Συγκλονίζει η αυτοκτονία του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού

Το πλήρες κείμενο του συγκλονιστικού σημειώματος του απελπισμένου

αυτόχειρα συνταξιούχου φαρμακοποιού είναι το εξής:

«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους)

πλήρωνα γι΄αυτήν.

Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς

βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω

άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για την διατροφή μου.

Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος

θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι

(Πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου).»

ΥΓ) Το πρωϊ της Τετάρτης 4/4/2012 ένας 77χρονος συνταξιούχος πρώην φαρμακοποιός,

ο Δημήτρης Χριστούλας, έβαλε τέλος στη ζωή του με μια σφαίρα, κάτω από ένα δέντρο στην

Πλατεία Συντάγματος μπροστά στα μάτια των έκπληκτων περαστικών.

Η παράλογη πράξη του οφειλόταν στην απελπισία που του προκάλεσε η πολιτική μνημονιακή

λαίλαπα και οι εκτελεστές της, οι οποίοι με περισσή αναλγησία εξουθενώνουν καθημερινά όλο και περισσότερους αξιοπρεπείς συμπολίτες μας.

Η αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα θα μείνει βαθειά χαραγμένη στη μνήμη όλων των πολιτών

και θα αποτελεί μια συμβολική πράξη ενάντια στην πολιτική των Μνημονίων με πολλές προεκτάσεις

και σε κάθε περίπτωση θα είναι μια σφαίρα στην καρδιά του σάπιου πολιτικού συστήματος και των εκφραστών του.

Η κόρη του 77χρονου συνταξιούχου στην επιστολή που έστειλε στα ΜΜΕ αναφέρει ότι:

«Το ιδιόχειρο σημείωμα του πατέρα μου, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. Σε όλη τη ζωή του υπήρξε ένας αριστερός αγωνιστής, ένας ανιδιοτελής οραματιστής. Η συγκεκριμένη πράξη του τέλους, είναι μία συνειδητή πολιτική πράξη, απολύτως συνεπής με όσα πίστευε και έπραττε όσο ζούσε. Στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα, σκοτώνουν τα αυτονόητα. Για κάποιους, για ‘’τα πεισματάρικα παιδιά της χίμαιρας’’, σε μία τέτοια κατάσταση, η αυτοκτονία μοιάζει αυτονόητη, όχι σα φυγή αλλά σαν κραυγή αφύπνισης.

Για το λόγο αυτό προσλαμβάνει ένα άλλο περιεχόμενο, αυτό το περιεχόμενο που τραγουδήσαμε παρέα για πρώτη φορά στη συναυλία του αγαπημένου μας Μίκη το 75, που τραγουδάγαμε πάντα στις δικές μας γιορτές και για τους δικούς μας νεκρούς... Κοιμήσου πατέρα, κι εγώ τραβάω στα αδέρφια μου και παίρνω τη φωνή σου. Μόνο αυτό ονειρευόσουν για τους νέους και νομίζω τα κατάφερες.

Στο σημείο που έφυγες υπάρχει το σημείωμα ενός νέου ’’ Το όνομα του νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία... μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί και το όνομα μας είναι Αντίσταση’’.