Τρεις ιστορίες ανέργων και η "εξαφάνιση" του εκδότη Λυμπέρη

Ο Αντώνης Λιμπέρης με αέρα καπετάνιου πριν εγκαταλείψει το πλοίο...

 Η ζωή μετά την πτώχευση των Εκδόσεων Λυμπέρη

Οι ιστορίες τριών πρώην εργαζομένων 

Είμαστε τρεις εργαζόμενοι των πρώην Εκδόσεων Λυμπέρη και θελήσαμε με τα κείμενα που ακολουθούν να καταθέσουμε τις εμπειρίες και τα συναισθήματα αυτών των δύο χρόνων που υπήρξαν καταστροφικά για τις ζωές μας. Επειδή δεν είμαστε απλοί αριθμοί στα δημοσιεύματα των εφημερίδων, ούτε ένα ακόμα χαρτάκι του ΟΑΕΔ. Είμαστε άνθρωποι με υπόσταση και αισθήματα και τα θύματα ενός άδικου συστήματος που στις πλείστες των περιπτώσεων ευνοεί τους δυνατούς (αν αυτό θεωρούμε δύναμη φυσικά)

Μπορεί τα βράδια να ξαγρυπνούμε ψάχνοντας τρόπους να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας, όμως όταν πια μας πάρει ο ύπνος η συνείδηση είναι ήσυχη, καθαρή, ενός ανθρώπου που ξέρει ότι έπραξε το σωστό. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τους πρώην εργοδότες μας κ. Αντώνη Λυμπέρη και κυρία Έλενα Μακρή οι οποίοι 2 χρόνια μετά αρνούνται ακόμα να δουν την αλήθεια κατάματα και να επωμιστούν τις ευθύνες τους. Ο πρώτος κρύβεται και η δεύτερη συνεχίζει να περιφέρεται ρίχνοντας ευθύνες σ’ οποιοδήποτε άλλον εκτός από τον εαυτό της.

Αντιμετωπίσαμε πολλές αντιξοότητες και δυσκολίες αυτά τα χρόνια αλλά ένα είναι το μόνο σίγουρο, μας πείσμωσαν ακόμα περισσότερο και θα παλέψουμε μέχρι τέλους για να διεκδικήσουμε ότι μας αναλογεί.

Ιστορία Νο 1

 Συγκαταλέγομαι στους 200 απολυμένους των εκδόσεων Λυμπέρη. Πολλά έχουν γραφτεί εδώ και δύο χρόνια για την πορεία μας στις “Εκδόσεις Λυμπέρη” και στους αγώνες που δώσαμε και θα συνεχίσουμε να δίνουμε μέχρι να δικαιωθούμε.

Αυτό που δεν έχει γραφτεί, είναι πως είναι η ζωή μας όλο αυτό το διάστημα και πως καταφέρνουμε να επιβιώσουμε. Να αναγκάζεσαι να αφήσεις το σπίτι σου επειδή δεν έχεις να πληρώσεις το ενοίκιο, να χρειάζεται να ζητήσεις βοήθεια από δικούς σου ανθρώπους για στέγη και τροφή, να ζεις με την αβεβαιότητα του αν θα βρεις δουλειά και αν ο μισθός θα σου επιτρέπει να είσαι πάλι οικονομικά ανεξάρτητος, όπως είχες επιλέξει να ζεις όλα αυτά τα χρόνια.

Η μεγαλύτερη έκρηξη όμως γίνεται μέσα σου, όταν συνειδητοποιείς την μεγάλη απάτη.

Τη δοκιμασία που υποστήκαμε, με μειώσεις μισθών, εκ περιτροπής εργασία, υποσχέσεις για ξεπέρασμα της κρίσης αν βάζαμε πλάτη, και τα γνωστά, μπλα, μπλα μπλα, ενώ παράλληλα ενεργούσε για να βγουν αλώβητοι αυτός και οι οικείοι του από την κατάρρευση.

Να είναι σίγουρος ο κ. Αντώνης Λυμπέρης, ότι θα μείνει στην ιστορία των εκδόσεων, σαν ο καπετάνιος που πέφτει πρώτος στη λέμβο για να σωθεί από το μισοβουλιαγμένο καράβι του.

Εμείς πάντως, δεν θα εγκαταλείψουμε, όσος χρόνος και αν χρειαστεί.

Οι 4 μήνες απλήρωτης εργασίας και οι αποζημιώσεις που μας οφείλει, δεν αντιπροσωπεύουν μόνο χρήματα, αλλά την ίδια μας την αξιοπρέπεια.

Ε.Κ.

 Ιστορία Νο 2

Σ’ αυτά τα δύο χρόνια που πέρασαν από την πτώχευση των «Εκδόσεων Λυμπέρη» έψαξα να βρω το δικό μου μερίδιο ευθύνης για τη θέση που βρέθηκα ξαφνικά. Αυτός που είχε τη μεγαλύτερη ευθύνη αρνήθηκε να την αναλάβει, έβαλε την ουρά στα σκέλια και έβαλε πλώρη γι’ άλλες πολιτείες. Όμως, σ’ αυτή τη ζωή πας πραγματικά μπροστά όταν έχεις το θάρρος να αναγνωρίσεις τα λάθη σου, να αναλάβεις τις ευθύνες σου και να προχωρήσεις καθαρός μπροστά.

Αποφάσισα λοιπόν και εγώ να κάνω την αυτοκριτική μου. Γιατί βρέθηκα ξαφνικά χωρίς δουλειά, μ’ ένα δάνειο, με οικογενειακές υποχρεώσεις να τρέχουν και χωρίς λεφτά; Υπήρξαν μέρες που μέτραγα τα κέρματα για να πάρω ένα γάλα. Πως επέτρεψα στον εαυτό μου να φτάσει σ’ αυτό το σημείο; Σίγουρα όχι από σπατάλη, πάντα ξόδευα στο πλαίσιο των οικονομικών μου δυνατοτήτων.

Σε τι έφταιξα λοιπόν; Ποιο ήταν το λάθος μου; Το λάθος μου ήταν ότι εμπιστεύτηκα και εξαπατήθηκα. Το έβλεπα να έρχεται, είχα τις υποψίες και ενδείξεις, αλλά μέχρι και την τελευταία στιγμή πίστεψα ότι η προσπάθεια του εργοδότη μου να σώσει την επιχείρηση και τους εργαζόμενους της, ήταν ειλικρινής.

Αυτό λοιπόν ήταν το σφάλμα μου. Ότι πίστευα μέχρι πριν από δύο χρόνια ότι δεν μπορείς να βλέπεις τον άλλο στα μάτια και να τον κοροϊδεύεις.

Δεν είμαι αιθεροβάμων, η επιτυχία και η αποτυχία είναι μες τη ζωή. Επιχειρήσεις ανοίγουν και κλείνουν, άλλες πετυχαίνουν και άλλες όχι.Το πως διαχειρίζεσαι την αποτυχία σου κάνει τη διαφορά. Και όταν χάνεσαι από προσώπου γης, σημαίνει ότι η φωλιά σου είναι πολύ λερωμένη.

Οι επιχειρήσεις δεν είναι μόνο κτίρια, αριθμοί και καταθέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς. Είναι μια μικρή κοινότητα ανθρώπων της οποίας ηγείσαι και έχεις την ευθύνη. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε. Αυτά υπάρχουν μόνο στα βιβλία επιστημονικής φαντασίας. Κι’ όμως υπάρχουν παραδείγματα τέτοιων επιχειρήσεων,λίγα, αλλά υπάρχουν.

Τέλος πάντων για να μην μακρηγορώ, τελειώνοντας, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: Ότι από εδώ και πέρα οφείλω να προστατεύω καλύτερα τον εαυτό μου από νεόπλουτους, στυγνούς, εγωκεντρικούς και αμετροεπείς επιχειρηματίες.

Μ.Ε.

Ιστορία Νο 3

Με ένα δακρύβρεχτο e-mail, την 7^η Νοεμβρίου 2012, ο κ. Αντώνης Λυμπέρης μας ανακοίνωσε το κλείσιμο των εκδόσεων του και μας ευχαρίστησε για την αδιάκοπη προσφορά μας στον Όμιλο παρά τις περικοπές των μισθών που είχαμε υποστεί. Παράλληλα μας διαβεβαίωσε ότι η άμεση προτεραιότητά του θα ήταν να τακτοποιήσει τις οικονομικές εκκρεμότητες απέναντί μας και να εξασφαλίσει την πληρωμή των υποχρεώσεων της εταιρείας προς εμάς στο μέγιστο δυνατό βαθμό.

Από τότε, 2 ολόκληρα χρόνια μετά, τίποτα φυσικά από αυτά δεν έγινε, αφού ο κ. Λυμπέρης εξαφανίστηκε.

Δεν θα μιλήσω για τα επακόλουθα αυτού του γεγονότος, που για μένα τουλάχιστον σήμαινε και σημαίνει ανεργία, αγωνία για την πληρωμή του στεγαστικού δανείου και λογαριασμούς που τρέχουν, γιατί πιστεύω ότι δεν διαφέρω σε κάτι από τους υπόλοιπους, αλλά για το τι με δίδαξε όλη αυτή η ιστορία. Με δίδαξε λοιπόν, για το τι σημαίνει να είσαι άνανδρος, αφού ο πρώην εργοδότης μας δεν είχε το θάρρος να μας κοιτάξει στα μάτια και να μας ανακοινώσει κατά πρόσωπον ότι ως εδώ ήταν. Γιατί τελικά η εξαπάτηση είναι αυτό που με ενόχλησε περισσότερο κι όχι ότι «έβαλα πλάτη» μάταια εγώ αλλά και όλοι οι συνάδελφοι για να σωθεί η επιχείρησή του.

Όμως εκείνος μπορεί να εξακολουθεί να ζει τη γεμάτη «γκλαμουριά» ζωούλα του, παρά το γεγονός ότι άφησε πίσω του απλήρωτους εργαζόμενους και πόσα άλλα. Εγώ τουλάχιστον κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια…

Α.Μ.

ΥΓ) Για τον "εξαφανισμένο" εκδότη ο οποίος εθεάθη κάπου στη Βραζιλία το δικαστήριο είχε στο μεταξύ αποφασίσει:

Σύμφωνα με ανακοίνωση της ΕΣΠΗΤ: Δικαιώθηκαν πανηγυρικά οι 25 συνάδελφοι, πρώην εργαζόμενοι στις
«ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΥΜΠΕΡΗ», οι οποίοι είχαν υποβάλει μήνυση...
...Η θετική για τους συναδέλφους απόφαση λήφθηκε εχθές, 16 Σεπτεμβρίου 2014, από το Γ’ Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών.

Το Δικαστήριο έκρινε ένοχο κατά το κατηγορητήριο τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της επιχείρησης, Αντώνιο Λυμπέρη, χωρίς να του αναγνωρίσει οποιοδήποτε ελαφρυντικό. Επιπλέον του επέβαλε ποινή φυλάκισης 25 μηνών και χρηματική ποινή άνω των 17.000 ευρώ.