- Κατηγορία: Επικαιρότητα
- Γράφτηκε από τον/την Δ.Τ.
Όλη η Ελλάδα μια αυθαίρετη παράγκα
Το ελληνικό κράτος με τα κατάλοιπα της τουρκοκρατίας, η νοοτροπία της οποίας δυστυχώς συνεχίζεται με παντοίους τρόπους και στις μέρες μας, δεν είναι δυνατόν να αλλάξει φυσιογνωμία, δίχως βαθιές και ουσιαστικές τομές .
Τέτοιες τομές και τολμηρές πρωτοβουλίες μπορεί να πάρει μόνο μία κυβέρνηση που δεν θα υπολογίσει το λεγόμενο πολιτικό κόστος.
Και δεν θα το υπολογίσει, όχι βέβαια, γιατί τρελάθηκε και θέλει να χάσει την εξουσία, αλλά γιατί θα το έχει εξουδετερώσει, αφού προηγουμένως θα έχει σιγά-σιγά προετοιμάσει το έδαφος για την αλλαγή της ρουσφετολογικής νοοτροπίας και τον πραγματικό εκσυγχρονισμό της κοινωνίας.
Θα έχει «πείσει» τους πολίτες, ότι το πραγματικό τους συμφέρον δεν είναι η διαρκής εξάρτηση από διεφθαρμένους κρατικούς λειτουργούς και γραφειοκράτες, αλλά η υποστήριξη απλών και ευέλικτων θεσμών υπέρ της ατομικής και κατά συνέπεια της συλλογικής δημιουργικότητας.
Όμως, κατά τα φαινόμενα, ο εκσυγχρονισμός της ελληνικής κοινωνίας είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση, αφού και ο αποκαλούμενος εκσυγχρονιστής πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, δεν έχει καταφέρει στα οκτώ χρόνια της πρωθυπουργίας του να εμφυσήσει στους έλληνες πολίτες το πνεύμα του εκσυγχρονισμού και να τους αλλάξει την οπισθοδρομική νοοτροπία.
Έτσι σήμερα, ποιώντας την προεκλογική ανάγκη για ψήφους φιλοτιμία, αναγκάζεται να κολακεύει τους ιδιοκτήτες των αυθαιρέτων και να τους τάζει σύνδεση με τα δίκτυα κοινής ωφελείας, κάτι που χαρακτηρίστηκε από το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας, επικίνδυνο, αντισυνταγματικό και «νομιμοποίηση» υπό διαρκή ομηρία.
Ταυτόχρονα, άλλοι κλάδοι εργαζομένων (βενζινοπώλες, ταξιτζήδες κ.α.) διεκδικούν το ανεξέλεγκτο και τη νομιμοποίηση της δικής τους αυθαιρεσίας, βασισμένοι στη μακροχρόνια παράδοση της ρουσφετολογικής συνδιαλλαγής με τις κυβερνήσεις, η οποία δεν ξεριζώνεται με τίποτα, ιδιαίτερα όσο ισχύει το δικομματικό σύστημα και οι καλπονοθευτικοί εκλογικοί νόμοι.
Δυστυχώς, τα όποια βήματα μπροστά σε υποδομές (αεροδρόμιο, μετρό, αυτοκινητόδρομοι, ολυμπιακά έργα κ.λπ.), τα οποία έτσι κι αλλιώς οικοδομήθηκαν με πολύ ιδρώτα από τον ελληνικό λαό, μπορεί να είναι χρήσιμα και να προσμετρώνται στα υπέρ της κυβέρνησης Σημίτη, αλλά αποτελούν την βιτρίνα του καταστήματος.
Στο βάθος, αλλά και παραδίπλα από τα έργα βιτρίνας, οι τριτοκοσμικές εικόνες σε κάνουν να ντρέπεσαι, ενώ όσον αφορά στα χωράφια της νοοτροπίας, εκεί όπου η οικοδόμηση γίνεται αργά αλλά σταθερά πέτρα-πέτρα, το τοπίο είναι καταθλιπτικό: ρουσφέτι, λάδωμα, διαφθορά, αυθαιρεσία.
Όπου να κοιτάξω, όπου να κοιτάξεις, όλη η Ελλάδα μια αυθαίρετη παράγκα...
ΥΓ) Στις 12 Οκτωβρίου η Ρουμπίνη Σταθέα, 52 ετών, ανώτερη δημόσια υπάλληλος της Κτηματικής Υπηρεσίας του Δημοσίου (ΚΕΔ) αρμόδια για τις κατεδαφίσεις των αυθαιρέτων, κατεδάφισε την ίδια της τη ζωή πέφτοντας από τα βράχια στο κενό σε έναν κολπίσκο της Κερατέας.
Η τραγική γυναίκα, μητέρα δύο παιδιών, φορτώθηκε τις ενοχές, του τερατώδους και τραγελαφικού ελληνικού κράτους, το οποίο για να αποφεύγει τις ευθύνες του, έχει εκ συστήματος αναθέσει την επίλυση των κάθε λογής προβλημάτων σε πολλά συναρμόδια υπουργεία και πολυπλόκαμες γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Έτσι, αυθαίρετα κτίσματα στον αιγιαλό, για τα οποία υπάρχουν τελεσίδικες καταδικαστικές αποφάσεις και τα οποία πρέπει να γκρεμιστούν, καταφέρνουν να διαιωνίζουν προκλητικά την αντιαισθητική παρουσία τους πάνω στο κύμα , υπενθυμίζοντας στους έλληνες πολίτες ότι οι νόμοι δεν είναι υπεράνω όλων και ότι ορισμένοι συμπολίτες αξίζουν ιδιαίτερο σεβασμό και μεταχείριση επειδή έχουν τη δύναμη να τους καταπατούν ατιμώρητα...
Τέτοιες τομές και τολμηρές πρωτοβουλίες μπορεί να πάρει μόνο μία κυβέρνηση που δεν θα υπολογίσει το λεγόμενο πολιτικό κόστος.
Και δεν θα το υπολογίσει, όχι βέβαια, γιατί τρελάθηκε και θέλει να χάσει την εξουσία, αλλά γιατί θα το έχει εξουδετερώσει, αφού προηγουμένως θα έχει σιγά-σιγά προετοιμάσει το έδαφος για την αλλαγή της ρουσφετολογικής νοοτροπίας και τον πραγματικό εκσυγχρονισμό της κοινωνίας.
Θα έχει «πείσει» τους πολίτες, ότι το πραγματικό τους συμφέρον δεν είναι η διαρκής εξάρτηση από διεφθαρμένους κρατικούς λειτουργούς και γραφειοκράτες, αλλά η υποστήριξη απλών και ευέλικτων θεσμών υπέρ της ατομικής και κατά συνέπεια της συλλογικής δημιουργικότητας.
Όμως, κατά τα φαινόμενα, ο εκσυγχρονισμός της ελληνικής κοινωνίας είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση, αφού και ο αποκαλούμενος εκσυγχρονιστής πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, δεν έχει καταφέρει στα οκτώ χρόνια της πρωθυπουργίας του να εμφυσήσει στους έλληνες πολίτες το πνεύμα του εκσυγχρονισμού και να τους αλλάξει την οπισθοδρομική νοοτροπία.
Έτσι σήμερα, ποιώντας την προεκλογική ανάγκη για ψήφους φιλοτιμία, αναγκάζεται να κολακεύει τους ιδιοκτήτες των αυθαιρέτων και να τους τάζει σύνδεση με τα δίκτυα κοινής ωφελείας, κάτι που χαρακτηρίστηκε από το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας, επικίνδυνο, αντισυνταγματικό και «νομιμοποίηση» υπό διαρκή ομηρία.
Ταυτόχρονα, άλλοι κλάδοι εργαζομένων (βενζινοπώλες, ταξιτζήδες κ.α.) διεκδικούν το ανεξέλεγκτο και τη νομιμοποίηση της δικής τους αυθαιρεσίας, βασισμένοι στη μακροχρόνια παράδοση της ρουσφετολογικής συνδιαλλαγής με τις κυβερνήσεις, η οποία δεν ξεριζώνεται με τίποτα, ιδιαίτερα όσο ισχύει το δικομματικό σύστημα και οι καλπονοθευτικοί εκλογικοί νόμοι.
Δυστυχώς, τα όποια βήματα μπροστά σε υποδομές (αεροδρόμιο, μετρό, αυτοκινητόδρομοι, ολυμπιακά έργα κ.λπ.), τα οποία έτσι κι αλλιώς οικοδομήθηκαν με πολύ ιδρώτα από τον ελληνικό λαό, μπορεί να είναι χρήσιμα και να προσμετρώνται στα υπέρ της κυβέρνησης Σημίτη, αλλά αποτελούν την βιτρίνα του καταστήματος.
Στο βάθος, αλλά και παραδίπλα από τα έργα βιτρίνας, οι τριτοκοσμικές εικόνες σε κάνουν να ντρέπεσαι, ενώ όσον αφορά στα χωράφια της νοοτροπίας, εκεί όπου η οικοδόμηση γίνεται αργά αλλά σταθερά πέτρα-πέτρα, το τοπίο είναι καταθλιπτικό: ρουσφέτι, λάδωμα, διαφθορά, αυθαιρεσία.
Όπου να κοιτάξω, όπου να κοιτάξεις, όλη η Ελλάδα μια αυθαίρετη παράγκα...
ΥΓ) Στις 12 Οκτωβρίου η Ρουμπίνη Σταθέα, 52 ετών, ανώτερη δημόσια υπάλληλος της Κτηματικής Υπηρεσίας του Δημοσίου (ΚΕΔ) αρμόδια για τις κατεδαφίσεις των αυθαιρέτων, κατεδάφισε την ίδια της τη ζωή πέφτοντας από τα βράχια στο κενό σε έναν κολπίσκο της Κερατέας.
Η τραγική γυναίκα, μητέρα δύο παιδιών, φορτώθηκε τις ενοχές, του τερατώδους και τραγελαφικού ελληνικού κράτους, το οποίο για να αποφεύγει τις ευθύνες του, έχει εκ συστήματος αναθέσει την επίλυση των κάθε λογής προβλημάτων σε πολλά συναρμόδια υπουργεία και πολυπλόκαμες γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Έτσι, αυθαίρετα κτίσματα στον αιγιαλό, για τα οποία υπάρχουν τελεσίδικες καταδικαστικές αποφάσεις και τα οποία πρέπει να γκρεμιστούν, καταφέρνουν να διαιωνίζουν προκλητικά την αντιαισθητική παρουσία τους πάνω στο κύμα , υπενθυμίζοντας στους έλληνες πολίτες ότι οι νόμοι δεν είναι υπεράνω όλων και ότι ορισμένοι συμπολίτες αξίζουν ιδιαίτερο σεβασμό και μεταχείριση επειδή έχουν τη δύναμη να τους καταπατούν ατιμώρητα...