Η υποκρισία των ξεφτιλισμένων...

Ενώ για πολλές δεκαετίες η ελληνική κοινωνία ζει μέσα σε ένα βούρκο διαφθοράς  με διαρκείς και καθημερινές προσβολές της αξιοπρέπειεας των μελών της,
ενώ πολύ συχνά, προσβάλονται οι αρχές και η στοιχειώδης δημοκρατική νομιμότητα με ευθύνη των πάσης φύσεως εκπροσώπων και αντιπροσώπων της,
ενώ ο κάθε Έλληνας πολίτης είναι χρεωμένος και ανήμπορος να αποπληρώσει το χρέος  που του φόρτωσαν, με ευθύνη του βέβαια, οι πολιτικοί του, και έχει γίνει περίγελως στα πέρατα του κόσμου, ως κοπρίτης, τεμπέλης, διεφθαρμένος κ.α., 
αρκεί μια, σχεδόν προαναγγελθείσα εδώ και μήνες, ανακοίνωση Τύπου από κάποιο στέλεχος της Τρόικας, σχετικά με τον τρόπο αποπληρωμής του χρέους, για να ξεσηκώσει σάλο και να διεγείρει τα αντανακλαστικά  μιας χαμένης αξιοπρέπειας  και μιας "κοιμισμένης" ευαισθησίας.
Τί έκαναν τόσα χρόνια η πλειονότητα του λαού και οι εκπρόσωποι; Γιατί δεν έδειχναν τη στοιχειώση ευαισθησία για την καθημερινότητα της ξεφτίλας που κατέγραφε "λαδώματα", "φακελάκια", ρουσφέτια, υπερκοστολογήσεις, μίζες και κάθε είδους αδικήματα;  
Τι έκαναν όλοι όσοι ξαφνικά ευαισθητοποιούνται εναντίον των ξένων επικυρίαρχων από τους οποίους, χθες, έπαιρναν δανεικά τα οποία χρέωναν και έτρωγαν εις υγείαν των κορόιδων;
Τίποτα απολύτως...
Αυτό όμως, δηλαδή η εγκληματική απάθεια,  δεν μας πειράζει ούτε εμποδίζει τους "μπροστάρηδες" του πολιτικού καιροσκοπισμού να τα "χώσουν" τον αναιδή υπάλληλο της Τρόικας ο οποίος είπε ότι πρέπει να  αξιοποιήσουμε, να  εκποιήσουμε και να πουλήσουμε δημόσια περιουσία για να ξαλαφρώσουμε από το δυσβάσταχτο χρέος.  
Είπε, δηλαδή, ότι έχει συμφωνηθεί, όπως φαίνεται και από τα επίσημα έγγραφα, μεταξύ της κυβέρνησης και των δανειστών μας.
Γιατί άραγε ξεσηκώνεται σάλος όταν βρισκόμαστε απέναντι στις υποχρεώσεις μας;
Γιατί τρομάζουμε όταν έρχεται ο λογαριασμός που κάνουμε πάνω στο τσακίρ κέφι της ανευθυνότητάς μας, χωρίς να σκεφτόμαστε το αύριο;
Γιατί εμείς έτσι έχουμε μάθει. Να μην σεβόμαστε το λόγο μας και την υπογραφή μας. Να ζητάμε συνεχώς ρουσφέτια και να βρίσκουμε, σχεδόν πάντα, λύσεις δια της πλαγίας οδού.
Έτσι, με πρωτοστάτες τους πολιτικούς ηθοποιούς οι οποίοι διαπρέπουν μονίμως στον καιροσκοπικό και στον τυχοδιωκτικό αμοραλισμό, αισθανθήκαμε, έστω και για λίγο,  υπερήφανοι αφού τα "χώσαμε" στον αναιδή υπάλληλο της Τρόικας ο οποίος είπε ό,τι έπρεπε να πει και ό,τι έχει συμφωνηθεί με την ελληνική κυβέρνηση. 
Δεν έχει σημασία αν έχουμε καταξεφτιλιστεί τον τελευταίο καιρό στα πέρατα της γης, σημασία έχει να τρίζουμε, κάπου κάπου, τα δόντια σε όσους μας το υπενθυμίζουν.
Έτσι, μετριάζουμε την ξεφτίλα μας και αισθανόμαστε πάλι σημαντικοί.
Τρομάρα μας...