Οι αληθινοί σολίστες εκτιμούν απεριόριστα το ομαδικό παιχνίδι: Ποτέ δεν αρνούνται να παίξουν ομαδικά και πάντοτε απολαμβάνουν τη συνεργασία με άλλους ισάξιους συμπαίκτες.
Έτσι παίζουν οι τζαζ ορχήστρες. Όλοι μαζί, αλλά στο ρεπερτόριο έρχεται η στιγμή που ο καθένας έχει δικαίωμα στο σόλο του. Είναι η στιγμή που ο κάθε παίκτης αποδεικνύει ότι μπορεί να ξεχωρίσει και ότι αξίζει να είναι μέλος μιας ομάδας που ξεχωρίζει.
Εκείνη την ιερή ατομική στιγμή οι συμπαίκτες στηρίζουν το σόλο του συμπαίκτη τους γιατί αφενός τον σέβονται και τον πιστεύουν και αφετέρου έχουν κέρδος από αυτό, αφού τελικά είναι αποτελεσματικό και εξυπηρετεί όλη την «ομάδα ορχήστρα».
Έτσι έπαιξε και η Εθνική Ομάδα μπάσκετ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Σερβίας/Μαυροβουνίου. Σαν μια τζαζ ορχήστρα.
Μπορεί να μην είχε τον δεδομένο και αδιαμφισβήτητο σούπερ σταρ (π.χ. Νοβίτσκι), αλλά είχε πολύ καλούς παίκτες που ο καθένας μπορούσε να αναλάβει τον ηγετικό ρόλο που του αντιστοιχούσε, ανάλογα με την εξέλιξη του αγώνα .
Έτσι, σε κάθε αγώνα, αναδείκνυε και ένα διαφορετικό παίκτη σολίστα που λειτουργούσε ως «κρυφός άσος» και αιφνιδίαζε τον αντίπαλο.
Tα πρώτα ματς τα συστήματα βασίζονταν στον Παπαδόπουλο, αλλά όταν τον μπλόκαραν οι αντίπαλοι προπονητές, έπιασε δουλειά η περιφέρεια με τον Διαμαντίδη, τον Ζήση και στις τελευταίες αναμετρήσεις τον εκπληκτικό Παπαλουκά να δίνει ρεσιτάλ τόλμης και αποτελεσματικότητας.
Αυτό το «σύστημα» βέβαια, λειτουργούσε με την άδεια του «δράκου», ο οποίος κατάφερε �ακριβώς επειδή πίστευε στους παίκτες του και δεν «μπλόκαρε» κανέναν - να πάρει το μέγιστο της προσφοράς από τον καθένα.
Με τέτοια «χημεία», δηλαδή, με «απελευθερωμένη υποταγή» στα συστήματα, οι παίκτες δεν είναι απλά ρομπότ, γίνονται δημιουργικοί και έτσι είναι λογικό να περιορίζεται η ατυχία στο ελάχιστο και να έρχονται οι επιτυχίες.
Δεν είναι τυχαίο ότι, το «τρίποντο της ζωής» που μας έστειλε στον τελικό, το σημείωσε ο Διαμαντίδης ο οποίος δεν διαθέτει εξαιρετικό σουτ, όπως διαπίστωσαν και οι σκάουτερς του ΝΒΑ. Εκείνη τη στιγμή όμως έπρεπε να γίνει σουτέρ και έγινε.
Η νέα γενιά του ελληνικού μπάσκετ είναι θησαυρός γιατί οι παλαιότερες έβαλαν γερά θεμέλια, αλλά και γιατί η ομοσπονδία δουλεύει με αρχές και αξίες και συνεχίζει μια σπουδαία �για μια μικρή χώρα- παράδοση.
Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους γιατί μας έδειξαν τον δρόμο της επιτυχίας και απέδειξαν για μια ακόμα φορά, ότι μπορούμε .
Ας φτιάξουμε λοιπόν «σχολεία» πάνω σε αυτό το μοντέλο της επιτυχίας, για να μην κατρακυλήσουμε αύριο και βυθιστούμε στο τέλμα , εξαιτίας της ανοησίας μας.


ΥΓ) 1) την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2005 η ελληνική ομάδα μπάσκετ των ανδρών κατέκτησε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην Μπεογκράτσκα Αρένα του Βελιγραδίου νικώντας στον τελικό τη Γερμανία του Ντιρκ Νοβίτσκι 78-62. Τρία λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα και ενώ η Ελλάδα προηγείτο με μεγάλη διαφορά, ο μεγάλος σταρ των Ντάλας Μάβερικς αντικαταστάθηκε, αποδεχόμενος ότι είναι αδύνατον να «γυρίσει» το παιχνίδι. Τότε, όλο το γήπεδο ξέσπασε σε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα (ακόμη και οι Έλληνες φίλαθλοι) στο οποίο ανταπέδωσε ο Γερμανός NBAερ. Ήταν μια στιγμή αθλητικού πολιτισμού που πρέπει να γίνει παράδειγμα.

2) Επειδή οι επιτυχίες δεν έρχονται τυχαία, αξίζει να δούμε κάποιες απαντήσεις του προπονητή της νίκης Παναγιώτη Γιαννάκη:
Α) στην ερώτηση μιας Γαλλίδας δημοσιογράφου να συγκρίνει την ομάδα του 1987 με τη σημερινή, απάντησε: «Σέβομαι το παρελθόν, αλλά λατρεύω το μέλλον. Τότε είχαμε έναν συμπαίκτη, τον μεγάλο Νίκο Γκάλη, που έβαζε την μπάλα στο καλάθι όπως ήθελε. Τα κατάφερνα κι εγώ στην επίθεση, όχι όμως σαν τον Νικ.Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να δώσω περισσότερη σημασία στην άμυνα. Από τότε, το «μότο» μου ήταν: «Μία ΚΑΛΗ ΠΑΣΑ κάνει ΔΥΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ: αυτόν που τη δίνει και εκείνον που την παίρνει να βάλει το καλάθι». Ε, λοιπόν αν θεωρήσουμε ότι είχα σωστή νοοτροπία, αυτά τα παιδιά με τον τρόπο που αγωνίστηκαν σε αυτή τη διοργάνωση με ξεπέρασαν».

Β) Πιο είναι πιο σημαντικό να είσαι παίκτης ή προπονητής σε τέτοιες επιτυχίες;
«Να ξέρετε ότι πρωταγωνιστές είναι οι παίκτες και μόνο. Όλοι οι άλλοι είναι δίπλα τους για να τους βοηθούν να ξεδιπλώνουν τις αρετές τους». Με την απάντηση αυτή ενθουσιάστηκε και ο Νοβίτσκι που καθόταν δίπλα στη συνέντευξη Τύπου.

Γ) Μια συμβουλή για τους νέους πρωταθλητές Ευρώπης;
«Νοιώθω σαν πατέρας τους και μπορώ να τους διαβεβαιώσω ότι η επιτυχία έχει καταστρέψει πολλούς ανθρώπους».

Στις 6/11/2002 λέγαμε:" Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι φαινόμενα καθεστωτικής αλαζονείας αλλά και ανησυχητικός δείκτης υψηλής διαφθοράς, υπάρχουν έντονα στη χώρα μας.
Τελευταία αναγκάστηκε να μιλήσει για τη διαφθορά ακόμη και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωσταντίνος Στεφανοπουλος, ενώ από έρευνα του καθηγητή Κοινωνιολογίας Αντώνη Μαγγανά, που πραγματοποιήθηκε τα τρία τελευταία χρόνια στο λεκανοπέδιο Αττικής και δημοσιεύτηκε τον περασμένο Ιούνιο, προκύπτει ότι το 89% των πολιτών θα δίκαζε ως απλό "πταίσμα" τη διαφθορά και το "λάδωμα" στη Δημόσια Διοίκηση και θα επέβαλλε ποινή μικρότερη από αυτή που προβλέπει ο νόμος!".
Σήμερα, τρία χρόνια μετά, το φαινόμενο της διαφθοράς είναι πάλι στο προσκήνιο και θα εξακολουθεί να υπάρχει αφού είναι
σύμφυτο με τη "φύση" του ανθρώπου που θέλει να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του αλλά δεν εξυπηρετείται από τον "πολιτικώς ορθό" δρόμο.
Η διαφθορά, θα εξακολουθεί να υπάρχει, όσο το κράτος είναι αναξιόπιστο και οι κυβερνήσεις ανίκανες να υπερασπιστούν τις βασικές αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, αφού "οι νταβατζήδες" εξακολουθούν να είναι πιο ισχυροί από τους εκλεγμένους άρχοντες.
Αλίμονο σε εκείνους που καταλήγουν εξιλαστήρια θύματα στο βωμό της διαφθοράς που η συντριπτική πλειοψηφία των ... εμβρόντητων άμεμπτων Ελλήνων, διαπράττει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Αλήθεια, τι το συγκεκριμένο έκαναν οι κρατούντες για να περιορίσουν το φαινόμενο της διαφθοράς το οποίο γνωρίζουν πολύ καλά ότι ζει και βασιλεύει στην ελληνική επικράτεια; Απολύτως, τίποτα.
Ποιος θεσμός προέκυψε και εφαρμόστηκε ως ανάχωμα στην απανταχού διαπιστωμένη τα τελευταία χρόνια διαφθορά;
Ποιο κόμμα έχει τη βούληση να θεσμοθετήσει υπέρ αληθινά αξιοκρατικών προσλήψεων στο Δημόσιο;
Δεν νομίζουμε ότι είναι δύσκολη η απάντηση: Κανένα.
Αφού οι πολιτικοί κάνουν καριέρα μόνο μέσα από την πελατειακή σχέση, είναι αδύνατον να προκύψει θεσμός που να καταπολεμάει ουσιαστικά τη διαφθορά.
Η μόνη ελπίδα σωτηρίας -έστω και προσωρινής- είναι να φτάσει η διαφθορά μέχρι το κόκκαλο, οπότε μπορεί περιστασιακά για το φόβο των Ιουδαίων να γίνει κάτι, το οποίο όμως, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, είναι σίγουρο ότι θα ανατραπεί πάλι από τον πόλεμο που θα του κάνουν για να επιβιώσουν, οι κάθε λογής απατεώνες και πονηροί πολιτικάντηδες.
Απαισιοδοξία, θα πει κάποιος. Ναι, πράγματι, δεν μπορείς να είσαι αισιόδοξος σε μία κοινωνία της αρπαχτής, που διέπεται από σοβαρό έλλειμα δημοκρατίας που λειτουργεί με σύνδρομα, που δεν έχει κανένα όραμα, που οι πολίτες της είναι απογοητευμένοι από τους πολιτικούς τους και ο ατομικισμός είναι η πυξίδα της καθημερινής συμπεριφοράς τους.
Είναι κρίμα! Να ζούμε σε μια τόσο ωραία χώρα, χωρίς τυφώνες "Κατρίνα", αλλά να μας παίρνει και να μας σηκώνει συνεχώς ο "τυφώνας Κατίνα"!