Λαϊκισμός και Ανάπτυξη

Επειδή σήμερα είναι Πρωταπριλιά και επειδή "πολλά ήταν τα ψέματα που είπαμε ως εδώ, ας πούμε και μια αλήθεια κι ας πέσει στο γυαλό" που λέει και ένα τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου.
Θα πούμε, λοιπόν,  δυο τρεις καθαρές κουβέντες για τους κομματικούς αξιωματούχους, το πολιτικό κόστος και την "καραμέλα" της Ανάπτυξης η οποία, όπως λένε και ξαναλένε, είναι η μόνη λύση για να πάμε μπροστά, να ξεχρεώσουμε και να απαλλαγούμε από την πρέσα των δανειστών μας.

Για να υπάρξει, όμως,  Ανάπτυξη, πρέπει να προϋπάρξει συγκέντρωση στο στόχο,  ενέργεια,  υψηλό επίπεδο γνώσης, ικανότητες κ.λπ., δηλαδή, με απλά λόγια θεμιτός ανταγωνισμός.

Ο θεμιτός ανταγωνισμός δεν είναι μια αυτονόητη κατάσταση. Προϋποθέτει ισχυρό θεσμικό πλαίσιο το οποίο για να λειτουργήσει χρειάζεται να υποστηρίζεται από ισχυρή πολιτική βούληση, την οποία δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχουν επιδείξει οι καθεστωτικοί πολιτικοί φορείς της χώρας μας.

Πώς να γίνουμε οικονομικά ανταγωνιστικοί και να υπάρξει ανάπτυξη, όταν οι κυβερνήτες μας δεν επιτρέπουν την ελεύθερη δημιουργική έκφραση των ικανότερων συμπατριωτών μας οι οποίοι "εμποδίζονται" διαρκώς λόγω του πολιτικού κόστους και των λαϊκιστικών λύσεων στις οποίες καταφεύγουν οι ιθύνοντες για να εξασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωση;

Πώς να πάει μπροστά η ομάδα όταν ο πρόεδρος επιβάλει στον προπονητή τους παίκτες που θα παίξουν, οι οποίοι στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι συγγενείς, κολλητοί και φίλοι του;

Ποιοι αλήθεια προωθούνται και εξελίσσονται, κατά κανόνα, από τα δύο κυβερνητικά κόμματα τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας;

Τι ανάπτυξη να υπάρξει όταν δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψη οι ικανότητες και τα μόνα προσόντα που χρειάζονται για να αναλάβει κάποιος μία θέση ευθύνης, είναι οι γνωριμίες με την κομματική νομενκλατούρα και τους αντιπροσώπους της;

Είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπει κανείς τους ηγέτες του δικομματισμού να πιπιλίζουν την "καραμέλα" της ανάπτυξης,  όταν την επομένη της ανάληψης της εξουσίας αρχίζουν τα ρουσφέτια σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κρατικού μηχανισμού, λειτουργώντας ως "πειρατές" και πλιατσικολόγοι της δημόσιας περιουσίας.

Είναι λυπηρό να βλέπεις 'οτι χρειάζεται μια απλή κίνηση για να πάνε ορισμένα πράγματα προς το καλύτερο, και αυτή η απλή κίνηση, π.χ ένας αξιοκρατικός διορισμός, να μην γίνεται, γιατί αυτό που ενδιαφέρει είναι να βολέψουμε τους "δικούς" μας.

Για ποια ανάπτυξη μιλάνε αυτοί που τόσα χρόνια το μόνο που ανάπτυξαν ήταν η χυδαία συναλλαγή με τους ψηφοφόρους τους, το πλιάτσικο στη δημόσια περιουσία, τα σκάνδαλα και η υπονόμευση όσων δεν ήταν "δικοί" τους, ανεξάρτητα από τις ικανότητες και την προσφορά του καθένα;

Θα έπρεπε να ντρέπονται, αντί να κρύβονται πίσω από τεχνητά παραβάν συνενοχής ("μαζί τα φάγαμε") για να αποφύγουν το γιαούρτωμα και τον εξευτελισμό.                                                                      Έτσι κι αλλιώς, έχουν διεθνώς ξεφτιλιστεί από τους ανάλγητους δανειστές τους, από τους οποίους έπαιρναν δανεικά, όχι, βέβαια,  για την ανάπτυξη,  αλλά για να εξαγοράζουν κάθε τόσο τους ψηφοφόρους που οι ίδιοι φρόντισαν να εκχυδαϊσουν για να τους έχουν του χεριού τους.

Ύστερα απ' όλα αυτά, όμως, το μέγα ερώτημα είναι, τι μέλλει γενέσθαι;

Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε τους τελειωμένους; Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε αυτούς που τόσα χρόνια υποθηκεύουν το μέλλον μας θα πειραματίζονται πάνω στις πλάτες μας;
Πόσο ακόμη πούλημα και ξεπούλημα θα ανεχθούμε;

Πότε θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό σε αυτό τον τόπο; Πότε θα κάνουμε το πρώτο θετικό βήμα ο καθένας στο χώρο του; 

Ας αρχίσουμε τουλάχιστον να το σκεφτόμαστε σοβαρά...

 ΥΓ) Μετά από τόση προσπάθεια και θυσίες πολλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ βλέπουν ότι η θεραπεία του Μνημονίου δεν θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα και πρέπει να απεγκλωβιστεί η κυβέρνηση από αυτό.
Ο Μίμης Ανδρουλάκης δήλωσε ότι πρέπει να γίνει "de facto μετατόπιση του Μνημονίου", ενώ ο Παντελής Οικονόμου είπε ότι η κυβέρνηση πρέπει να "καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση τώρα και όχι το 2013".