Το πρώτο, από τα δέκα ΟΧΙ των εκδοτών, κατά την τρίτη συνάντηση των διαπραγματεύσεων με την ΕΣΗΕΑ για τη νέα συλλογική σύμβαση, ήταν το ΟΧΙ στο επίδομα πτυχίου, σύμφωνα με το ρεπορτάζ.
Ακολούθησαν τα ΟΧΙ: στο επίδομα κομπιούτερ, στην εκπαιδευτική άδεια, στην ελάχιστη αμοιβή για τους εργαζόμενους και στα ένθετα, στη μεταφορά της αργίας όταν πέφτει Κυριακή, στα έξοδα κίνησης των δημοσιογράφων, στη συζήτηση για τη μείωση της ανεργίας, στον περιορισμό της freelance εργασίας «μπλοκάκηδων», στην μισθολογική ισότητα μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών συντακτών και τέλος δεν αναγνωρίζουν πνευματικά δικαιώματα στα άρθρα των συντακτών όταν τα χρησιμοποιούν σε δύο ή παραπάνω μέσα π.χ. ίντερνετ κ.λπ.
Με αξιομνημόνευτη … γενναιοδωρία, αναγνώρισαν το δικαίωμα συμμετοχής σε σεμινάρια αλλά εκτός του ωραρίου εργασίας, καθώς και τη συνδικαλιστική διευκόλυνση, αλλά κατόπιν έγγραφου αιτήματος του συνδικάτου!
Είναι προφανές ότι οι «παντοδύναμοι» εκδότες δεν νοιάζονται καθόλου για το μορφωτικό επίπεδο των δημοσιογράφων και οι λόγοι είναι πολύ απλοί.
Αν ο δημοσιογράφος έχει πανεπιστημιακή μόρφωση τον εκμεταλλευόμαστε δωρεάν, αν πάλι δεν έχει, δεν πειράζει αφού, ο βασικός ρόλος του δημοσιογράφου είναι για τους σημερινούς εκδότες που είναι συνάμα και διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες, ο ρόλος του «ταχυδρόμου» μιας επιφανειακής πληροφόρησης, η οποία εξυπηρετεί τα κάθε λογής οικονομικά τους συμφέροντα και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη πνευματική επεξεργασία.
Κάποτε, είχαν συζητήσει και την περίπτωση να πληρώνουν τους ρεπόρτερ ως παρτ τάιμ εργασία, αφού κατά την άποψή τους, η δουλειά του ρεπόρτερ, είναι να μεταφέρει έτοιμα δελτία Τύπου από τις πηγές, με ελάχιστες επί της ουσίας παρεμβάσεις, οι οποίες δεν αποτελούν πνευματική εργασία.
Εν ολίγοις, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιούν δημοσιογράφους «βαποράκια», χωρίς μόρφωση και κρίση, τους οποίους θα μπορούν, εξάλλου, να αντικαθιστούν πολύ πιο εύκολα και «ευέλικτα», όποτε προκύπτουν ενοχλητικές απαιτήσεις για κατοχύρωση δικαιωμάτων, θεσμικά πλαίσια κ.λπ.
Για να φτάσουμε ως εδώ, βέβαια, έχουν συμβάλλει με την ολιγωρία τους και ίσως όχι μόνο με αυτή, από τη μία το ανεύθυνο-υπεύθυνο κράτος και από την άλλη, η αδυναμία ποιοτικής συνδικαλιστικής δράσης από τις δημοσιογραφικές ενώσεις και ιδιαίτερα από την ΕΣΗΕΑ, η οποία είναι ή θεωρεί τον εαυτό της, συνδικαλιστική ατμομηχανή, στο χώρο των ΜΜΕ.
Το κράτος (διάβαζε κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ), ένα κατεξοχήν παρεμβατικό κράτος όπου βολεύει π.χ. για να εισπράξει φόρους, κρύβεται πίσω από την περίφημη «αυτορρύθμιση». Δηλαδή, βρείτε τα μόνοι σας, εμείς δεν θέλουμε να παρέμβουμε στο χώρο της ενημέρωσης από δημοκρατική ευαισθησία…!
Στην ουσία, δεν γίνεται θεσμική κρατική παρέμβαση, από το φόβο του πανίσχυρου εκδοτικού καθεστώτος, το οποίο είναι δύσκολο να καμφθεί, -όπως είδαμε και στην περίπτωση του Βασικού Μετόχου-, ακόμη και όταν υπάρχει κυβερνητική βούληση να χτυπηθεί μόνο ένα τμήμα του (συγκρότημα Μπόμπολα).
Είναι προφανές ότι αν η κυβέρνηση παρέμβει σε κοινό αγώνα με τις δημοσιογραφικές ενώσεις μπορεί να επιβάλει ένα θεσμικό πλαίσιο το οποίο θα αναβαθμίσει το δημοσιογραφικό επάγγελμα π.χ. να επιβάλει το επίδομα πτυχίου, το οποίο είναι ανέκαθεν και παντού αποδεκτό, αφού το παίρνουν όλοι οι κλάδοι των εργαζομένων (εξάλλου, οι εκδότες των περιοδικών το έχουν αποδεχτεί).
Έτσι, πρώτον, θα άρει μιαν αδικία, αφού οι πτυχιούχοι έχουν αφιερώσει τέσσερα τουλάχιστον χρόνια από τη ζωή τους , αλλά παρόλα αυτά, κινδυνεύουν να αμοίβονται και με λιγότερα χρήματα (!) από τους μη πτυχιούχους (αφού οι μη πτυχιούχοι μπορούν να εργαστούν όταν οι άλλοι σπουδάζουν) και δεύτερον, θα κατοχυρώσει επιτέλους στο ελάχιστο και τα πανεπιστημιακά πτυχία δημοσιογραφίας που δίνουν τα ελληνικά πανεπιστήμια τα οποία έχουν καταντήσει υποδεέστερα και από τα «χαρτιά» που μοιράζουν εύκολα επ’ αμοιβή οι προχειροστημένες από τους εκδότες ιδιωτικές σχολές, οι οποίες δελεάζουν τους σπουδαστές με την προσδοκία της μελλοντικής τους απορρόφησης από το Μέσον του ιδιοκτήτη.
Αυτά για την κυβέρνηση, τι γίνεται όμως με την ΕΣΗΕΑ;
Οι διοικήσεις της ΕΣΗΕΑ, δεν έχουν δυστυχώς ακόμη απεγκλωβιστεί πλήρως από τη συντεχνιακή νοοτροπία, αφού μέχρι πρότινος είχαν τελείως υποβαθμίσει την σημασία των θεσμικών διεκδικήσεων. Ζητήματα θεμελιώδη, όπως είναι π.χ. τα πνευματικά δικαιώματα του δημοσιογράφου, δεν αναφερόντουσαν ούτε καν στις συζητήσεις του καφενείου. Αρκούνταν και θεωρούσαν επιτυχία να κερδίσουν μισή μονάδα παραπάνω μισθολογική αύξηση από τις συμβάσεις άλλων κλάδων, νομίζοντας ότι έχουν κάνει το καθήκον τους. Από την πλευρά τους οι εκδότες το παρουσίαζαν ως γενναιοδωρία και δήθεν παραχώρηση και ήταν όλοι ευχαριστημένοι.

Ξεχνούσαν βέβαια, ότι γλίτωναν π.χ. ένα 10% από το επίδομα πτυχίου που αρνούνταν να δώσουν και το οποίο η ΕΣΗΕΑ δεν διεκδικούσε, ούτε και σήμερα διεκδικεί, με αποτελεσματικό τρόπο όπως αναφέραμε παραπάνω (δηλαδή σε συνεργασία με το κράτος).
Με δεδομένα όλα αυτά το μέλλον διαγράφεται ακόμη πιο απαισιόδοξο.
Γι’ αυτό, πρέπει να παρθούν ουσιαστικές πρωτοβουλίες διεκδικήσεων από ομάδες εργαζομένων που είναι απαλλαγμένοι από στενές παραταξιακές και συντεχνιακές νοοτροπίες και πιστεύουν στην υπεράσπιση ζητημάτων αρχής, όπως είναι η κοινωνική και εργασιακή δικαιοσύνη.
Εξάλλου, τέτοιες πρωτοβουλίες θα αποτελέσουν την αρχή για να ξεκαθαρίσει και το τοπίο των συμμαχιών και για να φανεί επιτέλους τι αληθινά πρεσβεύει ο καθένας.
Εμείς ρίχνουμε με το παρόν άρθρο το σύνθημα: «Εδώ και τώρα επίδομα πτυχίου!»