Οι «αόρατοι» εργαζόμενοι - μπλοκάκια…

Από τον Λυμπέρη στον Αλαφούζο, σε Μπενέκο και Σκαναβή

Οι «αόρατοι» εργαζόμενοι - μπλοκάκια…

Την εργοδοτική ασυδοσία και την απουσία κάθε έννοιας εργασιακού δικαιώματος για τους δημοσιογράφους που δουλεύουν με δελτίο παροχής υπηρεσιών, περιγράφει με γλαφυρό τρόπο συνάδελφος και μέλος της ΕΣΠΗΤ:

Τι σημαίνει να είσαι μπλοκάκι σήμερα; Σημαίνει η απόλυτη παραφροσύνη, αν, δηλαδή, οι λέξεις είχαν νόημα. Το μπλοκάκι έχει όλες τις υποχρεώσεις που έχει ένας μισθωτός αλλά κανένα από τα δικαιώματα. Στην πραγματικότητα, είναι αόρατος. Το αόρατο μπλοκάκι.

Ένα μπλοκάκι πληρώνει 20% παρακράτηση για την εφορία, 21% παρακράτηση για το ταμείο του-ή περισσότερα, ανάλογα με την περίπτωση-και 23% ΦΠΑ που θεωρητικά, θα έπρεπε να του καταβάλλει ο εργοδότης αλλά που τελευταία, δεν γίνεται ούτε αυτό.

Ακόμα και αν ένα μπλοκάκι δουλεύει συνεχόμενα πάνω από 20 χρόνια σε ένα εργοδότη και κόβει κάθε μήνα απόδειξη πάλι δεν μπορεί να αποδείξει εξαρτημένη σχέση εργασίας. Πρώτον γιατί δεν έχει συγκεκριμένο ωράριο-όλοι ξέρουν ότι ο δημοσιογράφος πληρώνεται με το κείμενο που δημοσιεύεται που σημαίνει ότι δουλεύει Σάββατα, Κυριακές, γιορτές και σίγουρα, πολύ περισσότερο από ένα οκτάωρο. Και δεύτερον γιατί ο εργοδότης δεν του καθορίζει τις άδειες-επίσης όλοι ξέρουν ότι ένα μπλοκάκι δεν παίρνει ποτέ άδεια γιατί θα χάσει την δουλειά του. Ακόμα και όταν όλοι οι άλλοι φεύγουν για διακοπές μένει πίσω για να καλύψει τα κενά των αδειών. Τότε, μάλιστα, έχει την περισσότερη δουλειά.

Τα τελευταία χρόνια, όμως, το μπλοκάκι είναι κατάρα. Όταν ένα μπλοκάκι απολύεται δεν παίρνει ποτέ αποζημίωση. Πολλές φορές δεν παίρνει ούτε τα δεδουλευμένα όπως συμβαίνει σε περιπτώσεις όπως του «Επενδυτή», ή της «Καθημερινής» όπου οι εταιρείες πληρώνουν κανονικά τους μισθωτούς αλλά τα μπλοκάκια έχουν να πληρωθούν πάνω από οκτώ μήνες. Όταν, μάλιστα, μια εταιρεία κλείνει ή κηρύσσει πτώχευση όπως στην περίπτωση Λυμπέρη, το μπλοκάκι δεν έχει το δικαίωμα για επίδομα επίσχεσης, ούτε επίδομα ανεργίας.

Ο απόλυτος παραλογισμός, όμως, είναι ότι πληρώνει ΦΠΑ από την τσέπη του-παρά το γεγονός ότι πτώχευσε η εταιρεία και δεν πληρώθηκε ποτέ ούτε τα δεδουλευμένα. Και βέβαια, φορολογείται για λεφτά που δεν πήρε ποτέ. Αν έχει την τύχη να πάρει βεβαίωση για αυτά τα λεφτά.

Το αποκορύφωμα είναι ότι το μπλοκάκι πληρώνει κάθε χρόνο σαν ελεύθερος επαγγελματίας 650 ευρώ φόρο αλληλεγγύης-παρά το γεγονός ότι θα έπρεπε να πληρώνει 500 ευρώ αφού δουλεύει σε ένα εργοδότη που έχει δυο και τρεις διαφορετικές εταιρείες και τον αναγκάζει να κόβει σε διαφορετική κάθε φορά. Και όλα αυτά για μια αλληλεγγύη που δεν θα έχει ποτέ.

Πριν μερικά χρόνια τα μπλοκάκια ήμασταν λίγα. Σήμερα όλοι είμαστε μπλοκάκια. Και είμαστε αόρατα αφού δεν έχουμε φωνή.

ΥΓ) Έστω και πολύ αργά, κάποιοι συνδικαλιστές κατάλαβαν ότι δεν πρέπει τα συνδικάτα των επαγγελματιών δημοσιογράφων να αφήσουν τους freelance συναδέλφους -τους αποκαλούμενους "μπλοκάκια"- έρμαια στις διαθέσεις και στα σχέδια της εργοδοσίας.

Ότι δεν πρέπει να μετατρέπουν οι εργοδότες αυτή την κατηγορία συναδέλφων σε κερκόπορτα για να απορρυθμίζουν τις σχέσεις εργασίας, να καθηλώνουν τους μισθούς και να πλήττουν τα ασφαλιστικά ταμεία του κλάδου.

Δεν είναι τυχαίο ότι, -τώρα που άρχισαν τα δύσκολα λόγω κρίσης- , ο πρόεδρος του ΕΔΟΕΑΠ και πρώην πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, Πάνος Σόμπολος, δήλωσε δημόσια στη γενική συνέλευση του οργανισμού επικουρικής ασφάλισης και περίθαλψης πως ήταν λάθος του που παλαιότερα ήταν αντίθετος με την εγγραφή των "μπλοκάκηδων" στην Ένωση Συντακτών.

Το θέμα είναι να βρεθεί άμεσα η διαδικασία ώστε οι freelance δημοσιογράφοι να απαλλαγούν από το καθεστώς ομηρίας και απαράδεκτης εκμετάλλευσης που αποβαίνει σε βάρος όλου του κλάδου.

Καλά τα λόγια αλλά χρειάζονται άμεσα έργα...