Ο Πρόεδρος της ΕΡΤ κ. Χ. Παναγόπουλος, δεν ήθελε να πει στους βουλευτές της Επιτροπής ΔΕΚΟ τις απολαβές του για τις υπηρεσίες που προσφέρει στη δημόσια τηλεόραση.
Όταν τον ρώτησαν είπε ότι πρόκειται για προσωπικό δεδομένο και προσπάθησε να στρίψει αλά γαλλικά.
Τότε όμως ο πασόκος βουλευτής Φ. Πετσάλνικος παρενέβη και του είπε: "Μα τι λέτε; εδώ ξέρουμε το μισθό του προέδρου της Δημοκρατίας και δεν θα μας πει ο πρόεδρος της ΕΡΤ;".
Έτσι, μάθαμε κι εμείς ότι ο κ. Παναγόπουλος δεν παίρνει ούτε 400 χιλιάδες ευρώ το χρόνο, αφού ο μισθός του είναι μόλις 347.000 μικτά, δηλαδή 28.916 ευρώ το μήνα!
Άξιος ο μισθός του προέδρου, αφού όπως είπε στους βουλευτές, επί των ημερών του αυξήθηκαν τα έσοδα της ΕΡΤ, γιατί όπως διευκρινίστηκε στη συνέχεια, διπλασίασε το ανταποδοτικό τέλος!
"Στη σημερινή του συνεδρίαση το Εποπτικό Όργανο Δεοντολογίας, ασχολήθηκε με τα πρόσφατα ατυχέστατα ρεπορτάζ ορισμένων εφημερίδων για την δήθεν επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού Ερντογάν στην Αθήνα, με την ευκαιρία των εγκαινίων του Μουσείου της Ακρόπολης.
Το ΕΟΔ εκτιμά ότι τα ανεύθυνα αυτά ρεπορτάζ, εκτός από σοβαρές δημοσιογραφικές αβλεψίες (γκάφες), αποτελούν και δεοντολογικά παραπτώματα, τα οποία εκθέτουν τον κλάδο στην κοινή γνώμη. Με την ευκαιρία αυτή, το ΕΟΔ υπενθυμίζει σε όλους τους συναδέλφους το άρθρο 1, παρ. ε’ και στ’ του Κώδικα Αρχών Δεοντολογίας, τα οποία ορίζουν: «…Ο δημοσιογράφος δικαιούται και οφείλει: ε. Να ερευνά προκαταβολικά, με αίσθημα ευθύνης και με επίγνωση των συνεπειών, την ακρίβεια της πληροφορίας ή της είδησης που πρόκειται να μεταδώσει. στ. Να επανορθώνει χωρίς χρονοτριβή, με ανάλογη παρουσίαση και ενδεδειγμένο τονισμό, ανακριβείς πληροφορίες και ψευδείς ισχυρισμούς, που προσβάλλουν την τιμή και την υπόληψη του ανθρώπου και του πολίτη και να δημοσιεύει ή να μεταδίδει την αντίθετη άποψη, χωρίς, αναγκαστικά, ανταπάντηση, η οποία θα τον έθετε σε προνομιακή θέση έναντι του θιγομένου».
Το Εποπτικό Όργανο Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ "
Για την τιμή των όπλων το Εποπτικό Όργανο Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ δημοσίευσε αυτή τη "χαϊδευτική" και ανιαρή ανακοίνωση για να μαλώσει (;) τα κακά παιδιά της "στημένης ενημέρωσης" και μάλλον να τους θυμίσει, να μην φέρνουν σε δύσκολη θέση τα μέλη του που έχουν οριστεί για να υπερασπίζονται την δημοσιογραφική δεοντολογία. Ούτε μία παραπομπή στο Πειθαρχικό Συμβούλιο, ούτε καμμία απόδοση ευθύνης σε συγκεκριμένους υπαίτιους ούτε τίποτα... Πώς να τα βάλεις άλλωστε με μεγάλους παράγοντες σοβαρών συγκροτημάτων που αν θυμώσουν μπορεί να σε στείλουν από εκεί που ήρθες. Με την ευκαιρία καλό θα ήταν να δημοσιεύονται και τα ονόματα των μελών του Εποπτικού Οργάνου για να ξέρουμε ποιοι υπερασπίζονται τη δεοντολογία με τόση τόλμη και τόσο ζήλο...
Το αιφνιδιαστικό κλείσιμο του συγκροτήματος του "Ελεύθερου Τύπου" δεν είναι μια μεμονωμένη πράξη. Πρόκειται για το προανάκρουσμα μιας νέας περιόδου στην κρίση του Τύπου, σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων, που ανατρέπουν δεδομένα πολλών ετών.
Ειδικότερα στην Ελλάδα, κλείνει μια περίοδος που σφραγίστηκε από την άναρχη επέκταση της ιδιωτικής τηλεόρασης και ραδιοφωνίας του 1989, εξελίξεις που ανάγλυφα σηματοδοτούν αναδιατάξεις στο πολιτικό σύστημα και τελικά την ίδια την κρίση του. Σπάει η "φούσκα" των ΜΜΕ, η πρώτη σε συνθήκες κρίσης. Όλα αυτά τα χρόνια η χρηματοδότηση των ΜΜΕ προερχόταν από επιχειρηματίες που είχαν δοσοληψίες με το Δημόσιο (προμηθευτές και εργολάβοι), οι περισσότεροι από τους οποίους αντιμετώπιζαν ως παράπλευρη την εκδοτική δραστηριότητά τους. Οι
εκδοτικές επιχειρήσεις και τα κανάλια επίσης άντλησαν χρήματα από τη χρηματιστηριακή κερδοσκοπία. Αρκετές υπέστησαν στο τέλος ζημίες, αντιμέτωπες με τον μεγαλοϊδεατισμό να μετατραπούν σε holding company. Στην τελευταία φάση, μετά το 2004, ήρθαν ως αιμοδότες οι εφοπλιστές, οι οποίοι με την παγκόσμια κρίση αποχωρούν ή το ξανασκέφτονται.
Χωρίς ισχυρούς επενδυτές, με τις κυκλοφορίες να καταρρέουν, με τον αχαλίνωτο ανταγωνισμό των προσφορών και τις γκλαμουράτες εκδόσεις να υποσκάπτουν τα οικονομικά και το κύρος των εφημερίδων, με το λάιφ στάιλ να εκτοπίζει την ενημέρωση και την πολιτική και να ζούμε μέρες "τηλεοπτικής δημοκρατίας", με τη συρρίκνωση της διαφημιστικής πίττας λόγω κρίσης, οι εφημερίδες και τα ΜΜΕ θα αναγκαστούν να μειώσουν τα κόστη και να προσανατολιστούν επί του παρόντος (ή μήπως να επιπέσουν;) στην κρατική βοήθεια. ¶λλωστε και σε άλλες χώρες,
όπως η Γαλλία, το κράτος παρεμβαίνει για τη διάσωση του Τύπου. Υπάρχουν στην Ελλάδα οι δυνάμεις που θα επεξεργαστούν και θα συμφωνήσουν σε ένα σχέδιο για τη διάσωση του Τύπου, που σημαίνει πρώτα-πρώτα διασφάλιση του πλουραλισμού και εξασφάλιση των θέσεων εργασίας;
Να επισημάνουμε ορισμένους άξονες που μπορούν να δώσουν κάποια διέξοδο στην κρίση:
α) Η κρατική διαφήμιση (ύψους 83 εκατ. ευρώ σε ονομαστικές τιμές φέτος) κατανέμεται με αδιαφανή και ευνοιοκρατικό τρόπο. Σχεδόν καταντάει κυβερνητική διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Είναι ώρα να τεθούν κριτήρια. Μαζί με την κυκλοφορία και το κριτήριο των θέσεων απασχόλησης. Πόσοι εργαζόμενοι απασχολούνται σε καθεστώς πλήρους εργασίας. Να δεσμευτούν οι επιχειρήσεις Τύπου, ιδιαίτερα όσες διασώζονται με κρατική αιμοδοσία, ότι δεν θα προχωρήσουν σε απολύσεις για συγκεκριμένο διάστημα. Όπως συμβαίνει με τα μέτρα Σαρκοζί στη
Γαλλία.
β) Οι επιχειρήσεις Τύπου είναι επιχειρήσεις ειδικού σκοπού. Δεν είναι αποδεκτό να λειτουργούν με αμιγώς επιχειρηματικές σκοπιμότητες και να αιφνιδιάζουν. Επιβάλλεται εκπρόσωποι των εργαζομένων να συμμετέχουν στη διοίκηση των εταιρειών, ώστε να διασφαλίζεται στοιχειώδης διαφάνεια στη λήψη των αποφάσεων και δυνατότητα έγκαιρης παρέμβασης.
γ) Η κρίση φέρνει στην επιφάνεια τις ανισότητες μέσα στο δημοσιογραφικό επάγγελμα. Η προκλητική πολυθεσία εμποδίζει το δικαίωμα στην εργασία. Επιπλέον η διάχυση της ανασφάλιστης εργασίας με τα "μπλοκάκια" δημιουργεί συνθήκες μαύρης εργασίας. Πολλοί, νεότεροι εργαζόμενοι στον Τύπο, που απολύονται αυτές τις μέρες, δεν έχουν δυνατότητα να καταφύγουν στο επίδομα ανεργίας, διότι δεν ήταν μισθωτοί, αλλά "αυτοαπασχολούμενοι".
Είναι στοιχειώδης πράξη κοινωνικής αλληλεγγύης να ενταχθούν στο καθεστώς ανεργίας όσοι εργάζονται με μπλοκάκια και είναι οιονεί μισθωτοί. Να υπάρξει η αναγκαία νομοθετική ρύθμιση, ώστε τα ταμεία να ανταποκριθούν σε αυτή την υποχρέωση. Και στο μεταβατικό διάστημα των λίγων μηνών να αναλάβει η ΕΣΗΕΑ να καταβάλλει το επίδομα ανεργίας από τα πλούσια αποθεματικά της (16 εκατ. ευρώ), που συνεχώς αυξάνονται από τον κοινωνικό πόρο.
Σ' αυτές τις συνθήκες, που η κρίση προσλαμβάνει μορφή χιονοστιβάδας απολύσεων και "λουκέτων" στον Τύπο, η ενότητα και η αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων, χωρίς συντεχνιακές περιχαρακώσεις και αυταπάτες "περιούσιων επαγγελμάτων", αποτελεί τη λυδία λίθο, ώστε να περιοριστούν οι επιπτώσεις της κρίσης και να σχεδιαστεί σε νέα βάση το μέλλον της πληροφόρησης.
(Από τον ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΤΥΠΟ, 11/7/2009, εφηερίδα των απολυμένων του Ελ-Τύπου)
του Γιώργου ΑΥΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ*
Πρόλαβα μια εποχή όπου οι δημοσιογράφοι ήταν δημοσιογράφοι και όχι τηλεπερσόνες και μεγαλοπαράγοντες. Τότε τα δελτία ήταν μισής ώρας και έπαιζαν πραγματικές ειδήσεις, ενώ οι εφημερίδες στηρίζονταν στο ρεπορτάζ. Πρόλαβα μια εποχή όπου ο κόσμος αισθανόταν το δημοσιογράφο δίπλα του, σύμμαχο ενάντια στην αδικία και όχι ένα λαμόγιο. Αυτά συνέβαιναν πριν από 20 χρόνια. Σήμερα τα τηλεοπτικά δελτία έχουν μετεξελιχθεί σε lifestyle μαγκαζίνο η σε εκπομπές γνώμης όπου ο θεατής πρώτα ακούει το σχόλιο και έπειτα την είδηση. Οι εφημερίδες, από την άλλη, έχουν γίνει πολυέντυπα που προσφέρουν αυτοκίνητα, σκάφη, σπίτια, σερβίτσια και 2 ταινίες dvd στον αποβλακωμένο αναγνώστη τους. Περιγράφουν μάλιστα με λεπτομέρειες συναντήσεις που δεν έγιναν ποτέ, όπως αυτή των Καραμανλή – Ερτογάν. Πέρα από τις ευθύνες των εκδοτών – ιδιοκτητών, πέρα από την οικονομική κρίση, μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κρίση που μαστίζει το χώρο της ενημέρωσης έχουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, μεμονωμένα και συλλογικά. Σχετικά με την προσωπική ευθύνη του καθενός μας βλέπω πως το επάγγελμα έχει γεμίσει με ανθρώπους που λένε πρόθυμα «ναι» σε όλα για να επιβιώσουν. Μωροφιλόδοξοι που δεν πειράζει να κάνουν λίγες εκπτώσεις στην αξιοπρέπειά τους, προκειμένου να γίνουν διάσημοι. Υπάρχουν άνθρωποι που αν τους ζητηθεί να πηδήξουν από το μπαλκόνι «γιατί αυτό κάνει νούμερα» μπορεί και να πηδήξουν. Σε συζητήσεις γύρο από αυτό το θέμα έχω ακούσει τις πιο παράδοξες απαντήσεις: Αν δεν το κάνω εγώ, θα είναι κάποιος άλλος» , ή «εγώ εντολές εκτελώ». Το πρώτο μου θυμίζει απαντήσεις διεφθαρμένων Μεξικανών αστυνομικών που συνεργάζονται με τα καρτέλ των ναρκωτικών. Το δεύτερο μου θυμίζει τις απαντήσεις των ναζί εγκληματιών πολέμου στη δίκη της Νυρεμβέργης. Σχετικά τώρα με τη συλλογική ευθύνη, αυτή βρίσκεται στο συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων. Οι απεργίες και οι καταγγελίες είναι καλές σε ό,τι έχει να κάνει με τα κρίσιμα εργασιακά ζητήματα. Τι γίνεται όμως με την ουσία του πράγματος, με την ποιότητα της δουλειάς; Τίποτα. Η μεγαλύτερη ένωση δημοσιογράφων της χώρας δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου με την επαγγελματική επιμόρφωση των μελών της. Με άλλα λόγια, «η δημοσίευσις που αποτελεί την ψυχή της δικαιοσύνης» έχει αφεθεί στην τύχη της. Είναι χαρακτηριστικό πως από τον Ιανουάριο του 2008 ως τον Ιούλιο του 2009 η ΕΣΗΕΑ είχε οργανώσει μόνο ένα σεμινάριο ορθοφωνίας και ένα συνέδριο με τίτλο ¨Η ποίηση σήμερα». Την ίδια περίοδο δεν οργανώθηκε τίποτα για τις νέες τεχνολογίες ή που να εξετάζει ζητήματα ηθικής και αξιοπιστίας στην ενημέρωση. Θα αισθανόμουν ειλικρινά χαρούμενος αν έβρισκα στον ιστότοτοπο της Ένωσης έστω και μία καταδικαστική ανακοίνωση για το ρεπορτάζ με την υποτιθέμενη συνάντηση Καραμανλή – Ερντογάν. Δεν βρήκα τίποτα. Και θα ήμουν ευτυχής αν μάθαινα ότι το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων κήρυξε 24ωρη απεργία σε κάποιον τηλεοπτικό σταθμό απαιτώντας να ανέβει η ποιότητα του δελτίου. Μέχρι να συμβεί αυτό θα ενημερώνομαι από το διαδίκτυο και θα κοιτώ τη χώρα μου με τα μάτια ενός ξένου. Θα βλέπω τα ΜΜΕ να μαστίζονται από τις επεμβάσεις κέντρων εξουσίας και να αποτελούν πεδίο δράσης μηχανισμών διοχέτευσης πληροφοριών. Θα βλέπω δημοσιογράφους να χορεύουν χέρι χέρι με πολιτικούς το χορό του Ζαλόγγου. Με ολέθριες συνέπειες για τον κλάδο, την ενημέρωση την κοινωνία και τη δημοκρατία.
*Ο Γιώργος Αυγερόπουλος είναι δημοσιογράφος, δημιουργός της βραβευμένης σειράς ντοκιμαντέρ «Εξάντας»
