Ο γιος του «Βήτα» είναι πάντα δεύτερος...

Ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, γιος του Δημητρίου, του επονομαζόμενου «Βήτα», επειδή μια περίοδο θεωρείτο το νούμερο 2 στο κίνημα της 4ης Διεθνούς μετά τον Λέοντα Τρότσκι, αποτελεί έναν περίεργο ψυχολογικό τύπο ανθρώπου: είναι ο σκιώδης άνθρωπος...
Ένας άνθρωπος της δογματικής συνωμοτικότητας που έχει ζήσει πάντα υπό σκιάν, που δεν μπόρεσε μάλλον, παρά δεν θέλησε, να εμφανιστεί στο προσκήνιο για λόγους ψυχολογικούς.
Το φορτίο του επαναστάτη, είναι πολύ βαρύ για να το σηκώσει ο οποιοσδήποτε και ένα τέτοιο φορτίο «λύγισε» τον πατέρα του και τον ανάγκασε στο τέλος της πολιτικής του καριέρας να καταλήξει πληροφοριοδότης της ασφάλειας, όπως λένε οι πληροφορίες.
Ο «Βήτα», όχι μόνον δεν έγινε ποτέ «Αλφα», έστω και στη μικρή ελληνική περιφέρεια που ασκούσε τη δράση του, όχι μόνον δεν κατόρθωσε να διατηρήσει τη θέση του, αλλά ξέπεσε και στο χειρότερο επίπεδο που θα μπορούσε να ξεπέσει ένας «επαναστάτης».
Την ίδια συμπεριφορά, μέσα σε ένα διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο, επιδεικνύει και ο γιος Αλέξανδρος, επιβεβαιώνοντας όσους πιστεύουν στον ντετερμινισμό των γονιδίων.
Στην αγόρευσή του ο αναπληρωτής εισαγγελέας Βασίλης Μαρκής περιέγραψε εύγλωττα τη στάση του «Λάμπρου» της 17Ν: « Ο Αλ. Γιωτόπουλος εκμεταλλεύεται τη στάση ορισμένων συγκατηγορουμένων του και ειδικά του Δημήτρη Κουφοντίνα, ο οποίος εμφανίστηκε αφού πρόλαβε να εξασφαλίσει το ιστορικό τους όπλο για να σώσει την τιμή αυτής της οργάνωσης. Με την τακτική του προσπαθεί να πολεμήσει για τη δράση της. Του Κουφοντίνα του αρέσει ο ρόλος που εμφάνισε εδώ και δεν θέλει να μπει σε δεύτερη μοίρα. Γιατί, αν σηκωνόταν και έλεγε «μα τι λες εσύ είσαι ο Λάμπρος», αναγκαστικά τον ρόλο αυτό έπρεπε να τον πάρει ο Γιωτόπουλος και ο Κουφοντίνας θα ήταν δεύτερος».
Όμως στον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο φαίνεται ότι αρκούσε και αρκεί η σκιώδης πρωτιά της οργάνωσης για την οποία λογοδοτεί μόνο στο δόγμα της επανάστασης. Η πραγματική πρωτιά και ο ρόλος του ηγέτη και μάλιστα του αγωνιστή της Αριστεράς, η οποία προϋποθέτει θυσίες και αποδοχή της ευθύνης απέναντι σε ζωντανούς θεσμούς και ανθρώπους, μοιάζει να είναι πολύ βαρύ φορτίο για τις πλάτες του.
Ο Γιωτόπουλος, όχι μόνον δεν μπόρεσε να αλλάξει και να σώσει την κοινωνία μας, αλλά απ' ότι φαίνεται ούτε την ίδια του τη μοίρα: του σκιώδους ηγέτη Β' κατηγορίας που κινδυνεύει συνεχώς με ηθικό υποβιβασμό σε κατώτερο επίπεδο, κατ' εικόνα και ομοίωση του πατρός του.