- Κατηγορία: Επικαιρότητα
- Γράφτηκε από τον/την Ρεπόρτερ
Πέθανε ο Θεσσαλονικιός φωτορεπόρτερ-θρύλος, Γιάννης Κυριακίδης
"Έφυγε" σε ηλικία 92 ετών ο Θεσσαλονικιός φωτορεπόρτερ-θρύλος, Γιάννης Κυριακίδης, γνωστός και ως "αρκούδας".
Ο Κυριακίδης, ήταν ποντιακής καταγωγής και μια από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες της Θεσσαλονίκης που αποτύπωσε με το φακό του τη σύγχρονη Ελλάδα.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 10 Μαϊου του 1924, οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από τον Πόντο και υπήρξε μεγάλος καλλιτέχνης του φακού προικισμένος με το ένστικτο του κηνυγού της είδησης.
Το 1939 ξεκίνησε την καριέρα του, φωτογραφίζοντας ιππικούς αγώνες στο Kαραμπουρνάκι (στρατόπεδο Kόδρα) και αργότερα λίγο πριν την γερμανική κατοχή το πρώτο ιταλικό αεροπλάνο που κατερρίφθη με αντιαεροπορικά πυρά.
Tο 1945 έκανε τη στρατιωτική του θητεία στη Mακρόνησο με το πρώτο του φωτογραφικό στούντιο για τις ανάγκες των εξόριστων κρατουμένων.
Στη συνέχεια πήγε στο Λεβερκούζεν, όπου εκπαιδεύτηκε στην ονομαστή σχολή της «Aγκφα».
Όταν επέστρεψε στην πατρίδα του δούλεψε πλάι στον αείμνηστο Θεσσαλονικιό φωτογράφο, Γιώργο Λυκίδη, ενώ το πρώτο του φωτορεπορτάζ το έκανε για λογαριασμό του αθλητικού τμήματος της «Mακεδονίας».
Στη συνέχεια γύρισε όλο τον κόσμο για τις ανάγκες του φωτορεπορτάζ στην πρώτη γραμμή της είδησης, στα σημαντικότερα γεγονότα του πλανήτη, σε Eυρώπη, Aμερική, Aυστραλία και Aσία.
Ο ίδιος θεωρούσε σημαντικότερο σταθμό της καριέρας του, την αποστολή στην Oυγκάντα (στα τέλη της δεκαετίας του '50), όταν πήγε για λογαριασμό της Ελένης Bλάχου, ιδιοκτήτριας της εφημερίδας «Kαθημερινή».
O Γιάννης κάλυψε με το μοναδικό του τρόπο, εστίες πολέμου σ' όλη την Yδρόγειο, κορυφαία πολιτικά γεγονότα, τέσσερις Oλυμπιάδες, συνάντησε τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του 20ου αιώνα και απαθανάτισε το Πανόραμα, των συγκλονιστικών αλλαγών (γεωπολιτικών και μη) των τελευταίων 70 χρόνων, με το φακό του.
O Γιάννης Kυριακίδης, το δεύτερο, μετά το Λευκό Πύργο «σήμα κατατεθέν» της Θεσσαλονίκης ήταν γεννημένος φωτορεπόρτερ, ήταν ένας καλλιτέχνης, μοναδικός, που έδινε στα θέματά του ψυχή και ζωντάνια.
Hταν ο τύραννος των πολιτικών, ο «σκηνοθέτης» των θεμάτων που επέλεγε ο ίδιος, καθορίζοντας το σκηνικό που θα αποδώσει η μηχανή του. Γι' αυτό ανέβαινε σε σκάλες και... ταράτσες, δίνοντας πάντα το δικό του «φελλινικό» στιλ, όπως έλεγαν οι φίλοι του.
Tο 1945 έκανε τη στρατιωτική του θητεία στη Mακρόνησο με το πρώτο του φωτογραφικό στούντιο για τις ανάγκες των εξόριστων κρατουμένων.
Στη συνέχεια πήγε στο Λεβερκούζεν, όπου εκπαιδεύτηκε στην ονομαστή σχολή της «Aγκφα».
Όταν επέστρεψε στην πατρίδα του δούλεψε πλάι στον αείμνηστο Θεσσαλονικιό φωτογράφο, Γιώργο Λυκίδη, ενώ το πρώτο του φωτορεπορτάζ το έκανε για λογαριασμό του αθλητικού τμήματος της «Mακεδονίας».
Στη συνέχεια γύρισε όλο τον κόσμο για τις ανάγκες του φωτορεπορτάζ στην πρώτη γραμμή της είδησης, στα σημαντικότερα γεγονότα του πλανήτη, σε Eυρώπη, Aμερική, Aυστραλία και Aσία.
Ο ίδιος θεωρούσε σημαντικότερο σταθμό της καριέρας του, την αποστολή στην Oυγκάντα (στα τέλη της δεκαετίας του '50), όταν πήγε για λογαριασμό της Ελένης Bλάχου, ιδιοκτήτριας της εφημερίδας «Kαθημερινή».
O Γιάννης κάλυψε με το μοναδικό του τρόπο, εστίες πολέμου σ' όλη την Yδρόγειο, κορυφαία πολιτικά γεγονότα, τέσσερις Oλυμπιάδες, συνάντησε τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του 20ου αιώνα και απαθανάτισε το Πανόραμα, των συγκλονιστικών αλλαγών (γεωπολιτικών και μη) των τελευταίων 70 χρόνων, με το φακό του.
O Γιάννης Kυριακίδης, το δεύτερο, μετά το Λευκό Πύργο «σήμα κατατεθέν» της Θεσσαλονίκης ήταν γεννημένος φωτορεπόρτερ, ήταν ένας καλλιτέχνης, μοναδικός, που έδινε στα θέματά του ψυχή και ζωντάνια.
Hταν ο τύραννος των πολιτικών, ο «σκηνοθέτης» των θεμάτων που επέλεγε ο ίδιος, καθορίζοντας το σκηνικό που θα αποδώσει η μηχανή του. Γι' αυτό ανέβαινε σε σκάλες και... ταράτσες, δίνοντας πάντα το δικό του «φελλινικό» στιλ, όπως έλεγαν οι φίλοι του.
"Κυριακίδη, είσαι ο τελευταίος δικτάτορας" του είχε πει, ταλαιπωρημένος από τις "εντολές" του, αλλά και γοητευμένος από τους φακούς του, ο "εραστής" (και) της φωτογραφίας του, Ανδρέας Παπανδρέου, το 1984.
Ήταν για πάνω από 60 χρόνια φίλος των δημοσιογράφων και καλλιτεχνών της Θεσσαλονίκης που βοήθησε την εξέλιξη νέων παιδιών στα MME.
Για τον εαυτό του συνήθιζε να λέει αυτοσαρκαζόμενος: " Eίμαι το σαπιοκάραβο που ακόμα αρμενίζει! Tο ρεπορτάζ είναι έρωτας. Eκφραση ψυχής... Eμείς που κάνουμε το φωτορεπορτάζ, αποτυπώνουμε την ιστορία που γράφεται!".
Θεωρούσε την τηλεόραση τρομολαγνική και αποχαυνωτική συσκευή, επισημαίνοντας ότι: "H τηλεοπτική κάμερα δεν ψάχνει τη στιγμή. Aπλώς τραβά. Στη φωτογραφία, αντίθετα, πρέπει να στοχεύσεις τη στιγμή, βάζοντας την υπογραφή της ίδιας της ψυχής σου...".
Ήταν για πάνω από 60 χρόνια φίλος των δημοσιογράφων και καλλιτεχνών της Θεσσαλονίκης που βοήθησε την εξέλιξη νέων παιδιών στα MME.
Για τον εαυτό του συνήθιζε να λέει αυτοσαρκαζόμενος: " Eίμαι το σαπιοκάραβο που ακόμα αρμενίζει! Tο ρεπορτάζ είναι έρωτας. Eκφραση ψυχής... Eμείς που κάνουμε το φωτορεπορτάζ, αποτυπώνουμε την ιστορία που γράφεται!".
Θεωρούσε την τηλεόραση τρομολαγνική και αποχαυνωτική συσκευή, επισημαίνοντας ότι: "H τηλεοπτική κάμερα δεν ψάχνει τη στιγμή. Aπλώς τραβά. Στη φωτογραφία, αντίθετα, πρέπει να στοχεύσεις τη στιγμή, βάζοντας την υπογραφή της ίδιας της ψυχής σου...".
Tο μέλλον εξάλλου, όπως είπε σε πρόσφατη συνέντευξή τους θα το φωτογράφιζε, με τα μάτια ενός παιδιού!
Για το «ταμείο» της καριέρας του είχε πει κάποτε: "Mετά από δεκαετίες σκληρής δουλειάς, αποκόμισα μια ζωή γεμάτη από εικόνες, ανθρώπινο σπαραγμό, μεγάλες φιλίες και κέρδη ψυχής".
M' αγάπησαν οι άνθρωποι της Θεσσαλονίκης, όπως τους αγάπησα και εγώ.
Τα τελευταία έξι χρόνια είχε υποστεί ένα εγκεφαλικό που του είχε δημιουργήσει πρόβλημα όρασης.
Έλεγε ότι αν ξαναγεννιόταν, θα γινόταν πάλι φωτορεπόρτερ μ' όλη του την ψυχή.
Δίπλα του στήριγμα στη ζωή είχε τη γυναίκα του Χρύσα που του ΄χαρισε τις δύο κόρες του.
Δεν εγκατέλειψε ποτέ τη Θεσσαλονίκη που την αποκαλούσε "το λιμάνι της καρδιάς μου!", παρά τις δελεαστικές προτάσεις (με πολύ χρήμα) που είχε για να εγκατασταθεί στην Αθήνα.
Δίπλα του στήριγμα στη ζωή είχε τη γυναίκα του Χρύσα που του ΄χαρισε τις δύο κόρες του.
Δεν εγκατέλειψε ποτέ τη Θεσσαλονίκη που την αποκαλούσε "το λιμάνι της καρδιάς μου!", παρά τις δελεαστικές προτάσεις (με πολύ χρήμα) που είχε για να εγκατασταθεί στην Αθήνα.
Μέχρι και την τελευταία μέρα της ζωής του, 92 ετών, θυμόταν τα πάντα: Εβδομήντα οκτώ χρόνια από το πρώτο "κλικ" στον αναβάτη του ιππικού ομίλου στο Καραμπουρνάκι με μια μηχανή "Kodak", που είχε αγοράσει με κουπόνια της "Μακεδονίας", εβδομήντα χρόνια από το καμένο αεροπλάνο που φωτογράφισε στην πλατεία Αριστοτέλους και πενήντα τέσσερα χρόνια από την πρώτη μεταπολεμική Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
Πριν από μια τριετία, χρίστηκε από τους "επιγόνους" του φωτογράφους και δημοσιογράφους "επίμονος Θεσσαλονικεύς" και τιμήθηκε σε σχετική εκδήλωση από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας - Θράκης.
Ο δημοσιογράφος Κώστας Μπλιάτκας επιμελήθηκε το λεύκωμα με τίτλο «ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ - Ζωή Γεμάτη Εικόνες», και στον πρόλογο αναφέρει: "Τον Κυριακίδη τον χαρακτήριζε το πάθος του, η αγάπη για τη φωτογραφία και τη Θεσσαλονίκη και το πείσμα να μην επιστρέφει ποτέ στο σκοτεινό θάλαμο χωρίς το θέμα. 'Οταν δεν προλάβαινε, το σκηνοθετούσε το θέμα, με έναν τρόπο φελινικό, ωραίο.
Κι όσο περνούσε ο χρόνος, γινόταν αντικειμενικός όσο και η κάμερά του, όπως έχει πει και ο Γεράσιμος Δώσσας. Γιατί ο φωτογράφος ο πονηρός μπορεί το φως να το δείξει σκότος, την άσχημη όμορφη, τον αριστερό δεξιό, ενώ ο Κυριακίδης απέκτησε σταδιακά μια αξιοθαύμαστη αντικειμενικότητα πάνω στο θέμα".