Νέοι διαδικτυακοί δημοσιογράφοι διαμαρτύρονται

 

Δημοσιεύουμε  ανοιχτή επιστολή νέων δημοσιογράφων που εργάζονται σε συνθήκες "γαλέρας" σε ειδησεογραφικά sites και portals χωρίς να νοιάζεται κανείς για το μέλλον τους.


ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ

Αγαπητοί συνάδελφοι,
Δεν καταλαβαίνουμε γιατί πρέπει να παραμένουμε εργαζόμενοι 2ης κατηγορίας.

Εργαζόμαστε σε ειδησεογραφικό ηλεκτρονικό μέσο με μισθό 600 ευρώ το μήνα.

Πολλούς μήνες ήμασταν ανασφάλιστοι και τώρα που λένε ότι μας ασφαλίζουν (αν), θα μας εντάξουν στο ΙΚΑ.

Εργαζόμαστε με 8ωρες βάρδιες γιατί το προσωπικό είναι λίγο. Το 8ωρο όμως ποτέ δεν τηρείται από την εργοδοσία. Μας υποχρεώνουν να δουλεύουμε πολλές ώρες παραπάνω, γιατί λένε ότι πρέπει να βγει η δουλειά ή ότι υπάρχουν θέματα, αλλά δεν προσλαμβάνουν άλλο προσωπικό.

Εργαζόμαστε και τα Σαββατοκύριακα και παίρνουμε ρεπό κάθε δεκαπέντε ημέρες. Επισκέψεις στη δουλειά απαγορεύονται, αν έλθει ένας φίλος τον διώχνουν οι φύλακες. Δεν σταματάμε να δουλεύουμε ποτέ. Διάλλειμα δεν υπάρχει.

Η ζωή μας έχει γίνει μαύρη, χωρίς χαρά και διασκέδαση. Προσωπικό χρόνο δεν έχουμε. Δουλειά, σπίτι, ύπνος και πάλι δουλειά. Το ωράριό μας είναι: 8-10 ώρες δουλειά, 2 ώρες να πάμε και να επιστρέψουμε στο σπίτι, 8 ώρες ύπνο = 20 ώρες. Μας μένουν 4 ώρες να πιούμε έναν καφέ, να φάμε κάτι, να πάρουμε μία ανάσα και μετά πάλι στη γαλέρα.

Αυτό δεν είναι ζωή. Δεν βλέπουμε τους φίλους μας, τη σχέση μας, δεν πάμε ένα σινεμά, ούτε βγαίνουμε έξω.

Η δουλειά μας δεν είναι πάντα δημοσιογραφική. Πρέπει να πηγαίνουμε σε θέματα με κάμερα που είναι δουλειά κάμεραμαν, να επεξεργαζόμαστε φωτογραφίες στο Photoshop που είναι δουλειά των γραφικών, να τοποθετούμε τίτλους, υπότιτλους, φωτογραφίες, βίντεο κλπ στη σελίδα, που κανονικά είναι δουλειά σελιδοποιού.

Αυτά πρέπει να τα κάνουμε για 600 ευρώ, ανασφάλιστοι, μόνο και μόνο για το όνειρο της δημοσιογραφίας. Κι αν παραγγείλουμε κάτι να φάμε στη δουλειά, τα μισά λεφτά μας φεύγουν στα ντελίβερι.

Συνδικαλιστικούς εκπροσώπους δεν έχουμε, ούτε έχει έλθει ποτέ να μας δει κάποιος από την ΕΣΗΕΑ.

Δεν ενδιαφέρεστε για τους εργαζόμενους του κλάδου σας; Γιατί μας έχετε εγκαταλείψει; Γιατί δεν μας αναγνωρίζετε για να έχουμε και εμείς τις εργασιακές συνθήκες που έχουν όλοι οι εργαζόμενοι;