Κράτος χωρίς κοινωνία...

Το μεγάλο δράμα της ελληνικής κοινωνίας ήταν και παραμένει η "έλλειψη κράτους".

Ύστερα από κάθε αναποδιά που δυσκόλευε την καθημερινότητά τους, οι περισσότεροι πολίτες αυτής της χώρας είχαν σχεδόν ως μόνιμη επωδό τους τη φράση "δεν υπάρχει κράτος".

Άσχετα, αν με τη συμπεριφορά τους είχαν συμβάλλει και αυτοί για τη φυσιογνωμία αυτού του "μη κράτους".

Το πελατειακό πολιτικό σύστημα των κομμάτων εξουσίας είχε φροντίσει και είχε δημιουργήσει έναν πολυπλόκαμο οργανισμό παραμάγαζων που συνέθετε την λεγόμενη "κρατική μηχανή", για να ικανοποιούνται οι κάθε λογής ψηφοφόροι και οπαδοί που εξασφάλιζαν την επανεκλογή του.

Το ανεύθυνο προσωπικό των κομμάτων εξουσίας δεν νοιαζόταν για το θεσμικό υπόβαθρο που θα εξασφάλιζε τις βασικές προϋποθέσεις για ένα καλύτερο αύριο για την κοινωνία και τους πολίτες, παρά μόνο για την πολιτική επιβίωσή του με κάθε τρόπο.

Έτσι, στρεβλώνοντας τον θεμιτό ανταγωνισμό, τη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία και βολεύοντας τις καταστάσεις με γνώμονα το μικροκομματικό συμφέρον, οδηγηθήκαμε στο περιθώριο της δημιουργικής παραγωγής και στο προσκήνιο της αρνητικής διεθνούς ειδησεογραφίας.

Με αυτό το στιλ πορευτήκαμε για πολλές δεκαετίες και όσο υπήρχαν εύκολα δανεικά τα προβλήματα τα βάζαμε στην πάντα και τα ξεχνάγαμε πετώντας τα στις αυτοσχέδιες χωματερές της στρεβλής μας καθημερινότητας.

Όταν όμως στέρεψαν τα δανεικά με τα οποία εξαγοράζοντο οι ψήφοι και εξασφαλιζότανε η επίπλαστη ευμάρεια, οι κυβερνήτες του  δικομματισμού βρέθηκαν στον αέρα και μπροστά στον κίνδυνο του αφανισμού.

Ο μόνος λόγος που κρατήθηκαν στη ζωή με τεχνητή μνημονιακή αναπνοή είναι ο φόβος των δανειστών για μιαν απρόβλεπτη και ανεξέλεγκτη συνέχεια που θα οδηγούσε σε απροσμέτρητες απώλειες.

Όμως, τώρα οι αποφάσεις τους ελέγχονται ολοσχερώς και παρά τη στήριξη που έχουν από τη "διστακτική αριστερά", τη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, είναι αναγκασμένοι να φτιάξουν αυτό το "μη κράτος", έστω και υποτυπωδώς, ώστε να λειτουργήσει με τις βασικές αρχές της παραγωγικότητας.

Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό όταν η κοινωνία που εκπαίδευσαν τόσα χρόνια δεν είναι στην πλειονότητά της ούτε κατ' ελάχιστον έτοιμη να αποδεχθεί μια συλλογική και έντιμη παραγωγική λειτουργία;

Τώρα που άρχισαν να βάζουν με το ζόρι μυαλό και τα πρώτα θεμέλια για τη δημιουργία κράτους, δεν έχουν μαζί τους την κακομαθημένη από τους ίδιους κοινωνία, η οποία ελπίζει ακόμη ότι υπάρχει λύση για να μην πληρώνει τα "σπασμένα".

Η κοινωνία - εκτός των εκάστοτε κορόιδων- έμαθε να μην πληρώνει το μερίδιό της και παλεύει με κάθε τρόπο ακόμη και μπροστά στο χείλος του γκρεμού για να αποφύγει τις ευθύνες της.

Τώρα οι καθεστωτικές δυνάμεις βρίσκονται μπροστά στην άλλη όψη του δύσκολου προβλήματος, να προσπαθούν να φτιάξουν κράτος χωρίς την ουσιαστική συμπαράσταση της κοινωνίας.

Χθες είμαστε μια κοινωνία χωρίς κράτος, σήμερα παλεύουμε να γίνουμε κράτος αλλά η κοινωνία απουσιάζει και δεν συναινεί...

ΥΓ) Αυτή η κατάσταση δημιούργησε ένα γενικό πολιτικό ανακάτεμα με νέες ανερχόμενες δυνάμεις και νέες ουτοπίες οι οποίες θα κριθούν από τα έργα τους στο πέρασμα του χρόνου.

Όσοι λειτουργήσουν ως πολιτικοί καιροσκόποι και τυχοδιώκτες θα έχουν πρόσκαιρα ωφέλη και θα χαθούν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όσοι αντέξουν και παλέψουν μπορεί να καθιερωθούν και να συμβάλλουν σε ένα καλύτερο αύριο.