- Κατηγορία: Επικαιρότητα
- Γράφτηκε από τον/την Δ.Τ.
Τα «παράθυρα» του νομοθέτη (Με αφορμή το γιο του Σάββα Τσιτουρίδη)
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η οικογενειοκρατία αποτελεί την κερκόπορτα της διαφθοράς και της αναξιοκρατίας (βλπ άρθρο μας στις 16/12/2003), αλλά τις περισσότερες φορές για να μπορέσει να ευδοκιμήσει, στηρίζεται σε υποκριτικό και διάτρητο νομοθετικό πλαίσιο το οποίο με ευθύνη του νομοθέτη, έχει «μεριμνήσει» για την εξυπηρέτηση των «ημετέρων» του καθεστωτικού περιβάλλοντος.
Μια τέτοια περίπτωση νόμου με «παράθυρα» για τους «ημετέρους» είναι και ο νόμος που προβλέπει για τις μεταγραφές των φοιτητών.
Χιλιάδες περιπτώσεις μεταγραφών φοιτητών που δεν είχαν τις προϋποθέσεις έχουν πραγματοποιηθεί από τότε που ψηφίστηκε ο σχετικός «νόμος λάστιχο».
Τι θα πει μεταγραφή για κοινωνικούς ή οικογενειακούς λόγους, όταν δεν διευκρινίζονται σαφώς οι περιπτώσεις; Όταν αυτοί οι λόγοι είναι αρκετά «ευρύχωροι» και επιτρέπουν στους καθηγητές του τμήματος στο οποίο ανήκει ο φοιτητής να τους αξιολογούν κατά το δοκούν; Είναι δυνατόν ένας καθηγητής να «κοντράρει» έναν υπουργό που του ζητάει τη μεταγραφή του παιδιού του, όταν προηγουμένως έχει συναινέσει σε πλήθος άλλων αμφιλεγόμενων μεταγραφών καλυπτόμενος από έναν διάτρητο νόμο;
Μάλλον δύσκολο φαίνεται...
Επομένως, το πρόβλημα δεν είναι, αν ο τέως υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Σάββας Τσιτουρίδης, μπήκε στον πειρασμό να μεταγράψει το γιο του από την Κρήτη στην Αθήνα για αμφιλεγόμενους «λόγους ασφάλειας» εκμεταλλευόμενος την «ευρυχωρία» του νόμου, αλλά ο ίδιος ο νόμος που ψηφίστηκε επίτηδες «ευρύχωρος» για να βολεύονται και να ευνοούνται κάποιοι σε βάρος άλλων.
Στην προκειμένη περίπτωση, το πρόβλημα δεν είναι ο υπουργός, αλλά ο νομοθέτης. Και ο νομοθέτης, είναι σε τελική ανάλυση η εκάστοτε εκλεγμένη κυβέρνηση από την πλειονότητα του ελληνικού λαού.
Είναι πράγματι παράδοξο να παραιτείται ένας υπουργός για λόγους ευθιξίας, όταν δεν έχει κάνει τίποτε το παράνομο για τη μεταγραφή του γιου του από ένα πανεπιστήμιο σε ένα άλλο! Ακόμη και αν κατέφυγε στην υπερβολή, υποστηρίζοντας ότι απειλείται η ζωή του γιου του, λόγω της διεθνούς τρομολαγνείας που συνόδεψε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, δεν μπορεί να του προσάψει κανείς ότι έκανε τίποτε το παράνομο. Αντίθετα, όπως είπε και ο πρύτανης του Παντείου που δέχτηκε τη μεταγραφή του υιού Τσιτουρίδη, ο υπουργός ενήργησε με την αγωνία του πατέρα που δεν θέλει να πάθει τίποτα το παιδί του και η Σύγκλητος έδειξε κατανόηση, διότι αν μία στο εκατομμύριο πάθαινε κάτι το παιδί «θα είχαμε όλοι τύψεις σε όλη μας τη ζωή...».
Είναι λίγο δύσπεπτο αλλά πρέπει να το χωνέψουμε ότι οι νόμοι στην Ελλάδα είναι παγιδευτικοί και είναι πάντα σερβιρισμένοι με αρκετή δόση υποκρισίας!
Επιτρέπουν, με κάποιους εμβόλιμους πειρασμούς, την αμφισβήτηση της ίδιας της αξιοπιστίας τους και όποιος τολμήσει να τους «αξιοποιήσει», αν τύχει μάλιστα να έχει πολιτικούς αντιπάλους, εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες πρωτίστως και κυρίως στα «άμεμπτα» λαϊκά δικαστήρια των πρωτοσέλιδων και των τηλεοπτικών παραθύρων.
Πάντως, για να έχει ουσία η παραίτηση του υπουργού, από τη στιγμή που έγινε αποδεκτή, θα πρέπει και ο γιος του να επιστρέψει στο πανεπιστήμιο της Κρήτης, αφού τελικά κρίθηκε (και με την πρωθυπουργική βούλα), ότι κακώς επικαλέστηκε «λόγους ασφαλείας» κατά τη διάρκεια των πιο «ασφαλών Ολυμπιακών Αγώνων» που έγιναν ποτέ σε τούτο τον πλανήτη.
Διαφορετικά, μοιάζει ότι όλα έγιναν για το θεαθήναι, όπως συνήθως γίνονται «στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα...».
Επιπλέον, θα πρέπει και η Σύγκλητος του Παντείου πανεπιστημίου να κάνει αναψηλάφιση της αίτησης του νεαρού Τσιτουρίδη, να παραδεχτεί εγγράφως με επίσημη επιστολή της στον Τύπο ότι υπέπεσε σε πλάνη, να τον μεταθέσει ξανά στην Κρήτη και να μεταγράψει τον επόμενο επιλαχόντα που αδίκησε λόγω συναισθηματικής φόρτισης.
Τέλος, θα πρέπει η πρόεδρος της Βουλής κα Αννα Ψαρούδα-Μπενάκη, να απονείμει εύφημον μνείαν στη βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και πρώην συντάκτρια του Εκπαιδευτικού Ρεπορτάζ κα Συλβάνα Ράπτη, η οποία με την ερώτησή της για τη μεταγραφή του υιού Τσιτουρίδη, έσωσε την τιμή και την υπόληψη του ελληνικού Κοινοβουλίου...
ΥΓ) Ακριβώς δίπλα από τη μεταγραφή του υιού Τσιτουρίδη, εργαζόμενοι απολύονται ανηλεώς (στη Νάουσα γίνεται χαμός) και μένουν «στο δρόμο» οικογενειάρχες με παιδιά που σε λίγα χρόνια βγαίνουν στη σύνταξη, αλλά πολύ λίγο το μελάνι που χύνεται και πολύ λίγα τα τηλεοπτικά παράθυρα που ανοίγονται γι' αυτούς.
Ποιος τελικά και με ποια κριτήρια επιλέγει και αξιολογεί τις ειδήσεις σε αυτόν τον τόπο;
ΥΓ2) Σχεδόν αμέσως μετά την αποπομπή Τσιτουρίδη, η ΝΔ πέρασε στον αντιπερισπασμό, αφού έγινε γνωστό ότι και η κόρη του πρώην βουλευτή και σημερινού εκπροσώπου Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Σπύρου Βούγια, πήρε παράνομα μεταγραφή από τη Θράκη στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης («εθιμικώ δικαίω» είπε ο Βούγιας επειδή ο ίδιος ανήκει στο διδακτικό προσωπικό του ΑΠΘ, αλλά τον διέψευσε ο πρύτανης αφού τέτοιο «εθιμικό δίκαιο» δεν προβλέπεται. Επιπλέον, ακόμη και αν ίσχυε κάτι τέτοιο, πράγμα που θα αποτελούσε διακριτική μεταχείριση υπέρ των παιδιών της συντεχνίας των καθηγητών, όταν έγινε η μεταγραφή της κόρης του, είχε ανασταλεί η πανεπιστημιακή ιδιότητά του γιατί ήταν υφυπουργός της κυβέρνησης. Οπότε…
Οπότε, το θράσος των γραφειοκρατών του δικομματικού καθεστώτος είναι απύθμενο.
Ενώ όλοι γνωρίζουν ότι, εδώ και πολλά χρόνια, οι μεταγραφές αποτελούν μια «βιομηχανία συναλλαγής» και ψηφοθηρίας, ενώ τόσα χρόνια το εκμεταλλεύονται χωρίς ποτέ να προσπαθήσουν να βελτιώσουν τις αντίξοες συνθήκες που αναγκάζουν τους φοιτητές με πραγματικά προβλήματα να ζητούν μεταγραφή, όταν οι παρανομίες και οι παρατυπίες τους βγαίνουν στη φόρα, παριστάνουν όλοι τον ανήξερο. Κρύβονται, όμως, πίσω από το δάκτυλό τους, αφού οι έντιμοι δημοκρατικοί πολίτες δεν τρώνε κουτόχορτο.
Είναι, πράγματι τρομερό, όπως είπε ο πρύτανης κ. Αντωνόπουλος, να υπάρχει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο ένα ποσοστό 46%(!) επί του συνόλου, από φοιτητές που προέρχονται από κάθε λογής μεταγραφές!
Αυτό το γνωστό φαινόμενο, για το οποίο παρακολουθούμε κακοστημένες παραστάσεις υποκρισίας από τους προβεβλημένους των τηλε-παραθύρων, αποτελεί ουσιαστική καταστρατήγηση του συστήματος των Πανελλαδικών εξετάσεων, αφού πολλοί φοιτητές καταφέρνουν να φοιτήσουν στο πανεπιστήμιο της αρεσκείας τους χωρίς να έχουν επιτύχει την είσοδό τους σε αυτό, χρησιμοποιώντας τα «παράθυρα» του διάτρητου καθεστώτος των μεταγραφών. Με απλά λόγια ευνοούνται σκανδαλωδώς σε βάρος άλλων συναδέλφων τους, αλλά και των οικογενειών τους, οι οποίοι φοιτούν αναγκαστικά στις σχολές που πέρασαν με μεγάλες οικονομικές θυσίες. Επιπλέον, ευνοούνται σκανδαλωδώς σε βάρος και ορισμένων άλλων άτυχων υποψηφίων οι οποίοι έμειναν έξω από τα ΑΕΙ για λίγες μονάδες, αφού αυτοί πέρασαν σε πανεπιστήμια με λιγότερες μονάδες, αλλά κατάφεραν να μεταγραφούν σε άλλα στα οποία απαιτείται υψηλότερη βαθμολογία για την εισαγωγή.
Τέλος, να θυμίσουμε ότι με το θέμα των μεταγραφών στα πανεπιστήμια έχουν ασχοληθεί προ ετών και οι εισαγγελείς, αφού πλήθος φοιτητών είχε προσκομίσει πλαστά πιστοποιητικά ασθένειας, ακόμη και πλαστά πιστοποιητικά φοίτησης σε διάφορα ιδρύματα του εξωτερικού για να πετύχει την είσοδό του στα ΑΕΙ της αρεσκείας του.
Μια τέτοια περίπτωση νόμου με «παράθυρα» για τους «ημετέρους» είναι και ο νόμος που προβλέπει για τις μεταγραφές των φοιτητών.
Χιλιάδες περιπτώσεις μεταγραφών φοιτητών που δεν είχαν τις προϋποθέσεις έχουν πραγματοποιηθεί από τότε που ψηφίστηκε ο σχετικός «νόμος λάστιχο».
Τι θα πει μεταγραφή για κοινωνικούς ή οικογενειακούς λόγους, όταν δεν διευκρινίζονται σαφώς οι περιπτώσεις; Όταν αυτοί οι λόγοι είναι αρκετά «ευρύχωροι» και επιτρέπουν στους καθηγητές του τμήματος στο οποίο ανήκει ο φοιτητής να τους αξιολογούν κατά το δοκούν; Είναι δυνατόν ένας καθηγητής να «κοντράρει» έναν υπουργό που του ζητάει τη μεταγραφή του παιδιού του, όταν προηγουμένως έχει συναινέσει σε πλήθος άλλων αμφιλεγόμενων μεταγραφών καλυπτόμενος από έναν διάτρητο νόμο;
Μάλλον δύσκολο φαίνεται...
Επομένως, το πρόβλημα δεν είναι, αν ο τέως υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Σάββας Τσιτουρίδης, μπήκε στον πειρασμό να μεταγράψει το γιο του από την Κρήτη στην Αθήνα για αμφιλεγόμενους «λόγους ασφάλειας» εκμεταλλευόμενος την «ευρυχωρία» του νόμου, αλλά ο ίδιος ο νόμος που ψηφίστηκε επίτηδες «ευρύχωρος» για να βολεύονται και να ευνοούνται κάποιοι σε βάρος άλλων.
Στην προκειμένη περίπτωση, το πρόβλημα δεν είναι ο υπουργός, αλλά ο νομοθέτης. Και ο νομοθέτης, είναι σε τελική ανάλυση η εκάστοτε εκλεγμένη κυβέρνηση από την πλειονότητα του ελληνικού λαού.
Είναι πράγματι παράδοξο να παραιτείται ένας υπουργός για λόγους ευθιξίας, όταν δεν έχει κάνει τίποτε το παράνομο για τη μεταγραφή του γιου του από ένα πανεπιστήμιο σε ένα άλλο! Ακόμη και αν κατέφυγε στην υπερβολή, υποστηρίζοντας ότι απειλείται η ζωή του γιου του, λόγω της διεθνούς τρομολαγνείας που συνόδεψε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, δεν μπορεί να του προσάψει κανείς ότι έκανε τίποτε το παράνομο. Αντίθετα, όπως είπε και ο πρύτανης του Παντείου που δέχτηκε τη μεταγραφή του υιού Τσιτουρίδη, ο υπουργός ενήργησε με την αγωνία του πατέρα που δεν θέλει να πάθει τίποτα το παιδί του και η Σύγκλητος έδειξε κατανόηση, διότι αν μία στο εκατομμύριο πάθαινε κάτι το παιδί «θα είχαμε όλοι τύψεις σε όλη μας τη ζωή...».
Είναι λίγο δύσπεπτο αλλά πρέπει να το χωνέψουμε ότι οι νόμοι στην Ελλάδα είναι παγιδευτικοί και είναι πάντα σερβιρισμένοι με αρκετή δόση υποκρισίας!
Επιτρέπουν, με κάποιους εμβόλιμους πειρασμούς, την αμφισβήτηση της ίδιας της αξιοπιστίας τους και όποιος τολμήσει να τους «αξιοποιήσει», αν τύχει μάλιστα να έχει πολιτικούς αντιπάλους, εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες πρωτίστως και κυρίως στα «άμεμπτα» λαϊκά δικαστήρια των πρωτοσέλιδων και των τηλεοπτικών παραθύρων.
Πάντως, για να έχει ουσία η παραίτηση του υπουργού, από τη στιγμή που έγινε αποδεκτή, θα πρέπει και ο γιος του να επιστρέψει στο πανεπιστήμιο της Κρήτης, αφού τελικά κρίθηκε (και με την πρωθυπουργική βούλα), ότι κακώς επικαλέστηκε «λόγους ασφαλείας» κατά τη διάρκεια των πιο «ασφαλών Ολυμπιακών Αγώνων» που έγιναν ποτέ σε τούτο τον πλανήτη.
Διαφορετικά, μοιάζει ότι όλα έγιναν για το θεαθήναι, όπως συνήθως γίνονται «στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα...».
Επιπλέον, θα πρέπει και η Σύγκλητος του Παντείου πανεπιστημίου να κάνει αναψηλάφιση της αίτησης του νεαρού Τσιτουρίδη, να παραδεχτεί εγγράφως με επίσημη επιστολή της στον Τύπο ότι υπέπεσε σε πλάνη, να τον μεταθέσει ξανά στην Κρήτη και να μεταγράψει τον επόμενο επιλαχόντα που αδίκησε λόγω συναισθηματικής φόρτισης.
Τέλος, θα πρέπει η πρόεδρος της Βουλής κα Αννα Ψαρούδα-Μπενάκη, να απονείμει εύφημον μνείαν στη βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και πρώην συντάκτρια του Εκπαιδευτικού Ρεπορτάζ κα Συλβάνα Ράπτη, η οποία με την ερώτησή της για τη μεταγραφή του υιού Τσιτουρίδη, έσωσε την τιμή και την υπόληψη του ελληνικού Κοινοβουλίου...
ΥΓ) Ακριβώς δίπλα από τη μεταγραφή του υιού Τσιτουρίδη, εργαζόμενοι απολύονται ανηλεώς (στη Νάουσα γίνεται χαμός) και μένουν «στο δρόμο» οικογενειάρχες με παιδιά που σε λίγα χρόνια βγαίνουν στη σύνταξη, αλλά πολύ λίγο το μελάνι που χύνεται και πολύ λίγα τα τηλεοπτικά παράθυρα που ανοίγονται γι' αυτούς.
Ποιος τελικά και με ποια κριτήρια επιλέγει και αξιολογεί τις ειδήσεις σε αυτόν τον τόπο;
ΥΓ2) Σχεδόν αμέσως μετά την αποπομπή Τσιτουρίδη, η ΝΔ πέρασε στον αντιπερισπασμό, αφού έγινε γνωστό ότι και η κόρη του πρώην βουλευτή και σημερινού εκπροσώπου Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Σπύρου Βούγια, πήρε παράνομα μεταγραφή από τη Θράκη στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης («εθιμικώ δικαίω» είπε ο Βούγιας επειδή ο ίδιος ανήκει στο διδακτικό προσωπικό του ΑΠΘ, αλλά τον διέψευσε ο πρύτανης αφού τέτοιο «εθιμικό δίκαιο» δεν προβλέπεται. Επιπλέον, ακόμη και αν ίσχυε κάτι τέτοιο, πράγμα που θα αποτελούσε διακριτική μεταχείριση υπέρ των παιδιών της συντεχνίας των καθηγητών, όταν έγινε η μεταγραφή της κόρης του, είχε ανασταλεί η πανεπιστημιακή ιδιότητά του γιατί ήταν υφυπουργός της κυβέρνησης. Οπότε…
Οπότε, το θράσος των γραφειοκρατών του δικομματικού καθεστώτος είναι απύθμενο.
Ενώ όλοι γνωρίζουν ότι, εδώ και πολλά χρόνια, οι μεταγραφές αποτελούν μια «βιομηχανία συναλλαγής» και ψηφοθηρίας, ενώ τόσα χρόνια το εκμεταλλεύονται χωρίς ποτέ να προσπαθήσουν να βελτιώσουν τις αντίξοες συνθήκες που αναγκάζουν τους φοιτητές με πραγματικά προβλήματα να ζητούν μεταγραφή, όταν οι παρανομίες και οι παρατυπίες τους βγαίνουν στη φόρα, παριστάνουν όλοι τον ανήξερο. Κρύβονται, όμως, πίσω από το δάκτυλό τους, αφού οι έντιμοι δημοκρατικοί πολίτες δεν τρώνε κουτόχορτο.
Είναι, πράγματι τρομερό, όπως είπε ο πρύτανης κ. Αντωνόπουλος, να υπάρχει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο ένα ποσοστό 46%(!) επί του συνόλου, από φοιτητές που προέρχονται από κάθε λογής μεταγραφές!
Αυτό το γνωστό φαινόμενο, για το οποίο παρακολουθούμε κακοστημένες παραστάσεις υποκρισίας από τους προβεβλημένους των τηλε-παραθύρων, αποτελεί ουσιαστική καταστρατήγηση του συστήματος των Πανελλαδικών εξετάσεων, αφού πολλοί φοιτητές καταφέρνουν να φοιτήσουν στο πανεπιστήμιο της αρεσκείας τους χωρίς να έχουν επιτύχει την είσοδό τους σε αυτό, χρησιμοποιώντας τα «παράθυρα» του διάτρητου καθεστώτος των μεταγραφών. Με απλά λόγια ευνοούνται σκανδαλωδώς σε βάρος άλλων συναδέλφων τους, αλλά και των οικογενειών τους, οι οποίοι φοιτούν αναγκαστικά στις σχολές που πέρασαν με μεγάλες οικονομικές θυσίες. Επιπλέον, ευνοούνται σκανδαλωδώς σε βάρος και ορισμένων άλλων άτυχων υποψηφίων οι οποίοι έμειναν έξω από τα ΑΕΙ για λίγες μονάδες, αφού αυτοί πέρασαν σε πανεπιστήμια με λιγότερες μονάδες, αλλά κατάφεραν να μεταγραφούν σε άλλα στα οποία απαιτείται υψηλότερη βαθμολογία για την εισαγωγή.
Τέλος, να θυμίσουμε ότι με το θέμα των μεταγραφών στα πανεπιστήμια έχουν ασχοληθεί προ ετών και οι εισαγγελείς, αφού πλήθος φοιτητών είχε προσκομίσει πλαστά πιστοποιητικά ασθένειας, ακόμη και πλαστά πιστοποιητικά φοίτησης σε διάφορα ιδρύματα του εξωτερικού για να πετύχει την είσοδό του στα ΑΕΙ της αρεσκείας του.
