Μαρία Ρεπούση, η κόμησα της προβοκάτσιας!

Η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, Μαρία Ρεπούση, με τη δήλωσή της για τα αρχαία ελληνικά προκάλεσε για άλλη μία φορά τα εξαρτημένα αντανακλαστικά μιας πολυπληθούς ομάδας "αγανακτισμένων" εχθρών της.
Κάθε φορά που θα κάνει την οποιαδήποτε δήλωση οι ορκισμένοι εχθροί της τους οποίους δεν αφήνει ποτέ "ατάιστους", ξεσηκώνονται να την κατασπαράξουν, αφού οι δηλώσεις της είναι προκλητικές και δεν είναι ποτέ πλήρους σαφήνειας, ώστε να δημιουργούνται παρεξηγήσεις.
Θα λέγαμε ότι παίζει επίτηδες το παιχνίδι του σκιόφωτος με στόχο την πρόκληση και την παρεξήγηση για να εμφανίζεται ως πρώτο όνομα στη μαρκίζα της επικαιρότητας.
Η άποψή της ότι τα αρχαία ελληνικά δεν πρέπει να διδάσκονται με το ζόρι και ίδιες ώρες σε όλους τους μαθητές, αλλά περισσότερο σε όσους ενδιαφέρονται για τις ανθρωπιστικές επιστήμες, δεν είναι παράλογη. Αν όμως "ενισχυθεί" με την απαξιωτικό χαρακτηρισμό "νεκρή γλώσσα" είναι λογικό να δημιουργήσει σφοδρές αντιδράσεις, αφού τέτοιοι τρόποι του λέγειν δεν είναι επιστημονικοί και απέχουν πολύ από την αλήθεια.
Τα αρχαία ελληνικά, είναι η πηγή της γλώσσας μας, διαχρονικό σημείο αναφοράς που υποστηρίζει την εξέλιξή της, ενώ αποτελούν "ζωντανή" Βάση Δεδομένων συμβάλλοντας στην εξέλιξη των τεχνών και των επιστημών. Είναι μια γλώσσα που μιλιέται επί 2.500 χρόνια χωρίς διακοπή και με ελάχιστες διαφορές.
Κάθε άλλο παρά "νεκρή γλώσσα". 
Αυτό φαίνεται και από το απόσπασμα που ακολουθεί από την ομιλία του Οδυσσέα Ελύτη στην τελετή απονομής του βραβείου Νομπέλ τον Νοέμβριο του 1979, το οποίο χρησιμοποίησε ο Αλέκος Αλαβάνος  ,εκ μέρους του "Σχεδίου Β" για να απαντήσει στην "πρόχειρη" δήλωση της Μαρίας Ρεπούση:
«Είναι, το ξέρω, άτοπο ν' αναφέρεται κανείς σε προσωπικές περιπτώσεις. Και ακόμη πιο άτοπο να παινά το σπίτι του. Είναι όμως κάποτε απαραίτητο, στο βαθμό που αυτά βοηθούν να δούμε πιο καθαρά μιαν ορισμένη κατάσταση πραγμάτων. Και είναι σήμερα η περίπτωση.

» Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ' όλ' αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ' ελάχιστες διαφορές.
» Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση αντιστοιχεί και στην υλικο-πνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μία Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. - χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρυσμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας.
» Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν' αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών.
» Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος 25 αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Να τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα ελληνική ποίηση».

ΥΓ) Τι θέλει να πει ο ποιητής κυρία Ρεπούση;