Η θυσία της Ιφιγένειας...

Αν, οι σχέσεις είναι κατά βάθος ένα «παιχνίδι εκβιασμών», οι πολιτικές σχέσεις είναι το κατ' εξοχήν «παιχνίδι των εκβιασμών»: ένα «παιχνίδι» που ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης έχει αποδείξει ότι δεν το φοβάται και ότι ξέρει να το παίζει πολύ αποτελεσματικά.
Όλοι θυμούνται πόσο αποτελεσματικά καθήλωσε την εξέδρα των χουλιγκάνων που τον γιουχάιζε, στο, μετά Ανδρέα, Συνέδριο του 1996 με το «εκβιαστικό δίλλημα»: αν δεν με θέλετε για αρχηγό στο κόμμα, παραιτούμαι και από πρωθυπουργός και βρείτε τόν άλλον που εσείς θεωρείτε πιο κατάλληλο. Τότε οι διάφοροι ...μαγκούφηδες της μικροπολιτικής, που τον αποκαλούσαν πολιτικό νάνο κ.λπ., κατάπιαν τη γλώσσα τους, έβαλαν την ουρά κάτω από τα σκέλια και αποδέχτηκαν τη μοίρα τους. Ο Κώστας Σημίτης είχε νικήσει κατά κράτος και είχε εκλεγεί αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.
Σε εκείνο το Συνέδριο, ο Κώστας Λαλιώτης, είχε πάρει το λόγο πριν από την εκλογή Σημίτη και προσπαθούσε με μεσοβέζικο τρόπο να μοιράσει την εξουσία, δίνοντας το κόμμα στον Ακη Τσοχατζόπουλο και την κυβέρνηση στον σημερινό πρωθυπουργό.
Ίσως να το έκανε από φόβο για την ενότητα του ΠΑΣΟΚ, ίσως δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ο Σημίτης θα αναπλήρωνε πλήρως τον πολιτικό του πατέρα, τον «μεγάλο» Ανδρέα Παπανδρέου, ίσως είχε κάνει τη συνωμοτική μοιρασιά με τον Ακη την προηγουμένη, ίσως κάτι άλλο.
Πάντως, όποιος και να ήταν ο λόγος, είναι γεγονός ότι είχε ταχθεί έστω και με διερευνητικά μισόλογα υπέρ της διαρχίας: άλλος στο κόμμα και άλλος στην κυβέρνηση.
Είχε προκαλέσει μάλιστα την μήνιν του Βαγγέλη Γιαννόπουλου ο οποίος τον είχε «καταχεριάσει» από την πρώτη σειρά των καθισμάτων λεγοντάς του: τι είναι αυτά που λες, κάτσε κάτω και άσε τις βλακείες!
Τότε ο Κ. Λαλιώτης, είχε αιφνιδιαστεί και αποκαλώντας τον συμπατριώτη του υπουργό, «αρχηγέ μου», "Αρκαδάρχη μου", «τοπάρχη» μου και με ένα σωρό άλλες λεκτικές θωπείες, προσπάθησε να μπαλώσει την κατάσταση και να τον κατευνάσει για να μην εκτεθεί περισσότερο.
Από τότε, φαίνεται ότι ο παραιτηθείς γραμματέας του Κινήματος δεν είχε αποδεχτεί πλήρως την αρχηγική εξουσία Σημίτη στο ΠΑΣΟΚ.
Εκείνο το απωθημένο, φαίνεται ότι άρχισε σιγά- σιγά να ζητάει ικανοποίηση και μάλλον αποθρασύνθηκε μετά την εκλογή του πάλαι ποτέ «θείου βρέφους», στη θέση του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ.
Ο Κ. Λαλιώτης, ως γραμματέας της ΚΕ, ένοιωθε ότι είναι επί της ουσίας ο άρχων του ΠΑΣΟΚ ακόμη πιο πάνω και από τον τυπικά εκλεγμένο αρχηγό, Κώστα Σημίτη.
Αυτή η αλαζονική θεώρηση των πραγμάτων από τον παραιτηθέντα γραμματέα, συνεπικουρούμενη από την ικανότητά του στο παιχνίδι των παρασκηνίων, αλλά και τη λογική φιλοδοξία του να γίνει κάποτε αρχηγός ενός Κινήματος που υπηρετεί από την ίδρυσή του, αφού σήμερα είναι μόλις 52 ετών, οδήγησαν τα πράγματα στη ρήξη, με νικητή μέχρι στιγμής, -τουλάχιστον στα σημεία-, τον πρωθυπουργό της χώρας.
Αν πράγματι ο κ. Λαλιώτης κατηύθυνε ή έστω επέτρεπε την «αυριανική επίθεση» εναντίον του «εκσυγχρονιστικού μπλοκ», όπως λέγεται, θεωρώντας ότι πρέπει από τώρα να καθορίσει τις μελλοντικές εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, πήρε ένα μεγάλο ρίσκο και θα έπρεπε να είναι έτοιμος για τις συνέπειες.
Έκανε ένα σοβαρό πολιτικό λάθος αφού η συγκυρία δεν ήταν η κατάλληλη για να επιτεθεί στον αρχηγό του κόμματός του και να ανοίξει με τους δικούς του όρους το παιχνίδι της διαδοχής.
Ο Κώστας Σημίτης δεν φοβάται τους εκβιασμούς, ενώ τη συγκεκριμένη στιγμή δεν ήταν δυνατόν να επιτρέψει σε κανέναν να του χαλάσει τη μεγάλη γιορτή που είχε ετοιμάσει ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία ομολογουμένως ενίσχυσε σημαντικά το προφίλ του μέσα και έξω από τα σύνορα της χώρας.
Τώρα, από εδώ και στο εξής, μετά την παραίτησή του από γραμματέας της ΚΕ και το ύφος του λόγου που εκφώνησε, ο Κ. Λαλιώτης, είναι αναγκασμένος να ακολουθήσει δύο δρόμους για λόγους τιμής: ο ένας είναι η διεκδίκηση της αρχηγίας του κόμματος -τουλάχιστον αυτής- και ο άλλος της οριστικής και όχι της προσωρινής "θυσίας της Ιφιγένειας".
Για λόγους τιμής, δεν μπορεί να βολευτεί με τίποτα λιγότερο.
Αν και ποτέ δεν ξέρει κανείς...

ΥΓ) Είπε ο Κ. Λαλιώτης στην ομιλία της παραίτησής του από τη θέση του γραμματέα της Κ.Ε. πως δεν αισθάνεται ότι αποτελεί εμπόδιο στην ανανέωση του ΠΑΣΟΚ και κατά συνέπεια δεν καταλαβαίνει γιατί ο πρωθυπουργός του ζήτησε να παραιτηθεί για να τον διευκολύνει στις κινήσεις του. Ωστόσο, επέλεξε το ρόλο του θύματος γιατί ήθελε πάντα να μην προκαλεί αδιέξοδα στο κόμμα του. Επέλεξε τη θυσία ως άλλη Ιφιγένεια για να φυσήξει ούριος άνεμος και αλλάξουν όλα προς το καλύτερο στο κόμμα ενόψει των εκλογών (δημοσκοπήσεις κ.λπ.).
Δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς ότι ο Κ. Λαλιώτης, ένα στέλεχος που έχει ανατραφεί και έχει βιώσει όλες τις φάσεις του κυβερνώντος κόμματος που έχει αναλάβει κορυφαία αξιώματα, επιλέγει το ρόλο του εξιλαστήριου θύματος, μόνο και μόνο από αγάπη για το κόμμα του.
Η σελίδα της ομιλίας του που απέκρυψε και δεν διάβασε, όπως ανέφεραν τα ρεπορτάζ, η οποία αναφερόταν στον Γιώργο Παπανδρέου με απαξιωτικές αιχμές ("δυσανάλογα σε σχέση με την προσφορά του προβεβλημένο στέλεχος"), αποκαλύπτει ότι θα επανέλθει δριμύτερος όταν θα τεθεί το ζήτημα της διαδοχής. Ισως και πολύ νωρίτερα...