Δημόσιο Χρέος: Ήξεραν αλλά εγκλημάτισαν...

Από τον Οκτώβριο του 1985, δηλαδή από το τέλος της πρώτης κυβερνητικής τετραετίας του ΠΑΣΟΚ, γνώριζαν ότι υπήρχε πρόβλημα με το ισοζύγιο πληρωμών που έπρεπε να αντιμετωπιστεί για να μην βρεθεί το κράτος με τεράστιο χρέος και η κοινωνία σε καθεστώς μνημονίου.

Γνώριζαν πολύ καλά, αφού ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου σε δημοσιευμένο κείμενό του στο βιβλίο "Η πολιτική της οικονομικής σταθεροποίησης" (εκδ. Γνώση) με εισαγωγή-παρουσίαση του Κώστα Σημίτη, αναφέρει τις περιπέτειες στις οποίες θα έμπλεκε η χώρα αν συνεχίζαμε "να δαπανάμε, σαν κοινωνία, πιο πολύ απ' ότι παράγουμε".

Τι έκαναν όμως, από τότε για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα; Τίποτα το σοβαρό, εκτός από τα γνωστά μπαλώματα που τους επέβαλε το λεγόμενο πολιτικό κόστος και η εξουσιολαγνεία.

Επέλεξαν τον αργό θάνατο της απερίσκεπτης ελληνικής κοινωνίας που τους δόξαζε για λίγη παραπάνω κατανάλωση. Επέλεξαν το έγκλημα, σχεδόν σίγουροι ότι δεν θα υπάρξει τιμωρία...

Ας δούμε όμως τι ακριβώς έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 12/10/1985, ο δάσκαλος που δίδασκε και νόμο δεν εκράτει:

"Όπως επεσήμανα και στη Θεσσαλονίκη, πριν λίγες βδομάδες, η ελληνική οιοκονομία αντιμετωπίζει μια σειρά από διαρθρωτικά προβλήματα, που δημιούργησαν οι οικονομικές επιλογές της τελευταίας τριακονταετίας και επιτείνονται δυστυχώς από την παρατεινόμενη δυσμενή οικονομική συγκυρία στο εξωτερικό.

Από αυτό τον κατάλογο των προβλημάτων, θα ήθελα να σταθώ στο θέμα του ισοζυγίου πληρωμών. Δεν υποτιμούμε καθόλου τα άλλα προβλήματα. Το ισοζύγιο πληρωμών, όμως, έχει μια σημαντική εξωτερική διάσταση, που του προσδίδει μια προφανή ιδιαιτερότητα.

Η κύρια αιτία του προβλήματος του ισοζυγίου πληρωμών της χώρας μας είναι η τεράστια απόκλιση μεταξύ της διάρθρωσης της ζήτησης για προϊόντα ελληνικά, τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό, και της δικιάς μας, της εγχώριας παραγωγής.

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το ότι, λόγω της παρατεταμένης διεθνούς οικονομικής κρίσης και των υψηλών διεθνών επιτοκίων, οι άδηλοι πόροι και η εισροή κεφαλαίων από το εξωτερικό- τόσο σημαντικοί για την οικονομία μας- έχουν περιοριστεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια.

Αυτό έχει σαν συνέπεια τα υψηλά ελλείματα τυο ισοζυγίου πληρωμών. Αυτό, δηλαδή, που απλά περιγράφεται με τη φράση "δαπανάμε, σαν κοινωνία, πιο πολύ απ' ό,τι παράγουμε".

Η κατάσταση αυτή, βραχυχρόνια, μπορεί να συντηρηθεί μόνο με δανεισμό από το εξωτερικό. Μακροχρόνια, όμως, το επίπεδο του δανεισμού από το εξωτερικό δεν μπορεί να διατηρείται σε υψηλά επίπεδα χωρίς τη σοβαρή μείωση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας και , τελικά, χωρίς την απώλεια ης οικονομικής ανεξαρτησίας της. Δηλαδή, του εθνικού μας ελέγχου πάνω στη χάραξη της οικονομικής μας πολιτικής.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που είναι τόσο ευαίσθητη σε θέματα που αφορούν την εθνική μας ανεξαρτησία, δεν είναι δυνατόν να διακινδυνεύσει, έστω και στο παραμικρό, μια τέτοια εξέλιξη.

Γιατί πέρα από το θέμα αρχής, που συνδέεται με τον περιορισμό της εθνικής ανεξαρτησίας που θα ακολουθούσε μια υπερχρέωση της χώρας, υπάρχει και σοαβρή ιδεολογική αντίθεση με το είδος της οικονομικής πολιτικής που επιβάλλεται από τους διεθνείς χρηματοδοτικούς οργανισμούς σε τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί όλοι ξέρουμε τις συνέπειες για το λαό από τις νεοφιλελεύθερες συνταγές που επιβλήθηκαν σε όσες χώρες παρενέβησαν οι διεθνείς οργανισμοί.

Έτσι, με πλήρη, συναίσθηση των ευθυνών μας απέναντι στον ελληνικό λαό, είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε μια σειρά γενναίες οικονομικές αποφάσεις, που είναι, όμως, δικής μας επιλογής, για να εξυγιάνουμε αποφασιστικά την οικονομία μας και ειδικότερα το ισοζύγιο πληρωμών.

Αυτό γίνεται σήμερα, για να μη βρεθούμε στην ανάγκη αργότερα να χάσουμε τη δυνατότητα εθνικών επιλογών για τη λύση των προβλημάτων μας."

ΥΓ) Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας. Το κείμενο είναι πολύ σαφές και όλοι ήταν ενήμεροι για το τι θα συνέβαινε  αν συνεχιζόταν σε υψηλά επίπεδα ο δανεισμός από το εξωτερικό για μεγάλο διάστημα. Αυτό που δυστυχώς βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία. Όμως, δεν μπόρεσαν να υπερασπιστούν την εθνική μας αξιοπρέπεια. Ίσως κάποιοι να μην ήθελαν...

ΥΓ2) Τον Οκτώβριο του 1985 ο υιός του Ανδρέα, "Γιωργάκης", είχε εκλεγεί ήδη δύο φορές βουλευτής και είχε κυβερνητική εμπειρία λίγων μηνών, αφού σε ηλικία 33 ετών είχε αναλάβει από τον Ιούλιο υφυπουργός Πολιτισμού.

Ο Κώστας Σημίτης, αφού είχε ήδη διατελέσει τέσσερα χρόνια υπουργός Γεωργίας, είχε μόλις αναλάβει υπουργός Εθνικής Οικονομίας.

Ο "Κωστάκης" Καραμανλής, 29 ετών τότε, δεν ήταν ούτε βουλευτής (εξελέγη για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 1989), ενώ το 2004 ανέλαβε κατευθείαν πρωθυπουργός, χωρίς ούτε μία ημέρα εμπειρίας σε κάποιο υπουργείο.