ΣΥΡΙΖΑ: Η wannabe Αριστερά

Ο όρος wannabe είναι απαξιωτικός και σημαίνει κάποιον που θέλει να γίνει κάτι αλλά δεν έχει τις ικανότητες, την πείρα ή το ταλέντο για να το καταφέρει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να είναι Αριστερά αλλά όπως φαίνεται, μέχρι σήμερα, δεν τα έχει καταφέρει…

Δεν είναι βέβαια και τόσο εύκολο όσο ήταν η αναρρίχησή του στην εξουσία, η οποία συντελέστηκε λόγω της κατάρρευσης του μεταπολιτευτικού δικομματικού συστήματος και του πρωτοφανή εκλογικού νόμου που χαρίζει 50 έδρες μπόνους!

Αυτή η σημαντική λεπτομέρεια, η εύκολη αναρρίχηση στην εξουσία, ξεχάστηκε από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της απρόσμενης κυβερνητικής μέθης.

Όμως, όπως το εύκολο χρήμα γρήγορα σπαταλιέται, έτσι και η εύκολη εξουσία γρήγορα χάνεται…

Σήμερα, η κυβέρνηση Τσίπρα, - η οποία εκτός από το σκανδαλώδες κλέος των 50 εδρών (ελέω Σκανδαλίδη και Παυλόπουλου) έχει δεκανίκι και τον Καμμένο - βρίσκεται ενώπιον μιας πραγματικότητας που την ξεπερνάει.

Πιέζεται να ασκήσει μια κοινωνικά ανάλγητη,  σούπερ νεοφιλελεύθερη πολιτική που δεν τολμάει να παραδεχθεί, ενώ δεν έχει την ικανότητα του μάγου Χουντίνι ώστε να την περιτυλίξει με ψέμα και να την παρουσιάσει ως αριστερή διαχείριση.  

Ταυτόχρονα, όπως συμβαίνει όταν κάποιος στριμώχνεται και λειτουργεί υπό το κράτος μεγάλης πίεσης, αυξάνονται τα λάθη της και αποκαλύπτονται οι περιορισμένες ικανότητες και η ένδεια των στελεχών της που εύκολα ανέλαβαν κυβερνητικές θέσεις και αξιώματα.

Με την πρώτη ξεκάθαρη ήττα - όπως ήταν η ακύρωση του νόμου Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες από το ΣτΕ- έγινε εμφανής η έλλειψη ψυχραιμίας (η κυβερνητική εκπρόσωπος θύμισε Μάρθα Βούρτση…).

Στη συνέχεια, ακολούθησε ένα καιροσκοπικό σχέδιο Β΄ για την εσπευσμένη σύσταση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) με προτεινόμενο για πρόεδρο-σωσίβιο τον αποσυρμένο δεξιό «σαμουράι» Βύρωνα Πολύδωρα, το οποίο αποκάλυψε προχειρότητα και διόγκωσε τη δυσαρέσκεια!

«Αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις τούτο προσπάθησε όσο μπορείς, μην την εξευτελίζεις…» έγραψε μία βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος, καταφεύγοντας στον Καβάφη. 

Δικαιολογημένα, αναρωτιέται κανείς τι δημιουργικό μπορεί να κάνει στην πράξη η κυβέρνηση Τσίπρα, δεδομένου ότι η παραγωγή υποσχέσεων και ελπίδας έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της;      

Μπορεί να βασιστεί και να ενεργοποιήσει ακομμάτιστα τις περιθωριοποιημένες δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας ή θα συνεχίσει τη διόγκωση ενός κομματικού κράτους παλαιάς κοπής, χειρότερα και από τους πτωχευμένους προκατόχους της;  

Θα τολμήσει, την τελευταία στιγμή, να βασιστεί, να δημιουργήσει και να υποστηρίξει αξιοκρατικούς θεσμούς ως φορέας αξιόπιστης δημοκρατικής αλλαγής ή θα υπερασπιστεί παλαιά φθαρμένα υλικά της κομματοκρατίας και του τελειωμένου πελατειακού συστήματος;

Θα τολμήσει τουλάχιστον, ο Αλέξης Τσίπρας, να χάσει την εξουσία ηρωικά μαχόμενος κερδίζοντας μια τελευταία συμπάθεια ή θα τον εκπαραθυρώσουν και θα τον γελοιοποιήσουν οι μέχρι πρότινος τελειωμένοι αντίπαλοί του;

Θα σκεφτεί το μέλλον και την αξιοπρέπεια της Αριστεράς ή θα αποτελέσει τον εξουσιολάγνο καρεκλοκένταυρο που θα την εξευτελίσει;

Λένε ότι οι δυνατές ομάδες στις ήττες φαίνονται…

Η κυβέρνηση Τσίπρα, ύστερα από δύο περίπου χρόνια εξουσίας, βρίσκεται ενώπιον αυτού του διαγωνίσματος…

ΥΓ) Πάντως, αν προκύψει κατάρρευση ασφαλιστικών ταμείων και πλειστηριασμοί σπιτιών σε ευρεία κλίμακα θα είναι η αρχή του τέλους της πρώτης κυβερνητικής παράστασης μιας wannabe Αριστεράς…