- Κατηγορία: Επικαιρότητα
- Γράφτηκε από τον/την Δ.Τ.
Η αξία της ήττας
Όταν γίνεις καθεστώς, όταν δηλαδή αποκτήσεις μεγάλη διαφορά ισχύος από τους αντιπάλους σου, το πιο εύκολο πράγμα και πολύ συχνά το πιθανότερο είναι να εκδηλώσεις αλαζονεία.
Στην πολιτική η "καθεστωτική αλαζονεία" εκδηλώνεται στα κόμματα που κυβερνάνε για μεγάλο διάστημα χωρίς ικανό αντίπαλο δέος.
Στον αθλητισμό δεν ταιριάζει η αλαζονεία, γιατί ο αγώνας - αντίθετα με ότι συμβαίνει στην πολιτική πρέπει να βασίζεται στην αρχή του "εύ αγωνίζεσθαι".
Παρόλα αυτά, κάποιοι αθλητές μη μπορώντας να αντισταθούν στον πειρασμό της πολιτικής "βγάζουν γλώσσα" και συμπεριφέρονται υπεροπτικά εκφράζοντας και πολιτισμικά στοιχεία του λαού από τον οποίο προέρχονται (π.χ. αμερικανική υπεροψία, αγγλικός σνομπισμός).
Όμως η υπεροψία και ο σνομπισμός δεν ταιριάζουν στους αθλητές γιατί στον τίμιο αγώνα υπάρχει πάντα και η πιθανότητα της ήττας. Όσο μεγάλος αθλητής και αν είναι κάποιος είναι βέβαιο ότι θα χάσει μερικούς αγώνες, γιατί χωρίς τη γεύση της ήττας χάνεται και η πραγματική διάσταση της νίκης.
Η ήττα λοιπόν έχει αξία και μάλιστα πολύ μεγάλη όταν έρχεται μετά από μεγάλα σερί νικών, όπως συνέβη στην
περίπτωση της εκπληκτικής αμερικανίδας σπρίντερ Μάριον Τζόουνς που έχασε ύστερα από τέσσερα χρόνια.
Για τη Μάριον, η ήττα από την ουκρανή Ζάνα Πιντούσεβιτς στο δρόμο των 100 μέτρων στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου στο Έντμοντον, είναι μία ευκαιρία περισυλλογής για να αξιολογήσει την μέχρι τώρα μοναδική πορεία της.
Οι μεγάλοι αθλητές ολοκληρώνονται μόνο όταν μάθουν να αξιοποιούν τις ήττες τους και η Μάριον Τζόουνς έχει όλο το χρόνο μπροστά της για να αποδείξει πόσο εκτίμησε, το αναπάντεχο ακόμη και για τους ειδικούς, "δώρο" της Πιντούσεβιτς.
Αντίθετα, απ' ότι φαίνεται κάποιοι κυβερνώντες σερί τις τελευταίες δεκαετίες δεν λαμβάνουν σοβαρά υπ' όψιν τις προειδοποιητικές ήττες.
Γι΄αυτούς, σε αντίθεση με τη Μάριον Τζόουνς η οποία έχει πολύ μέλλον μπροστά της, μια επερχόμενη ήττα μπορεί να σημάνει τέλος εποχής...
Στην πολιτική η "καθεστωτική αλαζονεία" εκδηλώνεται στα κόμματα που κυβερνάνε για μεγάλο διάστημα χωρίς ικανό αντίπαλο δέος.
Στον αθλητισμό δεν ταιριάζει η αλαζονεία, γιατί ο αγώνας - αντίθετα με ότι συμβαίνει στην πολιτική πρέπει να βασίζεται στην αρχή του "εύ αγωνίζεσθαι".
Παρόλα αυτά, κάποιοι αθλητές μη μπορώντας να αντισταθούν στον πειρασμό της πολιτικής "βγάζουν γλώσσα" και συμπεριφέρονται υπεροπτικά εκφράζοντας και πολιτισμικά στοιχεία του λαού από τον οποίο προέρχονται (π.χ. αμερικανική υπεροψία, αγγλικός σνομπισμός).
Όμως η υπεροψία και ο σνομπισμός δεν ταιριάζουν στους αθλητές γιατί στον τίμιο αγώνα υπάρχει πάντα και η πιθανότητα της ήττας. Όσο μεγάλος αθλητής και αν είναι κάποιος είναι βέβαιο ότι θα χάσει μερικούς αγώνες, γιατί χωρίς τη γεύση της ήττας χάνεται και η πραγματική διάσταση της νίκης.
Η ήττα λοιπόν έχει αξία και μάλιστα πολύ μεγάλη όταν έρχεται μετά από μεγάλα σερί νικών, όπως συνέβη στην
περίπτωση της εκπληκτικής αμερικανίδας σπρίντερ Μάριον Τζόουνς που έχασε ύστερα από τέσσερα χρόνια.
Για τη Μάριον, η ήττα από την ουκρανή Ζάνα Πιντούσεβιτς στο δρόμο των 100 μέτρων στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου στο Έντμοντον, είναι μία ευκαιρία περισυλλογής για να αξιολογήσει την μέχρι τώρα μοναδική πορεία της.
Οι μεγάλοι αθλητές ολοκληρώνονται μόνο όταν μάθουν να αξιοποιούν τις ήττες τους και η Μάριον Τζόουνς έχει όλο το χρόνο μπροστά της για να αποδείξει πόσο εκτίμησε, το αναπάντεχο ακόμη και για τους ειδικούς, "δώρο" της Πιντούσεβιτς.
Αντίθετα, απ' ότι φαίνεται κάποιοι κυβερνώντες σερί τις τελευταίες δεκαετίες δεν λαμβάνουν σοβαρά υπ' όψιν τις προειδοποιητικές ήττες.
Γι΄αυτούς, σε αντίθεση με τη Μάριον Τζόουνς η οποία έχει πολύ μέλλον μπροστά της, μια επερχόμενη ήττα μπορεί να σημάνει τέλος εποχής...