Μονομαχία στο Ελ Πάσο-Κ

Μετά την εκλογική συντριβή από τον αντίπαλο (ΝΔ), ήταν επόμενο να ακολουθήσει το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών εντός του Κινήματος, αφού η υπομονή είχε εξαντληθεί και η εμπιστοσύνη στον "προπονητή" αρχηγό, είχε κλονιστεί.
Είναι, σχεδόν δεδομένο ότι, αν ήταν άλλος ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, -όχι δηλαδή ο γιος του ιδρυτή του- , θα είχε "απολυθεί" με συνοπτικές διαδικασίες και κανένας δεν θα έβρισκε επιχειρήματα να τον δικαιολογήσει.
Πόσες πια ευκαιρίες πρέπει να έχει αρχηγός, όταν έχει χάσει καθαρά σε όλες τις αναμετρήσεις;
Όμως, δεν κυριαρχεί πάντα η λογική. Μπορούμε, μάλιστα, να πούμε ότι, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, σπανίως κυριαρχεί, γιατί εδώ ισχύει ένα άλλο ιδιότυπο "εργαλείο", η "Μεσογειακή Λογική".
Πρόκειται για ένα ανάμικτο σύστημα, για ένα εκρηκτικό μείγμα συναισθημάτων με μία μικρή -αιθέρια- δόση φρονιμάδας, το οποίο αποτελεί τον συνεκτικό όρκο της ομάδας-κόμματος. Ένα ανορθολογικό νέκταρ που σε υποτάσσει στη δοκιμασμένη αισθητική μιας –κατά κάποιο τρόπο- ψυχοθεραπευτικής ισορροπίας.
Θέλουμε τον Γιώργο γιατί δεν μπορούμε να απαρνηθούμε την ιστορία μας, γιατί είναι σύμβολο της ιστορικής μας συνέχειας γιατί κρατάει τα κλειδιά του μουσείου των αναμνήσεων και των βιωμάτων μας. Μπορεί να έχασε, αλλά η ήττα αυτή, παραμένει, για την ώρα, λιγότερο οδυνηρή από το τέλος της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα επέλθει αν αναδείξουμε αρχηγό τον Βαγγέλη. Γι' αυτό ας δώσουμε ακόμη μία ευκαιρία στο "φάντασμα του παρελθόντος".
Γι' αυτή τη "μαζοχιστική" απόφαση, έβαλε βέβαια το χεράκι του και ο Βαγγέλης, ο οποίος μετά την ήττα του Γιώργου, ενήργησε άτσαλα και δεν έδειξε την απαραίτητη ευαισθησία απέναντι στον ηττημένο και τους φίλους του.
Η σπουδή του να "αυτοανακηρυχθεί" ηγέτης του Κινήματος, τρομοκράτησε τους καρεκλοκένταυρους του κομματικού καθεστώτος, οι οποίοι αισθάνθηκαν ότι έρχονται ασύμφορες αλλαγές και ότι πλησιάζει το τέλος του κύκλου τους.
Το αποτέλεσμα ήταν η "αντιβενιζελική" συσπείρωση και η ενίσχυση του γιου του ιδρυτή του Κινήματος, του συνεχιστή της ιστορίας των "καλύτερών μας χρόνων".
Όμως, μια πιθανή επανεκλογή του Γιώργου Παπανδρέου στην ηγεσία του κόμματος, δεν δίνει τίποτε άλλο από μια παράταση ζωής στο ΠΑΣΟΚ-"φάντασμα του παρελθόντος", μέχρι τις επόμενες βουλευτικές εκλογές.
Μια άλλη ήττα στις επόμενες εκλογές, θα σημάνει το οριστικό τέλος της φυσιογνωμίας του Κινήματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά και τη συντριβή της ηγετικής εικόνας του υιού, Γιώργου Παπανδρέου.
Με τον Βαγγέλη, όμως, τι γίνεται;
Ο Βαγγέλης, μπήκε στο "γήπεδο", πολύ φουριόζος και έκανε αμέσως αντιαθλητικό φάουλ με αποτέλεσμα να πάρει "κίτρινη κάρτα" και να συμμαζευτεί.
Στη ζωή, αλλά ιδιαίτερα στην πολιτική, μετράει πάρα πολύ το λεγόμενο τάιμινγκ.
Τα πράγματα πρέπει να γίνονται στην ώρα τους.
Όταν κάνεις μια κίνηση σε λάθος χρόνο, ακόμη και σωστή να είναι, τι χρεώνεσαι ως λάθος. Γιατί η πολιτική είναι "θέαμα" στο οποίο πρέπει εσύ ο ίδιος να σκηνοθετείς το παίξιμό σου. Εκτός, δηλαδή από ηθοποιός, είσαι και σκηνοθέτης του εαυτού σου.
Και ο Βαγγέλης, μέχρι στιγμής, έχει δείξει ότι υστερεί σε αυτό τον τομέα.
Μπορεί να είναι εξαιρετικός ρήτορας και άνετος θεωρητικός του αγώνα από τις θέσεις των επισήμων, αλλά πρέπει να δείξει την αξία του και μέσα στο «γήπεδο». Εκεί όπου εκτός από το πνεύμα, «παίζει μπάλα» και η καρδιά. Εκεί όπου όσοι έχουν «καρδιά πρωταθλητή», παίρνουν επάνω τους το σουτ της νίκης.
Μέχρι στιγμής, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, -ίσως από υπερβολική αυτοπεποίθηση-, πήγε να βάλει τρίποντο, αλλά σούταρε με κακές προϋποθέσεις, όπως λένε στο μπάσκετ, με αποτέλεσμα να αστοχήσει.
Όμως, ίσως, μέσα στην ατυχία του, να είναι τυχερός ο Θεσσαλονικιός πολιτικός.
Ίσως, να έπρεπε να αστοχήσει για να μάθει να «σουτάρει» καλύτερα στο μέλλον.
Το μέλλον θα δείξει, εξάλλου, αν αναδειχτεί αρχηγός, αν άξιζε να είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ή όποιου άλλου κόμματος ήθελε προκύψει.


ΥΓ) Πάντως, σε κάθε περίπτωση, μια ενδεχόμενη εκλογή του Βαγγέλη Βενιζέλου στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, στις 11 Νοεμβρίου, θα αποτελέσει ένα δυνατό πλήγμα στην ισχύ της οικογενειοκρατίας, αφού ο Γιώργος Παπανδρέου στηρίζεται και καλύπτει τις αδυναμίες του κυρίως μέσα από το όνομα του πατέρα του.
Η έμμεση, πλην σαφής απειλή του, για διάσπαση του κόμματος σε περίπτωση που εκλεγεί ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ήταν το τελευταίο χαρτί που έπαιξε και το πιο αποτελεσματικό.
Μπροστά στον κίνδυνο απώλειας της αρχηγίας έδειξε ικανός να μετατραπεί ακόμη και σε σφραγιδοφύλακα του ΠΑΣΟΚ που ίδρυσε ο πατέρας του, αφήνοντας στον Βενιζέλο όσους ήθελαν να τον ακολουθήσουν σε έναν νέο κόμμα που θα ίδρυε μόνος του.
Δεν είναι, εξάλλου, τυχαίο ότι οι Παπανδρεϊκοί κατέφυγαν σε έναν ανορθόδοξο πόλεμο εναντίον του πληθωρικού πολιτικού, λέγοντας ότι έχει αλλάξει το επώνυμό του.
Ότι , δηλαδή, αντί του πραγματικού που ήταν το «ανθελληνικό» «Τούρκογλου» το έκανε «Βενιζέλος», υπονοώντας ότι προσπάθησε και αυτός να αποκτήσει ένα επώνυμο με πολιτικό κύρος για να στηρίξει την πολιτική του καριέρα.

ΥΓ2) Ο τρίτος της αναμέτρησης, ο Κώστας Σκανδαλίδης, μοιάζει ολίγον σαν μαϊντανός. Ξέρει ότι δεν έχει πιθανότητες εκλογής, αλλά εμφανίστηκε ως το "καλό παιδί" του Κινήματος, ίσως για να κερδίσει πόντους και επιπέλον "μπόνους" συμπάθειας μεταξύ των φίλων και ψηφοφόρων.
Στις ομιλίες του προσπαθεί να εξωραϊσει το "μπάχαλο" που συμβαίνει στο κόμμα και να πείσει τους ακροατές ότι δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα στο ΠΑΣΟΚ.
Όμως, είναι δύσκολο να αποενοχοποιήσει κανείς ένα παιδί του "κομματικού σωλήνα" που είχε σταθερή συμμετοχή σε όλη τη διαδρομή του Κινήματος, που έχουν δει τόσα πολλά τα μάτια του που έχει διατελέσει υπουργός, που έχει φτιάξει καλπονοθευτικούς εκλογικούς νόμους...
Όταν τον ακούς να προσφωνεί το "Συντρόφισσες και Σύντροφοι", σου θυμίζει φωνή από το "ένδοξο" παρελθόν και αναρωτιέσαι αν πιστεύει πράγματι ότι μπορεί να αναστηθεί το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα ή αν κάνει επίδειξη κομψού λαϊκισμού.
Πάντως, αντί να πιστεύει στη νεκρανάσταση του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, θα ήταν καλύτερα να πάρει μεταγραφή σε ένα κόμμα της Αριστεράς, αν θέλει να είναι συνεπής με τον ιδεολογικό μανδύα που προβάλει.