Βουλευτικές Εκλογές 2004: Η μεγάλη ευκαιρία...

Οι εκλογές της 7ης Μαρτίου είναι η μεγάλη ευκαιρία για τους ψηφοφόρους να δώσουν ένα καλό μάθημα στο δικομματικό σύστημα το οποίο τα τελευταία είκοσι τουλάχιστον χρόνια, με το ΠΑΣΟΚ στην πρώτη γραμμή, κατάφερε να απαξιώσει τον πολιτικό διάλογο και τις προοδευτικές ιδέες.

Το ΠΑΣΟΚ, λειτουργώντας ως προκεχωρημένο φυλάκιο του αστικού καθεστώτος, έχει εξασφαλισμένη τη συμπαράσταση και τη συνδρομή του. Όταν κινδυνεύει από συμπτώματα παρακμής, ενισχύεται αμέσως για να μην υπάρξουν μεγάλες διαρροές προς τα αριστερά και κλονιστεί το δικομματικό σύστημα.

Το λίφτινγκ με την εσπευσμένη ανάδειξη του Γιώργου Παπανδρέου στην ηγεσία του, συγκράτησε όσο γινόταν τις μετακινήσεις προς τα αριστερά και ταυτόχρονα αιφνιδίασε τη Δεξιά, εισβάλοντας στο έδαφός της με την τοποθέτηση του κ. Μάνου και του κ. Ανδριανόπουλου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.

Στην ουσία η αρχηγία του Γιώργου Παπανδρέου, ξαναεπέβαλε δυναμικά το πλαίσιο του δικομματισμού, ένα γήπεδο που ευνοεί το παιχνίδι του ΠΑΣΟΚ, όπως έχει δείξει η εκλογική εμπειρία των τελευταίων χρόνων.

Μέσα στο γήπεδο του δικομματισμού το ΠΑΣΟΚ στριμώχνει τη ΝΔ στην περιοχή της και μετατρέπει την Αριστερά σε εφεδρεία του πάγκου για να τη χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν. Γνωρίζει ότι μπορεί να παίξει με άνεση το παιχνίδι του, γιατί αντλεί ψήφους και από τα δεξιά (αναποφάσιστους μετριοπαθείς κεντροδεξιούς ψηφοφόρους) και από τα αριστερά του. Ιδιαίτερα οι ψηφοφόροι της Αριστεράς έχουν διαχρονικά στηρίξει το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και «αναγκάζονται» συχνά να το στηρίζουν, λόγω του αντιδεξιού σύνδρομου.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Συνασπισμός εμφανίζεται στα γκάλοπ να παλεύει για την είσοδό του στη Βουλή κοντά στο όριο του 3%, αφού είναι το κόμμα με τα λιγότερο καλά φυλαγμένα ιδεολογικά σύνορα, το οποίο είναι και πιο εύκολο να λεηλατηθεί και να χρησιμοποιηθεί ως εφεδρεία στον αγώνα εναντίον του «Δεξιού μπαμπούλα».

Με όλο αυτό το ανανεωμένο σκηνικό του δικομματισμού, η επόμενη Βουλή κινδυνεύει να λειτουργήσει με τρία κόμματα , όπως είχε γίνει τη δεκαετία του ’80 (το 1981 ήταν τρία και το 1985 τέσσερα αλλά με το ΚΚΕεσ. να έχει μόλις μία έδρα), κάτι που στη συνέχεια οδήγησε στην αλαζονεία, στην παρακμή, στο «σκάνδαλο Κοσκωτά», το Ειδικό Δικαστήριο κ.λπ.

Σήμερα, οι ψηφοφόροι έχουν μια μεγάλη ευκαιρία να ψηφίσουν χωρίς φόβο γιατί το 2005, η εκλογή για πρόεδρο της Δημοκρατίας, αποτελεί δεικλίδα ασφαλείας ότι ο νικητής της 7ης Μαρτίου, όποιος κι αν είναι, δεν θα μπορέσει να φερθεί αλαζονικά, αφού σε ένα χρόνο είναι πολύ πιθανόν να ξαναψηφίσουμε και να ακυρώσουμε τη νίκη του.

Στην ουσία, η ψήφος της 7ης Μαρτίου έχει χαρακτηριστικά της «χαλαρής ψήφου» και αυτό πρέπει να το εκμεταλλευτούν οι προοδευτικοί ψηφοφόροι για να απεγκλωβιστούν από τα εκβιαστικά διλήματα που εκτρέφουν το τέρας του δικομματισμού και ακυρώνουν την προοδευτική πορεία της χώρας.

Με τους δύο «μονομάχους» πάνω από 85%, δεν είναι δυνατόν να γίνουν οι αναγκαίες τομές που θα απελευθερώσουν εγκλωβισμένες δημιουργικές δυνάμεις και θα ενισχύσουν την πορεία για ένα καλύτερο αύριο.

Η ψήφος κατά του δικομματισμού είναι χρέος του κάθε πολίτη που αντιστέκεται στην παρακμή και δεν αποδέχεται να τον αντιμετωπίζουν ως ιθαγενή…