Θα προσπαθήσουμε να προκριθούμε στην τελική φάση του επόμενου Μουντιάλ", "Η Εθνική Ομάδα δεν είναι ο καθρέφτης του ποδοσφαίρου μας", " Δεν πιστεύω ότι ο πήχυς ανέβηκε πολύ ψηλά, έχουμε πολλά ακόμη να βελτιώσουμε και κυρίως οργανωτικά θέματα του ποδοσφαίρου μας" κ.λπ.
Οι απαντήσεις των ποδοσφαιριστών ήταν πολύ ενθαρρυντικές για το αύριο του ποδοσφαίρου μας, αλλά δεν αρκούν μόνο αυτοί. Προπονητές, παράγοντες και προπαντός δημοσιογράφοι πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται διαφορετικά και να εργαστούν για να ανεβάσουν και αυτοί ψηλότερα το χαμηλό τους επίπεδο...
