Βουλευτικές Εκλογές 2004 - Συμπεράσματα

Το πιο ενδιαφέρον θέμα μετά τις βουλευτικές εκλογές της 7ης Μαρτίου, δεν είναι η ευρεία νίκη της ΝΔ με περίπου 5 μονάδες (αναμενόταν, έστω και με μικρότερο ποσοστό ότι η ΝΔ θα ήταν ο νικητής) ούτε τελικά η συντριβή του ΠΑΣΟΚ, αλλά ό,τι προηγήθηκε της αναμέτρησης στο χώρο του Κινήματος και ιδιαίτερα η «παράδοση» της ηγεσίας από τον Κώστα Σημίτη στον Γιώργο Παπανδρέου.
Αυτή η «παράδοση» είναι όλα τα «λεφτά», γιατί είναι πρωτοφανής, γιατί έγινε με σπουδή, γιατί δεν δίστασε να «παίξει» ακόμη και με τη συνταγματική νομιμότητα και, βέβαια, γιατί θυμίζει αποδέκτη-κληρονόμο στον οποίο μεταβιβάζεται ένα περιουσιακό στοιχείο.
Στα ηγετικά κλιμάκια του ΠΑΣΟΚ, όλα έγιναν σαν να μην είχε τόση σημασία η νίκη στις εκλογές (όλοι ένοιωθαν, εξάλλου, την αναπόφευκτη ήττα), αλλά η μεταβίβαση της ηγεσίας του κόμματος στο γιο του ιδρυτή του με σκοπό υποτίθεται το μετριασμό της ήττας.
Έτσι, ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ είναι και ο κύριος υπεύθυνος της ήττας και της ευρείας έκτασής της, αφού ο βασικός του στόχος σε αυτή τη φάση ήταν, όπως έδειξαν τα πράγματα, να «κληρονομήσει» χωρίς αντίπαλο το κόμμα , με αποτέλεσμα να θέσει σε δεύτερη μοίρα αυτή καθ' εαυτή την εκλογική αναμέτρηση την οποία και ο ίδιος πρέπει να θεωρούσε χαμένη "από χέρι".
Όσοι ψάχνουν άλλες αιτίες και όσοι καταφεύγουν στη δαιμονοποίηση του Κ. Σημίτη προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ να αποκρούσουν και να μετριάσουν την εις βάρος του «Γιωργάκη» κριτική, γιατί ποντάρουν στο αύριο του κόμματος με το οποίο έχουν ακόμη στενά συμφέροντα και προσδοκίες.
Στο κάτω-κάτω, ακόμη και αν ο Σημίτης θέλησε να παρασύρει τον «Γιωργάκη» να πέσει στη «λούμπα» , αυτός τι ήταν; Μικρό παιδί που δεν κατάλαβε τίποτα; Δεν ήξερε να εκτιμήσει την συγκυρία; Γιατί δεν άφηνε τον Σημίτη να χρεωθεί την ήττα και να αναλάβει μετά την ηγεσία; Γιατί δεν αρνήθηκε, λοιπόν, να χρεωθεί μια σχεδόν σίγουρη ήττα (μη μου πείτε ότι δεν ήξερε τις δημοσκοπήσεις!) και να έρθει μετά ως ο ανανεωτής του Κινήματος; Μήπως, γιατί μετά δεν θα μπορούσε να είναι ο μοναδικός υποψήφιος, γιατί θα έπρεπε να αναμετρηθεί με άλλους δελφίνους και ό,τι ήθελε προκύψει;
Εξάλλου, μόνο ως ένδειξη εξιλέωσης από την ενοχή της «άκομψης κληρονομίας της αρχηγίας» μοιάζει ότι άνοιξε την ψηφοφορία και στα μέλη του ΠΑΣΟΚ, προφανώς για να έχει εκ των υστέρων το επιχείρημα ότι είναι αποδεκτός από τις μεγάλες μάζες του Κινήματος και να μην μπορεί κανείς να τον αμφισβητήσει.
Επί της ουσίας, ο Γιώργος Παπανδρέου όπως όλοι οι «κληρονόμοι» και μάλιστα όσοι εσπευσμένα παίρνουν στην κατοχή τους την γονική περιουσία, δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσει την πραγματική αξία του κληροδοτήματος και έκανε σοβαρά λάθη.
Πρώτα απ' όλα άρχισε να μοιράζει τα καλύτερα «δωμάτια», τις πρώτες θέσεις Επικρατείας, σε «ξέμπαρκους επισκέπτες» οι οποίοι δεν έχουν κανένα σοβαρό έρισμα στις λαϊκές μάζες. Η Δαμανάκη, (δεύτερη στο Επικρατείας!), το 1993 οδήγησε το Συνασπισμό εκτός Βουλής, ενώ όταν ζήτησε την ψήφο του λαού ως δήμαρχος προτεινόμενη από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΝ πήρε μόλις 16%! Πρόκειται για το μικρότερο ποσοστό που έχει πάρει υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων που υποστηρίζεται από μεγάλο πολιτικό κόμμα και οι δικαιολογίες ότι την υπονόμευσαν είναι για τα μικρά παιδιά. Απλώς δεν την συμπαθεί ο κόσμος.
Ο Μίμης Ανδρουλάκης δεν αποτελούσε σοβαρό εργαλείο διείσδυσης σε κανένα πολιτικό χώρο και είχε αποσυρθεί πολλά χρόνια σε συγγραφικές αναζητήσεις μερικές από τις οποίες ξεσήκωσαν εναντίον του και το ποίμνιον των ευσεβών.
Ο Στέφανος Μάνος δοκιμάστηκε με τους «Φιλελεύθερους» και δεν «περπάτησε,» ενώ και ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος ήταν για πολλά χρόνια αρθρογράφος-αναλυτής πολύ σοφοστικέ και χωρίς απήχηση στις λαϊκές μάζες της «Δεξιάς».
Τότε λοιπόν, γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου τους έδωσε το βουλευτικό «φιλέτο»; Δεν υπήρχαν άλλα πρόσωπα με κύρος για να μπουν στις πρώτες θέσεις του ψηφοδελτίου Επικρατείας από το χώρο του ΠΑΣΟΚ χωρίς να προκληθεί δυσαρέσκεια και σύγχυση όπως έγινε τουλάχιστον με τους Μάνο και Ανδριανόπουλο που μπέρδεψαν τους Πασόκους;
Σε αυτά τα ερωτήματα θα έπρεπε ο Γιώργος Παπανδρέου να δώσει πειστικές απαντήσεις. Αν πίστευε ότι αυτά τα πρόσωπα θα έφερναν κόσμο στο ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε χωρίς δισταγμό να κατηγορηθεί για έλλειψη διορατικότητας και κάτι τέτοιο είναι σοβαρό μειονέκτημα για έναν ηγέτη.
Εντέλει, ό,τι και να πίστευε οι ενέργειές του άφησαν πολλά ερωτηματικά για τις αρχηγικές του ικανότητες και το ταλέντο του στο πολιτικό παιχνίδι.
Στο μέλλον η κριτική θα είναι πολύ πιο αυστηρή για το άτομό του όσο και αν ορισμένοι προσπαθούν τώρα να τον προφυλάξουν. Αλαζονικές ενέργειες και αφ' υψηλού αποφάσεις με αρνητικές συνέπειες δεν πρόκειται να χαριστούν στον «Γιωργάκη».
Θα πρέπει βέβαια και ο ίδιος να καταλάβει ότι σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος κέρδισε με το σπαθί του την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα σε πολύ αρνητική συγκυρία με φανατικούς πολέμιους εναντίον του.
Μπορεί βέβαια στο μέλλον να δείξει τα προσόντα του και πιθανόν να υπερτερεί σε ορισμένους τομείς από τον πρώην πρωθυπουργό, αλλά για την ώρα τα πρώτα δείγματα δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά.
Δεν πρέπει να ξεχνάει, εξάλλου, ότι το ΠΑΣΟΚ «δεν τεμαχίζεται, δεν μοιράζεται και δεν κληρονομείται» όπως έλεγε ο μακαρίτης ο πατέρας του και ότι αυτός, σχεδόν το κληρονόμησε.
Όσο δεν το ξεχνάει αυτό, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει να επιβιώσει ως αρχηγός ενός Κινήματος, που διείσδυσε βαθειά μέσα στον ελληνικό λαό και έχει γράψει το δικό του σημαντικό κεφάλαιο στην πολιτική ιστορία της χώρας.