Ο δεκαπενταύγουστος του Μαύρου Καβαλάρη

Στις 15 Αυγούστου του 1950, ο στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας εν ενεργεία πρωθυπουργός, είχε ταξιδέψει στην Τήνο για να παραστεί στη λειτουργία στο ναό της Μεγαλόχαρης.

Περνώντας με το καράβι έξω από τη Μακρόνησο κι αγναντεύοντας το κολαστήριο των εξόριστων φυλακισμένων αριστερών, ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του «Μαύρου Καβαλάρη».

Είχε περάσει μόνο ένας χρόνος  από το τέλος του εμφυλίου πολέμου και πρόθεση του Πλαστήρα ήταν η συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων και η εθνική συμφιλίωση.

Λίγους μήνες πριν είχαν διεξαχθεί, με αναλογικό σύστημα, οι πρώτες μετεμφυλιακές εκλογές που σηματοδότησαν το τέλος του δικομματισμού του Λαϊκού Κόμματος και του Κόμματος Φιλελευθέρων.

Από τις εκλογές αυτές, επειδή κανένα κόμμα δεν πήρε ποσοστό πάνω από 20%,  προέκυψαν πέντε εύθραυστες κεντρώες κυβερνήσεις συνεργασίας.

Το δεκαπενταύγουστο του 1950, ο Πλαστήρας ήταν πρωθυπουργός σε μία από αυτές συνεργαζόμενος με τον Σοφοκλή Βενιζέλο, γι’ αυτό παρακολούθησε τη λειτουργία στο ναό της Μεγαλόχαρης και ύστερα «έβγαλε» λόγο κατά τα ειωθότα.

Ένα απόσπασμα της ομιλίας του έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στο ακροατήριο των πιστών και βέβαια στους επισήμους που παρακολούθησαν τη λειτουργία.

Ο Πλαστήρας, προφανώς αγανακτισμένος από την κωλυσιεργία κάποιων που δεν συμφωνούσαν με τη λήθη και τη χάραξη δημοκρατικής πορείας για τη χώρα, είπε πάνω κάτω τα εξής: «Βρίσκομαι εδώ στον ναό της Μεγαλόχαρης, τον ιερό ναό του χριστιανισμού που διδάσκει την αγάπη, τη μετάνοια, τη συγχώρεση και τη συναδέλφωση των ανθρώπων. Θα ήθελα κι εγώ ως πρωθυπουργός τη λήθη, τη συγχώρεση και την εθνική συμφιλίωση. Όμως υπάρχουν κάποιοι στην κυβέρνηση που δεν το επιθυμούν»!     

Μετά από αυτή τη δήλωση-βόμβα που συντάραξε το ακροατήριο των παρευρισκομένων αλλά και όλο το πανελλήνιο, ο Σοφοκλής Βενιζέλος απέσυρε την υποστήριξή του και η ολιγόμηνη κυβέρνηση του «Μαύρου  Καβαλάρη» έπεσε άδοξα, αλλά τουλάχιστον ηρωικά.

Το συναίσθημα είχε επικρατήσει της λογικής και του πολιτικού κόστους καθώς οι αντιδραστικές δυνάμεις πίεζαν ασφυκτικά τον κεντροαριστερό πρωθυπουργό και εμπόδιζαν με κάθε τρόπο την πορεία εκδημοκρατισμού της χώρας.  

Ο Πλαστήρας είχε, αμέσως μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του για εθνική συμφιλίωση με σταδιακή κατάργηση του κολαστηρίου της Μακρονήσου.  

Το απέδειξε με την ομιλία του τον δεκαπενταύγουστο στην Τήνο, πετώντας το γάντι σε όσους υποκρίνονταν και την υπονόμευαν από τα παρασκήνια.

Δυστυχώς, μεταξύ των υπονομευτών ήταν και ο μοιραίος ηγέτης του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, ο οποίος «βασάνιζε» την πραγματικότητα και συνέχιζε με το «όπλο παρά πόδα» να ταλαιπωρεί μέχρι εξοντώσεως τον κόσμο της Αριστεράς. 

ΥΓ) Ύστερα προέκυψε η τρικομματική κυβέρνηση του Σοφοκλή Βενιζέλου με τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη και τον Γεώργιο Παπανδρέου η οποία υποδέχτηκε τον περιβόητο Αμερικανό πρέσβη, Τζον Πιουριφόι και έσπευσε να κατευοδώσει τα ελληνικά στρατεύματα για τον πόλεμο της Κορέας…